Aeonian Sorrow – Katara

Geschreven door op 22-11-2023 om 23:45.

De Grieks/Finse doomcombinatie brengt de opvolger van het debuutalbum Into The Eternity a Moment We Are uit. De niet onverdienstelijke zangeres Gogo Melone is terug met Aeonian Sorrow en heeft naast de originele bandleden een nieuwe drummer en zanger aangetrokken. Geen idee of collega Bart Alfvoet die instond voor de beschrijving van het debuut zijn doos Kleenex terzijde heeft gelegd, maar misschien is het wel tijd om deze weer tevoorschijn te halen.

Voor de lezers die de band niet kennen, Aeonian Sorrow maakt gothic-, doom-, death metal. Soms met een uitstapje richting het funeralgenre, maar dit is meer uitzondering dan regel. In de meeste gevallen ligt het tempo net een tandje hoger en komen we uit bij dynamische doomdeath met gothicinvloeden. Zo, nu laat ik de overbodige genre-categorisering los om het echt over de muziek zelf te hebben. Lamenterende gezangen in combinatie met een dikwijls meerstemmige grunt. Dat trucje kennen we natuurlijk al lang. Het titelnummer is wat dat betreft een exemplarisch voorbeeld van wat we over de gehele linie te horen krijgen op deze plaat. Het is tevens het langste nummer wat aanvangt met gezangen in het Grieks, die vermoedelijk betrekking hebben op de Katara Pass, een bergpas die in het noorden van Griekenland is gesitueerd. Gogo Melone moest jarenlang over deze bergpas rijden om haar wijlen grootouders te bezoeken. Dit album is dan ook opgedragen aan haar grootouders en het reizen over de bergpas. Het verschijnen van deze opvolger is alles behalve vanzelfsprekend, want de motivatie was ver te zoeken. En toch is het uitbrengen van Katara een feit, mede vanwege een belofte aan de grootouders en de reden waarom deze band is opgericht door Gogo. Emoties vertalen in een muzikale vorm, sombere emoties die een uiting vinden in de diverse nummers.

Het is te gemakkelijk om enkel te constateren dat het hier vooral om het stemgeluid van de zangeres gaat. Zij heeft natuurlijk een groot aandeel op dit album, ook op het keyboard, wat vooral zorgdraagt voor het melancholische kader. Maar er is ook sprake van woede, onmacht, bombast en dynamiek. Hier komt Joel Notkonen om de hoek kijken, met zijn sterke gruntpartijen, die zo na het zich laat aanhoren, tweemaal zijn opgenomen. Het resultaat is dat u zowel een scherpe als ook een lage grunt te horen krijgt. De bas volgt de drumpartijen en de gitaren zorgen voor het zware melodieuse karakter. Al direct tijdens openingsnummer Anemos voorzien van een heerlijke break om en nabij de zesde minuut is het één en al tristesse wat hier wordt gepresenteerd. De deprimerende toetsenpartij heeft een sterke verwantschap met een band als Clouds. De wijze waarop de toetsen worden doorgezet tijdens Elumia in een net even andere variatie maakt dat het album al snel aanvoelt als één geheel. Katara is natuurlijk niet voor niets een conceptalbum. De meerstemmigheid valt pas echt goed te horen tijdens het tweede nummer en komt subliem tot uiting. En wanneer Aeonian Sorrow dan in staat blijkt te zijn over de volle lengte van het album te blijven boeien, met nummers die in de meeste gevallen met gemak de zeven minuten overschrijden, stellen we ons al snel de vraag of dit een nieuwe parel is?

De spannende opening van Ashes And Death met wervelende gitaarlijnen en afwisselende zang- en gruntpartijen trekt u zondermeer al snel over de streep. En toch blijft het soms moeilijk om helemaal in de muziek op te gaan. Het nummer Her Torment trekt heel wat steviger van leer met een hoofdrol voor de grunter van dienst. Fijne oerbrul heeft deze man die lekker weet te contrasteren met de hoge gezangen van dame Melone. Tegen het einde worden er nog wat rituele gezangen hoorbaar, die sterk doen denken aan de manier waarop Natalie Koskinen (onder andere Shape of Despair) dat wel eens vaker doet. Het opvolgende, eerder aangehaalde titelnummer is zonder enige twijfel voor mij het meest genietbaar. Het nummer begint met een stuk mystieke zang, waarna het eigenlijk vrij rap en stevig explodeert. Met veel dynamiek op de gitaren en drums horen we monsterlijke grunts en even later zakt het tempo enigszins om ook ruimte te maken voor de klassieke zangstem. Een grote verscheidenheid aan esoterische en complexe arrangementen komen voorbij, waarbij opvalt dat de heer Notkonen met zijn grunts nog wat steviger voor de dag komt. Ik waan mij zomaar in de nabijheid van de bezongen bergpas, te midden van de rotspartijen en de duisternis. Verdwalen doe ik niet, want de toetsparij zo ongeveer op het midden van dit nummer wijst mij de weg. Een klein stukje funeral is wat er volgt, om daarna met een beklijvende gitaarpartij weer op te schakelen. Dit is een tranentrekker van jewelste hoor!

En alsof dat nog niet genoeg is heeft Forbidden Cry nog wat meer funeral-geaarde muziek in huis. De cadans blijft in de meeste gevallen net wat aan de “snellere” kant, maar het bijna a capella gezongen gedeelte versterkt de sfeer alleen maar. Een wanhopig, doch krachtig stemgeluid vult de ruimte. Dit nummer is anders, met een soms uitlopende bas- en gitaarpartij. Een welkome afwisseling, zeker wanneer de allesverzengende grunt tezamen met het donderende instrumentarium tot slot zijn intrede doet. Deprimerend eindigen we met eeuwig verdriet ofwel Ikuinen Suru waar de ellende van de hele wereld wordt bezongen. Pijnlijk mooie muziek, waarbij de papieren zakdoeken niet aan te slepen zullen zijn.

Collega Bart is gewaarschuwd, bij deze. Maar u ook, want de hemeltergende serenade gaat zondermeer direct richting uw gevoelscentrum. De scherpe vocale erupties van de heer Notkonen voegen een portie pure horror en wanhoop toe. Zo langzamerhand krijg ik het gevoel dat ik alle bandleden wel eens zou willen troosten en knuffelen om daarmee te zeggen dat het uiteindelijk allemaal wel een keer goed komt, ook al is het misschien niet meer tijdens dit leven.

Een veelkoppig monster, dit Katara, gegoten in een allesomvattend verhaal, waar zeker niet iedereen voor in zal zijn. Het muzikaal vakmanschap is onmiskenbaar aanwezig en wanneer u van dit soort doorleefde doomdeath met grunts te porren bent, heeft u er met dit album een parel bij. Met name bijzonder geschikt voor fans van Clouds, Shape of Despair en Marianas Rest. Mar lieden die hun uitweg zoeken met bands als Draconian en Swallow the Sun, kunnen evengoed ook blindelings aankopen.

Score:

90/100

Label:

Eigen beheer, 2023

Tracklisting:

  1. Anemos
  2. Elumia
  3. Ashes And Death
  4. Her Torment
  5. Katara
  6. Forbidden Cry
  7. Ikuinen Suru

Line-up:

  • Joel Notkonen – Vocalen
  • Gogo Melone – Vocalen, keyboards
  • Taneli Jämsä – Gitaren
  • Achilleas Papagrigoriou – Drums
  • Jukka Jauhiainen – Gitaren
  • Oskar Englund – Bas (sessie)

Links: