A Pale Horse Named Death – When The World Becomes Undone

Donkere wolken pakken zich al dagen samen boven huize Hoogkamer. Licht wordt het bijna niet meer en de regen valt onophoudelijk loodrecht uit de lucht. Oorzaak van dit wel zeer plaatselijke lage drukgebied is de nieuwe plaat van A Pale Horse Named Death die hier zijn rondjes draait.

De bandnaam geeft al een aardige indicatie van de muziek die we te horen krijgen (hint: het is geen carnavalsmuziek). Maar ook de line-up van de band met daarin twee ex-leden van het machtige Type O Negative is een aardige vingerwijzing. Waar Sal Abruscato in die band (en overigens ook in het al even zo vrolijke Life Of Agony) nog drummer was, is hij in A Pale Horse Named Death gitarist, bandleider en zanger.

Waar de muziek op When The World Becomes Undone bij vlagen stevig aan Type O Negative doet denken, is de zang (uiteraard!) anders dan de indrukwekkend zware stem van de stevig betreurde Peter Steele. Abruscato heeft een wat hogere stem vol melodieuze tristesse. Voor de lezer die hier graag een beeld bij wil hebben: in de wat losser gezongen passages doet de zang wat aan de ook al overleden Scott Weiland denken.

Maar goed, de muziek dus. Je zei toch dat die bij vlagen aan ‘Type O’ doet denken? Dat is zeker het geval. Her en der steekt bijvoorbeeld dat kenmerkende stofzuiger-bas/gitaargeluid nadrukkelijk de kop op. Ook is voor de fans het drumgeluid heel herkenbaar. En daarmee is het niet heel moeilijk om in gedachten de bariton van Mr. Steele over de muziek van Love The Ones You Hate te leggen om tot een prima – zij het niet uitzonderlijk – Type O Negative nummer te komen. Ook de verontrustende instrumentale stukjes kennen we goed van Peter Steele’s geesteskind.

Maar we kunnen A Pale Horse Named Death geenszins afdoen als rip-off of tribute aan de vroegere band van de heren Abruscato en Kelly. Het album heeft genoeg om op eigen benen te kunnen staan. Zo is de eerste echte track When The World Becomes Undone direct al een – en misschien wel het – pareltje. Over een droef en eenzaam stemmend piano-intro neemt de prettig melancholische stem van Abruscato je mee in een trip waarin de wereld om je heen langzaam uit elkaar valt. In het verslavend pakkende refrein wordt ons toevertrouwd: ‘I’ve got this funny feeling that God is dead’. Later op het album zingt onze vrolijke Frans ons onder meer nog zinnen toe als ‘Only God knows what’s wrong with me’ en ‘When I just look at myself in the mirror I see someone breaking down’. Dat lijkt allemaal ongelooflijk deprimerend, maar in de praktijk blijkt het toch meer een warm bad om in te zwelgen.

Ook indrukwekkend zijn het licht fantastische End Of Days met zijn emotionele, hypnotiserende refrein, We All Break Down en Lay With The Wicked. Op die laatste twee songs klinkt de band wel wat als een geslaagde kruising tussen Alice In Chains en The Beatles. Bijzonder sfeervol, ook al door de mooie opvallend bluesy gitaarsolo’s.

Eerlijkheid gebiedt nog te zeggen dat bij beluistering van het album na 45-50 minuten de gedachten wat dreigen terug te keren naar meer aardse zaken als boodschappenlijstjes en klussen op het werk. De speelduur van meer dan een uur is in ieder geval (voor mij) aan de lange kant.

De te onthouden hoofdlijn uit deze recensie is echter dat A Pale Horse Named Death ons met When The World Becomes Undone een prachtig melancholisch album geeft dat ongeacht het werkelijke jaargetijde buitenshuis de mooie donkere momenten van de herfst naar binnen haalt.

Score:

85/100

Label:

SPV/Long Branch Records, 2019

Tracklisting:

  1. As It Begins
  2. When The World Becomes Undone
  3. Love The Ones You Hate
  4. Fell In My Hole
  5. Succumbing To The Event Horizon
  6. Vultures
  7. End Of Days
  8. The Woods
  9. We All Break Down
  10. Lay With The Wicked
  11. Splinters
  12. Dreams Of The End
  13. Closure

Line-up:

  • Sal Abruscato – Vocalen, gitaar
  • Joe Taylor – Gitaar
  • Eddie Heedles – Gitaar
  • Eric Morgan – Bas
  • Johnny Kelly – Drums

Links: