Er zijn van die bands die je meer hebt gezien dan je je kunt herinneren, waarbij je soms op onverwachte momenten tegen herinneringen aanloopt door middel van opduikende concertkaartjes of vergeten t-shirts. Mastodon is zo’n band voor mij, met een aantal bijgewoonde optredens dat ongeveer de twintig aantikt. Natuurlijk ben ik dan van de partij als er net een nieuw album is uitgebracht, al is het maar om te zien hoe dat materiaal het er live vanaf brengt, wat toch altijd even spannend is. Als Steak Number Eight tot voorprogramma gebombardeerd wordt, is het feest compleet, want de heren staan garant voor een show waarbij het los gaat.
Het voorprogramma wordt dus verzorgd door Steak Number Eight, en hoe! De heren doen wat we inmiddels van ze verwachten: alles geven. Maar dan ook echt alles. Er wordt over het podium gebanjerd, kleren gaan uit alsof we bij bordeel De Rode Lantaarn zijn en stembanden klinken alsof ze net zijn gebruikt in datzelfde hoerenhuis. Nergens wordt de indruk gewekt dat hier een openende band bezig is, want hoe je het ook wendt of keert: Steak Number Eight weet perfect hoe de grote zaal ingekrompen kan worden tot een postzegel en de intensiteit niet te ontsnappen is. De houding is soms wat onwennig, maar dit wordt opgevangen door de dosis noise en dikke riffs die het publiek in het gezicht geschoven krijgt. Het is jammer dat datzelfde publiek de energie niet teruggeeft. Staat er een keer een meer dan degelijk voorprogramma, is het weer gekut. Misschien heeft het feit dat ik van meerdere aanwezigen opvang dat “oude Mastodon toch echt een paar stapjes te hard voor me is”. Dan heb je hier ook niet heel veel te zoeken natuurlijk, maar daar kom ik later op terug.
Op naar Mastodon. Het ombouwen en installeren van materiaal neemt de perfect ingeplande dertig minuten in beslag en na een korte intro barst de band los met Sultan’s Curse. Oké, ik weet dat ik de nieuwe plaat een behoorlijk hoog cijfer heb gegeven, maar het is dan ook een goede plaat. Geheel subjectief gezien ben ik niet volledig te porren voor het nieuwere werk van Mastodon, waarbij ik vooral doel op The Hunter (te makkelijk) en Emperor of Sand (herhaling van een oud kunstje), hoewel de zanglijnen op die laatste een enorme troef voor de band zullen blijken. Once More Round the Sun was een enorm goed album, als je het mij vraagt, waarop de band even aan het pieken was en weer een nieuwe richting leek te hebben gevonden.
Dat terzijde. Het punt is: ik hoop op ouder werk. Nu doe ik dit vaker, maar bij Mastodon is die hoop toch wel een stukje groter. Die eerste drie platen (en compilatie) gaan me echt aan het hart. Als Divinations dan na de opener volgt, is dat een stap in de goede richting, maar het gaat voor mij pas echt los als Blood Mountain wordt aangehaald met The Wolf is Loose en Crystal Skull. Op Blood Mountain wordt sowieso het meest teruggeblikt, met vijf van de twintig nummers afkomstig van dat monster, met nog eens twee van Remission en slechts een van Leviathan. Dan doet Crack the Skye ook nog mee met twee stuks en als je rekent, kom je uit op een perfecte balans tussen oud en nieuw werk. Once More Round the Sun wordt slechts aangehaald met twee nummers, zijnde Ember City (beste nummer van de plaat!) en Chimes at Midnight. De rest wordt dus verdeeld over Emperor of Sand en The Hunter, waarbij de nadruk toch behoorlijk ligt op die eerste (en begrijpelijk).
Wat tijdens deze show gedemonstreerd wordt, is dat ik honderd keer mijn mening kan hebben over bepaalde albums of nummers, maar dat een goede live presentatie goud waard is. Het nieuwere werk is gewoon uitermate geschikt om een goede, catchy show mee op te bouwen, waarbij het nieuwe werk goed aansluit op het oudere werk. Enorm aandeel zijn de poppy zanglijnen van Brann Dailor (en Brent Hinds), die zichzelf de beste zanger van het viertal toont, zeker aangezien Troy af en toe naar adem hapt. Brent mag er ook nog zijn, vooral voor het werk van de eerste vier albums, waar zijn snerpende pterodactylstem het best tot zijn recht komt. Bill laat ik verder even achterwege, want ik schrok me kapot tijdens de momenten dat hij ergens een bijdrage leverde waar het niet werk van het eerste album betrof. Als je niet kan zingen, hou dan vooral je klep.
Om terug te komen op het “te hard” zijn van het oude materiaal, is het belangrijk om wat context te geven. Mastodon groeit exponentieel en trekt daarmee hordes nieuwe fans aan. Daarnaast zijn er hondstrouwe fans van het eerste uur, die zich de wortels van de band maar al te goed herinneren. Nu ben ik de eerste om te zeggen dat een band niet steeds hetzelfde album moet uitpoepen, maar het feit dat er in mijn directe omgeving tijdens het concert een aanzienlijk aantal mensen staat dat alleen de singles van de laatste twee albums kan meeblèren en verder steeds aan elkaar vraagt “Welk nummer dit is?” en dan als antwoord krijgt “Geen idee, maar het is wel érg hard!”, maakt dat ik het toch betreur dat de band toch echt niet meer tot de underground behoort.
Die stijging in populariteit en het aanboren van een ‘makkelijker’ publiek dat daarmee gepaard gaat, vertaalt zich ook naar het gedrag van de band en de wijze waarop gespeeld wordt. Zo wordt er nu in elk nummer door elk van de heren (Brann uitgezonderd) wel een keer een gitaar de lucht in geslingerd of in ieder geval erg geposeerd gespeeld voor het publiek. Dat geeft wel een extra rock ’n roll-gehalte aan het geheel en dat is prima, maar als je dan gaat soleren om te soleren (lees: het verkloten van je oudste materiaal, waar überhaupt geen solo in is te vinden), doe je voor mij toch een beetje af aan je eigen geschiedenis. Dat geldt al helemaal als Captain Caveman dan ook nog gaat zingen in plaats van primitief te bulderen op de lompe, sludgy riffs uit vervlogen tijden.
Gezeik van de bovenste plank natuurlijk, maar wel opvallend aan de show die we vanavond mogen aanschouwen. Het was voor mij toch zeker twee jaar sinds mijn laatste Mastodon-show, maar het is goed te merken dat de heren erin slagen een nog grootsere show te geven dan ze al deden. Het oude werk wordt niet overgeslagen, hooguit gewijzigd om de massa te bedienen, maar dat moeten we helaas maar dulden. Pluspunten voor Tivoli, dat er weer in is geslaagd om een uitstekend podium te geven aan een vette band, met een lichtshow en een geluid om door een ringetje te halen. Een avond waar Steak Number Eight zich een voorprogramma bewees dat zijn plaats in onze (toch redelijk) lokale muziekscene echt verdiend heeft en waar Mastodon een overtuigende show heeft gespeeld: meer kun je je niet wensen. Behalve dan een tour waarbij Remission integraal wordt gespeeld.
Setlist:
- Sultan’s Curse
- Divinations
- The Wolf Is Loose
- Crystal Skull
- Ancient Kingdom
- Bladecatcher
- Black Tongue
- Colony of Birchmen
- Ember City
- Megalodon
- Andromeda
- Oblivion
- Show Yourself
- Precious Stones
- Roots Remain
- Chimes at Midnight
- Steambreather
- Mother Puncher
- Circle of Cysquatch
- March of the Fire Ants
Foto’s:
Datum en locatie:
27 juni 2017, TivoliVredenburg, Utrecht
Links: