Tijd om eens de oude doos in te duiken met een avondje psychedelische seventies in het hartje van Brussel. AB nodigt het Zweedse gezelschap van Blues Pills en de Duitsers van Kadavar uit en heeft op die manier een uitverkochte Box. De deuren openden om zes uur en ter plaatse werd duidelijk waarom dit event zo vroeg van start ging. De Slovenen van Stray Train waren eveneens van de partij.
Ik had in elk geval nog nooit gehoord van deze heren uit Ljubljana, maar de band bestaat blijkbaar nog niet zo lang. Fijn dat je dan meteen met opkomende grootmachten binnen dit genre op de planken mag staan en een aantal weken op tour kan. De nieuwsgierigheid prikkelde me, want ik wilde weten of die eer wel verdiend was. De euro is in elk geval niet gevallen tijdens dit concert van een half uur. De band speelt prima rock, maar nergens bezit Stray Train identiteit. Deze zanger heeft een prima keelgeluid en zit vol met jeugdig enthousiasme, maar dit is op een avond als deze gewoon niet speciaal genoeg. Bovendien stoort het me enorm dat deze drummer constant met zijn stokjes ligt te draaien als ware het een tic nerveux. Een lauwe opwarmer dus, of waren het die dwaze heuptasjes die voor een koude douche zorgden?
De Duitsers van Kadavar zijn ondertussen geen onbekenden meer. De vorige editie van Graspop zag ik de heren voor het eerst en de Metal Dome was gewoon te klein voor deze kerels. We spreken hier van drie stevige muzikanten, waarbij drummer Tiger de show vanaf de eerste minuut steelt met zijn gekke bekken. Come Back Life en Pale Blue Eyes gaan er meteen in als zoete koek, maar het valt wel op dat de stem van zanger Lupus vrij zacht in de mix staat en de bas een stevige stempel drukt op de muziek. Prima om dat stompende geweld van toptrack Last Living Dinosaur te voelen, maar met de doomy riffs van de eerste plaat klonk het basgeluid haast zo luid dat mijn oorplugs eruit trilden.
Het feit dat Kadavar een pak meer tijd krijgt dan op Graspop, maakt dat er uiteraard de nodige aandacht uitgaat naar de twee andere platen van de heren. Persoonlijk vond ik Berlin het eerste echte topwerk van deze Duitsers en dat bleek ook uit een groot deel van de set die hier voorbij kwam. Mede door de dronken/begaaide mensen in het publiek begonnen enkele songs me wat te vervelen, maar met Thousand Miles Away From Home werd ik opnieuw wakkergeschud. Als afsluiter kiezen de heren tijdens deze tour gek genoeg niet voor de hit The Old Man, maar brengen ze wel een heerlijk psychedelische en stomende cover van Helter Skelter. Ietwat gemengde gevoelens bij het geheel dus, maar wat laten deze drie feestbeesten een indruk na. Je zou eigenlijk gewoon al naar een show van Kadavar moeten om deze drummer te volgen in al zijn bewegingen en mimiek.
Met Blues Pills neemt de muziek wat af in kracht, maar kwalitatief blijft deze avond van een hoogstaand niveau. De vorige plaat van Blues Pills, Lady in Gold, vond ik wat minder dan het debuut, dus vroeg ik me af hoe goed me deze tour rond de nieuwe plaat zou bevallen. Beter dan verwacht, is het antwoord, en dat is vooral te danken aan de uitstraling van deze band. De opener is meteen de titeltrack van het nieuwe album en zangeres Elin steelt ogenblikkelijk de show met haar stevige zang en enorme dosis aan energie. Het is voor iedereen meteen duidelijk dat deze nieuwe plaat misschien wat meer swingt en minder beladen klinkt, maar dat het even goed naar binnen gaat.
Opvallend is dat Elin deze band op vlak van performance echt draagt en het plaatje klopt op die manier. Gitarist Dorian legt zich volledig toe op zijn psychedelische gitaargolven en straalt met zijn aparte manier van spelen ook een zekere eigenheid uit. Zo vormt Blues Pills een les voor heel wat bands die uitstraling zoeken door zo wild mogelijk mee te bewegen met de muziek. Het hoeft bij deze Zweden niet, het plaatje past immers prima met de in het rond springende frontdame die voor geen moment de kracht uit haar stem verliest. Toppers als Devil Man en uiteraard High Class Woman vormen het absolute hoogtepunt van deze avond met een publiek dat de teksten mee weet te zingen.
Als toegift gebeurt er deze tour iets vrij aparts. Elin plaatst zich achter de piano en brengt op intieme wijze het nummer I Felt a Change. Een beetje een Evanescence-feel die komt opzetten, maar zelfs de begaaide bende recht voor mijn neus weet zich vier minuten koest te houden tijdens dit magische moment. De band komt nog een keer terug om Rejection en Gone So Long te brengen en op die manier nog even in te gaan op de twee afgeleverde platen.
Het moge duidelijk zijn dat oud opnieuw in is, dat was reeds te merken aan een uitverkochte AB Box, maar ook aan de kwaliteit die de twee hoofdacts voorgeschoteld hebben deze avond. Beide bands bezitten een eigen stijl, die je zo meeneemt naar vergane decennia en de jeugd met een prima vintage gehalte zal voorzien. Van psychedelische gitaarflippers tot de swingende vibe die wat aan de Austin Powers-films doet denken, je vindt het allemaal terug als je een avond als deze meepakt. Een verdraaid vette package die ik met plezier nog eens meepik in de toekomst.
Datum en locatie:
11 november 2016, Ancienne Belgique, Brussel
Links: