In het land der blinden is éénoog koning. AlNamrood staat echter met de beide ogen wijd opengesperd, onbevreesd, strijdlustig, met een vurig, dapper en opstandig hart en een terecht uitdagende boodschap te midden van een land dat blind is door religieus fanatisme en quasi-dictatoriale onderdrukking, en bevlekt door wreedheden tegen mens en cultuur. En dat is precies wat de band rond gitarist/bassist Mephisto aan de kaak wil stellen. Los van de muziek die zij maken kan je hoe dan ook alleen maar respect hebben voor AlNamrood, dat op eigen houtje en tegen alle regels van het land in, durft in te gaan tegen het opgelegde dogmatisme van de autoriteiten en ijvert voor vrije meningsuiting en intellectuele Verlichting. In die zin verkondigt de band de kerngedachte van black metal in een Midden-Oosterse context.
Een recensie schrijven van een release van AlNamrood komt dan ook met een ethisch dilemma. Want wie ben ik eigenlijk om kritiek te gaan uiten op een band die het lef en de diepgewortelde overtuiging bezit om black metal in al zijn muzikale én filosofische essentie uit te dragen in een land dat daar allerminst voor openstaat? Een band die daar zelfs de doodstraf voor riskeert (en daarom anoniem wenst te blijven en dus ook nooit live kan spelen). Een band die zichzelf volledig autodidactisch op de kaart heeft moeten zetten, zonder enige materiële of organisatorische ondersteuning.
Dat was zeker te merken op de eerste albums, die qua productie en instrumentbeheersing veel te wensen overlieten. Album nummer vijf, Diaji Al Joor, was mijns inziens echter een absolute voltreffer en liet voor het eerst het eigen geluid van deze band horen in al zijn glorie. Een schot in de roos, uniek door de integratie van Oosterse klanken en instrumenten in een kolkende zandstorm die meedogenloos wervelt tussen geoorloofde agressie en begrijpelijke woede.
Hun nieuwste creatie Worship The Degenerate komt tot ons twee jaar na Wala’at, en is het achtste album van AlNamrood sinds zijn ontstaan in 2008. Het centrale thema hier is misplaatste loyaliteit en blinde aanbidding ten opzichte van personen die deze niet verdienen (de “gedegenereerden”). In die zin is dit een thematische verderzetting van het vorige album, Wala’at, dat letterlijk vertaalt als “Loyaliteit”. Waar het verhaal achter Wala’at echter grotendeels filosofisch van opzet was, is Worship The Degenerate eerder opruiend: de burger wordt aangespoord om zich los te maken van figuren die zich voordoen als leiders en beschermers, en het eigen lot in handen te nemen. Het basisidee achter dit album is dat slavernij soms een keuze is en iedereen de vrije wil heeft om zich daaraan te onttrekken.
Als ik op voorhand al morele beslommeringen had, dan werd ik gelukkig al snel gerustgesteld door Worship The Degenerate: veel kritiek zal er van mijnentwege niet komen. Het album presenteert zich, zoals we gewoon zijn van de band, als een stevige brok energie, gekruid met meer dan voldoende creativiteit om je vlotjes doorheen dit (slechts) 25 minuten durende muzikale pamflet te loodsen. Het wordt ook beter met elke luistersessie. Op Protector Of The Herd wordt er duchtig gestrooid met verpletterende blastbeats en vlijmscherpe, gekartelde riffs, maar aan de andere kant is er aan het begin ook even ruimte voor sfeerschepping door middel van Oosterse instrumentatie en een vleugje duizend-en-één-nachtsynthmagie. Maar goed, sfeerschepping is niet waar AlNamrood in uitblinkt. Deze band maakt furieuze black metal met Oosters klinkende riffs en ritmes, Arabische teksten en een meer dan rijkelijke dosis death metal er doorheen gemengd. Protector Of The Herd heeft dan ook raakpunten met zowel Melechesh als met Behemoth, al dekt deze vergelijking de lading niet volledig, omdat de Arabische klankkleur hier veel meer uitgesproken is.
De start van Worship The Degenerate toont een aantal opvallende stilistische verschillen met voorganger Wala’at (ondanks de inhoudelijke parallellen dus). Protector Of The Herd is minder experimenteel dan de nummers op Wala’at en klinkt veel vloeiender (soepeler) in de overgangen tussen, en uitwerking van, de verschillende riffs die je te horen krijgt. De agressie is hier ook harder, brutaler en meer onomwonden, terwijl er op voorgaande releases wat speelser en creatiever mee omgegaan werd. Maar het meest opvallende verschil is toch de introductie van een nieuwe vocalist. Na tien jaar trouwe dienst werd Humbaba (wegens persoonlijke redenen) vervangen door een nieuwe, onbekende zanger: Artiya’il.
Het is een heel geslaagde start met veel impact en een meer natuurlijke flow dan op voorgaande albums. Maar uiteraard is er een keerzijde aan de medaille, is het niet al goud dat blinkt en is het gras ook nog eens groener aan de overkant. Als dat gras in Saoudi-Arabië probeert te groeien en de spreekwoordelijke overkant is Scandinavië, dan is dat nogal evident ook. Maar goed, terwijl Protector Of The Herd een nummer is vol melodie, overtuiging en woede, zijn er toch enkele kanttekeningen te maken. Dit is namelijk een ander AlNamrood dat we te horen krijgen. Eerst en vooral wordt de unieke stem van Humbaba gemist en hanteert Artiya’il een traditionelere blackmetalkrijs. Daarnaast is het allemaal wat minder verrassend/experimenteel dan op de vorige albums, die door een aantal bizarre ‘twists and turns’ altijd iets unieks, iets bijzonders bijbrachten. Worship The Degenerate is klassieker en samenhangender. Ondertussen weet elke rechtgeaarde blackmetalfan wel hoe een Oosterse blackmetalriff hoort te klinken, en op dat vlak stelt AlNamrood in feite niet teleur. Maar echt vernieuwen doen ze met dit album dan ook weer niet helemaal.
De laatste twee nummers op dit korte album zijn instrumentaal. Eclipse is het laatste metalnummer op deze plaat en bouwt gestaag op rond een vast ritme, een vaste riff en een vaste melodie, om dan uit te monden in een mistige schemerwereld gevuld met traditionele zang. Op Free Will, inhoudelijk het eindpunt en de essentie van het album, hoor je enkel nog folkinstrumenten die op bijna sensueel-feeërieke wijze een gepast tegengif vormen voor de woede die de vlam van Worship The Degenerate liet ontsteken.
AlNamrood levert met Worship The Degenerate zijn meest traditionele blackmetalalbum af en het klinkt zo vloeiend, zo intens en bij wijlen zo catchy dat het absoluut geen stap terug is. De boodschap is anders geformuleerd, maar nog steeds luid en duidelijk. Laten we met z’n allen hopen dat deze woestijnduivels nog veel van dit soort platen mogen maken. Rock that Kasbah jongens!
NON SERVIAM!
Score:
82/100
Label:
Shaytan Productions , 2022
Tracklisting:
- Protector Of The Herd
- Worship The Degenerate
- Guerillas
- Sun Of Liberation
- Eclipse
- Free Will
Line-up:
- Mephisto – Instrumentatie
- Artiya’il – Stem
Links: