Absent In Body – Plague God

Geschreven door op 25-03-2022 om 20:49.

Nog geen drie maanden geleden nestelde Amenra zich met De Doorn bovenaan de ZM Jaarlijst 2021. Nu kunnen de fans zich alweer laven aan nieuw werk van bandleden Colin H. Van Eeckhout en Mathieu J. Vandekerckhove. En dit keer hebben ze Scott Kelly van sludgegiganten Neurosis en ex-Sepultura-drummer Iggor Cavalera aan boord. Ja, met ietwat overdreven gevoel voor pathos zou je kunnen zeggen dat dit Absent In Body een verzameling van goden is die we niet meer hebben gezien sinds de twaalf de Olympus hebben verlaten. Met Plague Body laat de band (om toch maar in aardse termen te blijven spreken) zijn eerste album op de wereld los.

De langspeler (nu ja, zesendertig minuten) slaagt er met een duistere samenkomst van doom/sludge en industrial in alle licht weg te nemen. Meest zonnige maart ooit? Het zal wel! Waar groepen in dat laatste genre vaak hun best doen om zo kil, hard en gevoelloos mogelijk uit de hoek te komen, heeft de muziek op Plague God juist een warme, troostrijke onderlaag. Beeld je Triptykon in dat de Fall van Ministry speelt en je bent een heel eind, zij het dat de goden zich hier van een compromislozer kant laten zien.

Rise from Ruin opent het zwarte bal direct indrukwekkend met onheilspellende bassen, fluisterpartijen en gestaag voortstappend drumwerk. Ritmisch beukt een zware growl mee totdat de bekende huilschreeuw van Colin H. Van Eeckhout kippenvel zet op plekken waarvan je niet eens wist dat daar gevoel zat: “Lash out. For the love of the wound. A tear. A Thorn. To never be born”. Na die fraaie verwijzing dwalen de gitaren bijna richtingloos door de ruimte zonder aan urgentie in te boeten. Een zware riff valt in, grijpt aan en gaat tot op het bot, aldus monsterlijk recht doende aan de bijna Lovecraftiaanse hoes van Plague God.

Dit kan niet meer mis gaan en dat doet het ook niet. Riff en ritme van Spirit In Spite werken hallucinerend en slepen je omlaag naar de donkerder plekken van je geest. En verdomd, dat voelt eigenlijk best veilig in een wereld die harder en harder confronteert. Eenmaal aangekomen hoor je CHVE fluisteren over rustig tokkelende gitaren, hetgeen het gevoel nog versterkt. De muziek wordt bijna tastbaar als een warme donkere soep.      

Favoriet is echter het niet aflatende Sarin met zijn zware doomgitaren en vervormde schreeuwpartijen. “You prayed for night, borrowed blood, now beg for light” dondert het door tot de prachtig verscholen melodie je reptielenbrein volledig in de greep heeft. Frappant dat woede zo mooi kan zijn. De tribale drums die The Acres/The Ache vervolgens in gang zetten lijken opnieuw een verwijzing, vooral omdat ze het zwijgen worden opgelegd door misschien wel de meest desolate, traag aangeslagen riff van de plaat. Maar zelfs hier laat schoonheid zich niet helemaal wegdrukken. Zij steekt de kop op in de zoekende gitaarsolo, de gevoelige zang en zelfs in de beheerste computerbeats.          

Afsluiter The Half Rising Man is in weerwil van de titel nog wel de meest machinale track. Acht minuten duurt deze strijd tussen mens en machine die geen duidelijke winnaar kent. Verweesd blijven we achter, murw maar met het gevoel getroost te zijn. Dus druk ik nog eens op play om het allemaal nog eens over me heen te laten komen. En dan moet ik nog zoiets banaals doen als een cijfer toekennen. Nou vooruit, zie onderstaand!

Score:

91/100

Label:

Relapse Records, 2022

Tracklisting:

  1. Rise From Ruins
  2. In Spirit In Spite
  3. Sarin
  4. The Acres/The Ache
  5. The Half Rising Man

Line-up:

  • Mathieu J. Vandekerckhove – Gitaar
  • Scott Kelly – Gitaar, vocalen
  • Colin H. Van Eeckhout – Vocalen, basgitaar
  • Iggor Cavalera – Drums

Links: