Abigail Williams – In the Shadow of a Thousand Suns
Candlelight Records, 2008
Abigail Williams, een van de twee meisjes die als bezeten aangezien werden in het 17e eeuwse Salem, heeft zijn debuut-cd uit. Hun vorige album, de EP Legend, was een brute metalcore schijf, maar het neigde al naar hetgeen hun debuut vol van zit. Black metal, symfonische black metal. En dat voor een band die grotendeels bestaat uit leden van Vehemence, een band die mij positief verraste in 2002 met het death metal album God Was Created. Iets met Bredero en verkeren.
Voor de productie en mixing werd niemand minder dan James Murphy in huis gehaald, en dat is er aan te merken. De drumsound op dit album is gewoon ongewoon goed. En dat is maar best ook. Het is niet zomaar black metal wat deze mensen brengen. Het is melodische black metal, met drumsalvo’s al betrof het een schietoefening van het Amerikaanse leger. De inbreng en het advies van drummer Trym (Zyklon) zit daar, samen met de expertise van meneer Murphy, zeker voor iets tussen.
Percussioneel klopt het plaatje, maar wat met de rest. Eerst de totaalsound. Die is ontegensprekelijk en uit het boekje (op volgorde van herkenbaarheid): Dimmu Borgir, Anorexia Nervosa, ja, zelfs Cradle Of Filth. Opvallend wel met een andere sound dan hetgeen de bands tegenwoordig laten horen. Ik haal respectievelijk Godless Savage Garden (iets tussen Enthroned Darkness Triumphant en Spiritual Black Dimensions dus), Sodomizing the Archedangel en Cruelty and the Beast aan. Het viel me direct op dat deze albums aan het einde van vorig decennium uitkwamen, maar er zijn andere aspecten die deze werken aan het nieuwe Abigail Williams album verbinden. De keys zijn groots aandoend, symfonisch
en heel erg gothic. Dat draagt natuurlijk wel bij tot de sfeer, die zonder deze keys vrij machinaal en zelfs wat chaotisch zou zijn. Naar mijn gevoel zijn de keys dan ook als basis geschreven en heeft daarna vooral de drummer vrij spel gekregen. Het gitaarwerk is prima, gevarieerd, technisch en wat dacht je, melodisch van natuur. De zang is vrij standaard, en het akelige gekrijs is naar het einde van de cd toe wat saai. Doch, het past in het nieuwe kader van snelle meloblack.
Al met al eigenlijk een prima plaat. Waarom dan maar 80 vraag je je misschien af? Wel, ook al is het binnen het genre van melodische snelle black metal een prima album, het mist iets om het memorabel te maken. De eerste indruk die ik kreeg bij dit album was overweldigend, maar er blijft weinig van hangen. Het album mist venijn, heeft geen echte catchy stukken en is hier en daar behoorlijk melig met spooky Halloweenklanken. Een beetje een krimpplaat dus, en was ik geen fan van het genre, dan was het aantal punten nog kleiner vrees ik. Toch een heel erg geslaagd debuut, en ben je fan van melodic of symphonic black metal (of was je dat 10 jaar geleden), dan gebied ik u deze te checken.
Tracklist:
- I
- The World Beyond
- Acolytes
- A Thousand Suns
- Into the Ashes
- Smoke and Mirrors
- A Semblance of Life
- Empyrean: Into the Cold Wastes
- Floods
- The Departure
Line-up:
- Ken Sorceron – Vocals, guitar
- Ellyllon – Piano, keyboard, samples
- Plaguehammer – Bass
- Bjornthor – Guitar
- Samus – Drums
- Mike (Kron) Wilson – Guitar
Links: