Uitgaanscentrum Lucky in Rijssen (Overijssel) was zaterdag 8 oktober het decor van de tweede editie van Lucky Rocks Metalfest. De hoofdnotering was een welbekende oude rot in het vak, één van Duitslands grote vier van thrash metal: Destruction. Het gezelschap is momenteel bezig aan de ‘Europe Under Attack’ tour en neemt in zijn kielzog het Amerikaanse Flotsam and Jetsam, het Zweedse Enforcer en het damestrio Nervosa uit Brazilië mee. Van eigen bodem is er door de organisatie nog wat black en death aan de hete brei toegevoegd, waarmee de zware programmering voor deze avond compleet is. Vanuit Nederland zijn Asgrauw, Disquiet, Cirith Gorgor en Izegrim present. Zo’n twee weken voor aanvang werd duidelijk dat Thanatos het feest helaas moest afzeggen vanwege een blessure van drummer Yuri Rinkel. Als vervanging werd Disabuse aan de line-up toegevoegd. Black Swan (BS) en The Ghostwriter (TG) doen verslag, Christel Janssen maakte de foto’s.
Asgrauw bijt het spits af van het zware feestje in het oosten des lands, maar helaas werkten de Nederlandse Spoorwegen niet mee om de opener van deze middag te bekijken. Iets wat uw beider anonieme verslaggevers wel graag hadden gewild. Zeker na het beluisteren van het nieuwste album Krater, was de nieuwsgierigheid gewekt naar de bühne-prestaties van deze Nederlandstalige blackmetalband. Een volgende keer dan maar.
Bij binnenkomst in het wat complex in elkaar stekende Lucky, blijkt het al lekker druk. De vele bordjes met wegwijzers ten spijt, is het niet meteen duidelijk waar zich de ingangen naar de concertzalen bevinden. Dan maar gewoon de oren achterna en de geïmproviseerde kleine zaal, waar op dat moment Disquiet speelt, is toch nog snel gevonden. Het blijkt volle bak: de ruimte is goed gevuld met metalheads die voornamelijk goedkeurend met knikkende hoofden staan te luisteren naar de melodische thrash van de band. Disquiet brengt met een grote dosis energie vanmiddag vooral werk van het tweede album The Condemnation.
We luisteren onder andere naar The Great Devide en uiteraard kan ook het titelnummer niet ontbreken. Opvallend zijn de vele, welluidende gitaarsolo’s, die zorgen voor een fijne afwisseling met de strakke en ronkende gitaarpartijen. En de sfeer erin brengen? Dat is de goedlachse zanger Sean Maia wel toevertrouwd. Wanneer hij oproept: ‘Laat effe zien dat jullie een hechte gemeenschap zijn hier in Rijssen en pak je buurman of buurvrouw vast’, wordt daar natúúrlijk gehoor aan gegeven. De mannen van Disquiet zetten een meer dan prima show neer en laten een opgewarmd publiek achter.
Wanneer het gros van de aanwezigen zich vervolgens naar de grote zaal wil begeven voor het optreden van Nervosa, vindt men de deuren dicht. Er ontstaat enige verwarring onder de concertgangers over het verdere verloop van het programma. Het viertal van de ‘Europe Under Attack’ tour blijkt vertraging te hebben opgelopen met de ferry vanuit Engeland en is daardoor later dan gepland gearriveerd. Er moet bovendien eerst nog een soundscheck worden gedaan.
Een kijkje in de kleine zaal leert dat het programma ondertussen licht is gewijzigd. Zodoende speelt Killing Cult Society zijn eerste nummers van debuutplaat Fallout voor een veel te lege zaal, met daarin tijdens de eerste nummers een relatief klein aantal, ietwat vertwijfelde metalheads. Gelukkig worden er nieuwe tijdschema’s opgehangen door de organisatie en zo druppelen er uiteindelijk steeds meer mensen de kleine zaal binnen. Zanger Earik lijkt zich in het geheel niet te storen aan de omstandigheden en bouwt evengoed een feestje. We luisteren naar de felle, korte maar krachtige nummers van dit hardcore/death/punkbandje.
Tijdens CNTRLLTDLT stapt de frontman in zijn opvallende bananenshorts het podium af en loopt al brullend het publiek in. Hij blijft daarbij enige tijd met zijn gezicht naar het podium gekeerd staan en loopt vervolgens net zo onverstoorbaar terug naar zijn makkers op het podium. Tijdens Overdrive mag er gedanst worden, aldus Earik, en met het nummer Sharks! doet de band zijn punkroots eer aan, waarna nog gauw het agressieve Homerun wordt gespeeld en met een laatste groet ‘Tot Satan!’ verlaten de mannen alweer het podium. (BS)
Met de nodige vertraging starten de dames van Nervosa dus aan hun set in de grote zaal. De drie Brazilianen brengen met nummers als Hypocrisy en Arrogance – openingstrack van de tweede plaat Agony – redelijk standaard thrash met daaroverheen de schreeuw/grunt/krijs van bassiste Fernanda Lira. Zo nu en dan laat Prika Amaral horen dat ze haar weg op de gitaar wel weet te vinden en met haar diepe gunt levert ze ook vocaal nog een heel behoorlijke bijdrage aan de band. Misschien wel een betere dan haar frontvrouw, want haar stem nestelt zich op plekken in je hoofd waar je ‘m niet wilt hebben.
Op de achtergrond verricht Samantha Landa het beukwerk. Dat horen we goed, want de sessiedrummer (volgens overlevering alweer de zesde die de stokjes hanteert in de zes jaar dat Nervosa bestaat) staat nogal prominent in de mix. En dat is niet altijd in het voordeel van Landa. Ze probeert in ieder geval mee te trommelen met nummers als Intolerance Means War, Into Moshpit (waarbij Fernanda Lira om een pit vraagt én ‘m prompt voorgeschoteld krijgt) en Hostages.
Naarmate de set langer duurt, beginnen een aantal zaken te storen: het voortdurende gewauwel van Fernanda Lira over de verbondenheid van, met en binnen metal, haar stem, het spel van haar band in het algemeen en de krankzinnig simpele teksten. Dat Sepultura ooit het woordenboek gebruikte om de teksten aan elkaar te plakken, is de heren allang vergeven: het waren immers de jaren tachtig. Maar wie anno 2016 aankomt met ‘Attention whore/Hate the way your selfish self comes out/Ya’hide it well/Pretend to be a saint behind your wall’, zoals in Masked Betrayer, neemt zichzelf en z’n publiek niet serieus. (TG)
Na een korte pauze van tien minuten nemen de vier heren van Enforcer het stokje over van Nervosa. Dankzij deze Zweden wanen we ons binnen een mum van tijd terug in de jaren tachtig, met bijbehorende haardracht, snorren, kledij en – ook niet geheel onopvallend – crèmekleurige gitaren. Vooral wanneer de heren Olof, Joseph en Tobias naast elkaar staan, met hun gitaarhalzen richting de zaal gewend, geeft dit een grappig effect. Drummer Jonas, het jongere broertje van Olof, zit grotendeels verstopt achter een bos wild, blond haar, maar weet er lekker op los te rammen. De heavy metal klinkt prima en al is het allemaal niet bijster origineel: het concept werkt, zeker wanneer we een blik werpen op de zaal die voorin duidelijk overloopt van enthousiasme voor de in lederen hesjes geklede Zweden. Het hoge, uithalende stemmetje van Olof laat weten: ‘we came here to crush your souls’ en dat is precies wat Enforcer in Rijssen doet met nummers als From Beyond, Live For The Night, Mesmerized By Fire, Take Me Out Of This Nightmare en Midnight Vice. Prima te verteren, maar verder weinig inventief.
Als de klok acht uur slaat, staan de Limburgers van Cirith Gorgor geschminkt en wel klaar om een paar duistere klanken aan de avond toe te voegen. Het optreden van deze vijf heren is zonder opsmuk, rauw en agressief. Het ijle, krijsende stemgeluid van Satanael doet bij momenten een gevoel ontstaan alsof iemand tergend met zijn nagels over een krijtbord schraapt. Heerlijk. Binnen no time weet de band de atmosfeer in de kleine zaal volledig om te buigen naar het soort non-conformistische gebeuk dat schijnbaar niet voor iedereen te verteren is, want de zaal stroomt nog tijdens het optreden half leeg – al kan dit ook te maken hebben met het feit dat men graag een plaatsje vooraan wil veroveren in de grote zaal bij Flotsam and Jetsam -.
Het loont echter de moeite te blijven luisteren naar Satanael en consorten, die vooral werk spelen van hun laatste album Visions Of Exalted Lucifer, maar ook met brute overtuigingskracht Der Untergang de revue laten passeren. Tijdens het laatste nummer, Into The Nameless Void, laat de frontman zich op de knieën vallen tijdens zijn smartelijke gegrom. Met enige verwondering ziet de zaal hem zodra zijn tekst op is bruusk het podium afstappen en in een rechte lijn de zaal door banjeren, waarna met een klap de kleedkamerdeur achter hem dichtvalt. De overige bandleden spelen hun laatste akkoorden en daarmee is dit krachtige en tikje mysterieuze optreden ten einde. (BS)
Terwijl het optreden van de Limburgse blekkies (misschien een tikkeltje misplaatst op dit leuke feestje) nog loopt, staat de grote zaal propvol om de thrashers van Flotsam and Jetsam uit Phoenix, Arizona te verwelkomen. Wat volgt is een overzicht van de tot 1986 teruggaande F&J-discografie. Desecrator is oud, Life Is a Mess is nieuw en de gemeenschappelijke factor is dat het geen hoogstaande nummers zijn, maar ze wel lekker fel worden gebracht. Het niveau van de Flotsam and Jetsam-platen wisselde nogal eens door de jaren heen, maar in Rijssen staat vanavond een thrashmonster op het podium. Leuk: het nummer Iron Maiden. Niet vernoemd naar de band, maar naar het martelwerktuig waar de band weer naar is vernoemd. (TG)
Izegrim is deze avond naar Rijssen gekomen met een duidelijk motto: ‘Niet lullen maar spelen, want we hebben maar een half uur.’ De kleine zaal is volgelopen voor deze uit Zutphen afkomstige band, die een mengsel van thrash en death metal speelt en dat alweer de nodige jaren. De ‘alledaagse’ en allervriendelijkste stem van zangeres Marloes Voskuil, waarmee ze op spaarzame momenten het publiek enthousiast te woord staat, vormt een schril contrast met haar kwaliteiten om in verschillende gradaties in de microfoon te brullen. En zo horen we het natuurlijk het liefst.
Muzikaal klinkt het eveneens goed. De bandleden spelen een snelle en strakke set weg met afwisselende, melodieuze intervallen. Met in rap tempo onder andere de nummers Endless Desire, Reclaim My Identity, Insanity Is Freedom en Celebratory Gunfire, zijn een luttele dertig minuten dan ook zo om en is het tijd voor de hoofdgast van deze tweede editie van Lucky Rocks Metalfest. (BS)
Uitlopen lijkt vanavond niet te mogen en dus moet het hoofdprogramma tien minuten van de set prijsgeven. Jammer, want iedere gemiste seconde van Destruction is er één. Het driekoppige thrashmonster rond zanger/bassist Marcel ‘Schmier’ Schirmer stelt nooit teleur. Zo langzamerhand mogen we wel eens concluderen dat de Big Teutonic 4 (Tankard, Destruction, Sodom en Kreator) de tand des tijds beter hebben doorstaan dan hun Amerikaanse evenknieën van The Big 4 (Anthrax, Megadeth, Slayer en Metallica), maar dat terzijde.
Met de titeltrack van de laatste plaat, Under Attack, zit de stemming er gelijk goed in en valt eens te meer op hoe goed het geluid vanavond in beide gemiddeld zalen is. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Het licht is daarentegen een compleet ander verhaal, dat lijkt nergens op. De stoomwals op het podium trekt zich er echter niets van aan en schopt onverschrokken heilige huisjes omver met Nailed to the Cross, Mad Butcher en Dethroned. Het stokoude (1985) en instrumentale Thrash Attack is volgens Schmier op veler verzoek na heel wat jaren weer op de setlist gezet en dat geldt ook voor het daaropvolgende Black Death.
Muziek kan soms zó simpel, maar dodelijk doeltreffend zijn. Dat laten de twee snarenplukkers Schmier en Mike Sifringer, die samen precies honderd jaar zijn en ondersteund door hun jongere drummende kompaan Vaaver vanavond zien. Never grow up en iedere avond spelen alsof het je laatste is, tot en met Rijssen (of all places) aan toe. Invicible Force, Second to None… Destruction geeft tachtig minuten alles en gaat daarna ongetwijfeld aan de beademing, maar niet voordat de toegiften The Butcher Strikes Back en Thrash ‘till Death zijn gespeeld. De ultieme afsluiter is Bestial Invasion. Legendarisch werd het concert van Destruction vanavond het niet, verrukkelijk wel. (TG)
Bij binnenkomst in de kleine zaal luisteren we naar een kinderkoortje dat vroom ‘Ere zij God, ere zij God/Vrede op aarde, vrede op aarde…’ en meer van dit soort welbekende frasen zingt. Het is de ouverture waarmee Disabuse zich aankondigt (intro van het nummer Master Of Prayer), de band die op het laatste moment aan het programma is toegevoegd ter vervanging van Thanatos. Disabuse laat weten het ‘te gek’ te vinden dat het publiek in aanzienlijke getalen is gebleven na het optreden van Destruction en merkt op eerder een ‘lege tent’ te hebben verwacht. Dat valt inderdaad alleszins mee. De band bestaat al sinds 1987, maar is sinds 2014 weer actief na een pauze van enkele jaren. Het is duidelijk dat de bezetting ook enkele wisselingen moet hebben ondergaan in het bijna dertigjarige bestaan van dit hardcore/thrash-gezelschap, maar we treffen de jongens met een frisse dosis energie op het podium. Tussen de nummers door gaat het wat chaotisch en onwennig, maar het mag de pret niet drukken. Speciaal voor de gelegenheid brengen de Gelderse heren vooral werk van Sorrow and Perdition uit ‘89. Het betreft een prima afsluiting van een avondje heerlijk ruige muziek. (BS)
Terwijl de laatste zware noten de Overrijsselse nacht in worden gepompt, vindt er een opmerkelijke gedaantewisseling in de Lucky plaats. De toegang tot de kleine zaal is afgesloten, de grote zaal is snel ontdaan van alles wat riekt naar het metalfeestje. Buiten worden busladingen jeugdige discogangers aangevoerd. Tijd om te gaan.
Datum en locatie:
8 oktober 2016, Lucky, Rijssen
Link: