Eén Belg, twee Amerikanen, een IJslander en een Italiaan lopen de opnamestudio binnen. Wat aanvankelijk klinkt als de start van een kraker van een mop, blijkt toch snel uit te monden in een bezoek aan een ondergrondse martelkamer. Aborted brengt na bijna dertig jaar beukwerk het volgende slachtfestijn van jewelste uit in de vorm van Vault Of Horrors. Dit is niet voor kinderoren bestemd. De grootmeesters der brute smeerlapperij boeten ook op het twaalfde album nergens in op het betere hak- en breekwerk, maar weten zich daarnaast van hun meest diverse kant te laten zien. Ondertussen verliet bassist Franceschini net voor het uitkomen van het album de band, maar niet voordat het snarenwerk reeds was ingetokkeld. In de vorm van gitarist Daníel Máni Konráðsson vinden we dan juist weer een nieuwkomer in de gelederen. Zo, dan hebben we ook de personele mededelingen weer gehad en kunnen we ons richten op de muzikale invulling.
Voor degenen die Aborted nog niet kennen – het zal toch niet – stellen we u deze van oorsprong Belgische band graag nog even voor. De band werd opgericht in 1995, waarmee het parelen huwelijksfeest tussen Sven Caluwé en zichzelf (hij is immers het enige overgebleven originele lid) toch haast gevierd kan worden. In die dertig jaar weet de band zich met een synergie van brutal death metal en grindcore gestaag een weg te banen naar de bovenste regionen van het genre. Met album nummer twaalf mag de band zich tot de veteranen van het metalen landschap rekenen, zonder daarbij echt af te wijken van de beproefde methode. Op dit Vault Of Horrors wordt echter wel een groot eerbetoon gebracht aan de inspiratiebronnen uit iconische horrorfilms (zie de albumhoes voor enkele verstopte referenties) en enkele grote bands uit het genre. Er wordt echter ook stevig op één been in de huidige tijd geleund door op ieder nummer een gastvocalist toe te voegen van enkele toonaangevende bands van dit moment en enkele grootmeesters met een wat langer palmares.
De eerste gastbijdrage van het album vinden we in de vorm van de zeer getalenteerde Ben Duerr (Shadow Of Intent) op de opener Dreadbringer. Dit nummer was in een eerder stadium al te horen en heeft bij uw redacteur van dienst praktisch vier weken onder de herhaalknop gestaan. Met vijf en een halve minuut hebben we meteen de langste bijdrage van het album te pakken, waarbij geen enkele seconde weet te vervelen. De onheilspellende opening, de striemende blastbeats, de groovende beukpartijen en de smaakvolle solo zijn alle om je met bloed besmeurde vingers bij af te lebberen. De imposante vocalen van Ben Duerr vormen de ideale aanvulling op die van Sven. Het meest smaakvolle zijn wellicht echter nog de vernuftige bijdrages van nieuwkomer Konráðsson. Hem zou je kunnen kennen van de technische deathmetalband Ophidian I. Daar word je om de oren geslagen met de reinste gitaargeilerij, waar hier op Dreadbringer echter alleen het meest noodzakelijke van is overgebleven. Dit zorgt voor een zeer prettige toevoeging aan het muzikale pallet en maakt het geheel uiterst interessant. Dit vinden we overigens op meer plekken op het album terug, waardoor dit op zeer subtiele wijze toch een wezenlijke stempel drukt op het album in positieve zin.
Met Hellbound hebben we dan juist weer één van de vele hoogtepunten van het album te pakken. Met de razendsnelle drums en het technische gitaarspel vinden we hier gelijkenissen met bands als Cattle Decapitation. Zoveel bruutheid en tegelijk zoveel beheersing, een gouden combinatie. Als daarbij ook nog Matt McGachy van het iconische Cryptopsy de gelederen komt versterken, is het feest compleet. Zeer indrukwekkend. Minstens zo indrukwekkend is de intense gruwelijkheid op Insect Politics, waar de grindcore in volle glorie wordt omarmd. Ergens halverwege wordt een Slipknot-achtige riff ingezet (uiteraard op overtoeren), waarbij je gezicht onmogelijk in de plooi kan blijven zitten.
Aborted brengt met Vault Of Horrors een ijzersterke plaat uit! Hierop klinkt de band als een stel jonge honden, mede door de invoer van een blik aan vers brulgeweld. De verpulverende neigingen slaan hierbij door in brute death, grindcore en wellicht meer dan ooit in de deathcoreregionen. De technische toevoegingen van de al eerder genoemde gitarist Konráðsson zorgen voor een smakelijke toevoeging en inkleuring van de muzikale composities. Dit zorgt ervoor dat er ondanks het brute slagerswerk ook veel schoonheid te ontdekken valt, die na enkele luisterbeurten alleen maar in kracht lijkt toe te nemen.
Score:
90/100
Label:
Nuclear Blast, 2024
Tracklisting:
- Dreadbringer
- Condemned To Rot
- Brotherhood Of Sleep
- Death Cult
- Hellbound
- Insect Politics
- The Golgothan
- The Shape Of Hate
- Naturom Demonto
- Malevolent Hate
Line-up:
- Sven de Caluwé – Zang
- Daníel Máni Konráðsson – Gitaar
- Ian Jekelis – Gitaar
- Stefano Franceschini – Basgitaar
- Ken Bedene – Drums
Links: