Æquorea – DIM

Geschreven door op 21-02-2022 om 20:19.

Terwijl stormen ons land teisterden met windvlagen, grijze luchten en nattigheid, begon ik mijn zoektocht naar bijpassende muzikale ondersteuning. Dergelijke meteorologische troosteloosheid vraagt om droevige klanken van melancholie. Die weet ik te vinden in Æquorea, een Amerikaans post-doomkwartet afkomstig uit Nevada City, Californië. Voor mij een compleet onbekende band, maar de albumhoes was eigenlijk al reden genoeg om dit album even een draai te geven. Hopelijk kan de muziek deze ingeving rechtvaardigen.

Een albumhoes geeft vaak al een goede voorspelling welke stijl je kunt verwachten. Dat was bij dit Æquorea niet helemaal het geval. Waar iets in de zwarte regionen der zware metalen in de lijn der verwachting lag, komen we dus uit bij post-doom. Al is de muziek niet helemaal onder één noemer te vangen. We horen duidelijk sludgy post-doom in de stijl van bands als Neurosis en Isis.  Daar staat atmosferische doomdeath tegenover, waarmee we vergelijkingen kunnen trekken met Draconian en Kaunis Kuolematon. Maar ook dromerige blackgaze van bands als Alcest en Deafhaven passeert de revue. Dat resulteert in vier uiterst interessante composities, die worden uitgesmeerd over iets meer dan een half uur. Hierbij wordt constant gespeeld met de balans tussen atmosferische passages en steviger gitaargeweld. Repetitieve meanderende gitaarlijnen, die eindeloos lijken door te gaan, worden bruut onderbroken door loodzware riffs en grunts om vervolgens weer in volledige sereniteit te verdwijnen. Alsof je in het oog van de storm terecht bent gekomen en de verwoesting om je heen kunt bekijken, wetende dat het geweld op den duur weer zal losbarsten.

Zo begint opener Mirrors met een rustige introductie van de hoofdrolspelers in dit hoorspel. Een terugkerende melodie, wordt langzaam uitgebouwd met aanvullende klanken. De drums voegen zich bij het geheel om vervolgens in een eruptie van traag bewegend geweld uiteen te barsten. De tweede helft wordt gekenmerkt door zware riffs, zorgend voor een prettig contrast. Demon Is Man brengt juist de kalmte voor de storm met dromerige ambientklanken, die uitmonden in melancholische shoegaze. Als de eerste woorden van Mara of the Holy Shadow door de speakers klinken, weet ik zeker dat ik het juiste lijflied voor het uitzitten van een storm heb gevonden: ‘’The sky is grey!’’. Wat volgt is een intens nummer, dat wordt gekenmerkt door zware gitaren. Ondanks de rustige passages, blijft de dreigende ondertoon constant aanwezig. In het afsluitende Talus wordt die grimmige sfeer verder uitgebouwd en vinden we in de eerste twee minuten de meest brute passage van dit album. Alsof de storm is gaan liggen, keren de dromerige geluidslandschappen terug om aan het einde nog een kleine uitbarsting van geweld mee te geven.

Æquorea neemt goed de tijd om zijn composities uit te werken. Hiermee weet de band onwijs veel sfeer te brengen en zorgt hij voor een bijna filmische ervaring. Het best luister je dit album dan ook in volledige afzondering. Laat de herhalende melodieën en muzikale landschappen je langzaam in een staat van vervoering brengen. Even een half uurtje ontsnappen naar een andere realiteit. Heerlijk, laat de volgende storm maar komen.

Score:

78/100

Label:

Transylvanian Tapes, 2022

Tracklisting:

  1. Mirrors
  2. Demon Is Man
  3. Mara of the Holy Shadow
  4. Talus

Line-up:

  • JB – Gitaar, vocalen
  • FS – Basgitaar, vocalen
  • CP – Drums, vocalen
  • PG – Gitaar

Links: