Interview met Yossi Sassi
Yossi Sassi, de voormalige gitarist van Orphaned Land, is sterk bezig. Hij heeft net een derde langspeler, Roots and Roads, uit met zijn band en dat vond ik een uitnodiging om hem eens wat vragen te stellen.
Dag Yossi. We zullen eerst en vooral eens beginnen met het idee achter dit nieuwe album. Mij deed het wat denken aan migratieverhalen, die hier in Europa wel actueel zijn. Doel je op een algemeen verschijnsel of zit hier eerder een persoonlijk idee achter?
Op een persoonlijk niveau gaat dit album over jou, mij en echt iedere mens ter wereld. Hetgeen ons definieert als mens is in essentie een subtiele mix van onze ‘roots’ (onze familie, het verleden, het erfgoed, etc.) en de wegen die we kiezen in het leven.
Ik hoor jou en Diana zingen “It’s time to root out”, op het derde lied. Leg je zelf dan niet eerder de focus op de wegen in het leven?
We hebben allemaal onze herkomst en daaraan gebonden zijn, of bijvoorbeeld gebonden zijn aan een bepaalde routine, is per definitie niet slecht. Ik maak het onderscheid tussen mensen die zich goed voelen en weten waar ze willen zijn in hun leven enerzijds, en anderen die elders willen zijn en andere dingen willen doen, maar vastgeroest zijn in angst, vooroordelen, slechte ervaringen en emotionele tegenslagen. Ik ben een man die ervan houdt om te dromen. We hebben allemaal onze dromen en die moeten we achterna. Op die manier wil ik iedereen ‘wakker maken’ die daar nog niet mee bezig is.
Uiteraard zitten jouw ‘roots’ ook weer wat in deze muziek verweven. Het lijkt alsof je dit album op dezelfde manier hebt aangepakt als je tweede plaat, maar het voelt wel anders aan dan het eerste. Kan je je daar in vinden?
We evolueren als muzikanten individueel, en uiteraard ook als band, tussen twee releases. Ik ben erg tevreden dat ik het merendeel van mijn band gedurende vijf jaar, dus sinds Melting Clocks, heb kunnen behouden. Die fusie tussen oost en west, akoestisch en elektrisch, folk, rock, prog en metal is altijd gebleven. Op een bepaalde manier gaan we inderdaad dieper in op het oosten en leggen we onze culturele roots wat meer bloot, meer dan op Melting Clocks het geval was toch. Op Roots and Roads gaat het minder om rock ‘n’ roll en meer om de fusie van de twee werelden. We gaan een trapje hoger met onze oriëntaalse prog.
Ik vond die titel The Religion of Music erg interessant. Uiteraard volg ik je al sinds je dagen bij Orphaned Land en ik vond altijd dat die band, zeker in het heden, een krachtige boodschap had. Mag ik concluderen dat het idee van All Is One (red.: alle religies zijn gelijk) ook een belangrijke rol speelt in jouw leven en een inspiratiebron is voor je teksten?
Klopt. Dat is altijd mijn individuele manier geweest om naar het leven te kijken en na verloop van tijd werd het ook een belangrijke boodschap binnen Orphaned Land. Het ideaalbeeld achter ‘All is one’ is gebaseerd op de dingen die ik geloof en ik verkondigde die boodschap ook al twee decennia voor die plaat er was in allerhande interviews en samen met andere mensen (onder andere in TED gesprekken). In Religion of Music blijft die boodschap ook sterk. We zijn allen reizende bomen, maar als je de bomen omhakt die je niet fijn vindt, dan zal er geen plek meer voor je zijn op de weg. De lyrics gaan over een reflectie van menselijke interacties die we jammer genoeg nu kunnen zien, zoals dat ook overeenkomt met de natuur. Iedereen in Yossi Sassi Band gelooft voor honderd percent in de boodschap van het lied. We willen de wereld mee helpen veranderen door inzicht te brengen en de kloof tussen verschillende meningen te dichten met de kracht van muziek.
Ik heb Diana Golbi al even aangehaald als gastmuzikante op dit album, maar uiteraard zijn er heel wat mensen waarmee je samenwerkt. Hoe selecteer je mensen en hoe verliep de samenwerking?
Eén van de vele redenen waarom ik een solocarrière begon, was omdat ik mij terug wou richten op een wereld waarin artiesten samenwerken. Hierbij wou ik samenwerken met iedereen waarvan ik dacht dat hij of zij een bijdrage kon leveren aan de composities, terwijl we ver weg bleven van het denken in genrehokjes of bepaalde verwachtingspatronen. De gasten worden gekozen op basis van de nummers en de manier waarop ze relevant kunnen bijdragen hiertoe, en uiteraard ook op basis van hun muzikale talenten. Op die manier zijn we vereerd dat we schitterende gasten vonden zoals Zaher Zorgatti (Myrath-zanger en mijn broer), Diana Golbi (winnares van ‘American Idol’ Israël, wiens album ik co-produceerde), Ron ‘Bumblefoot’ Thal (een knettergekke gitarist, producer, ex-Guns ‘n’ Roses-lid en een schitterende persoon om mee samen te werken in de studio en live), Roy Zuarets op piano (de meest creatieve pianist waarmee ik al heb samengewerkt, al drie albums op rij), Yoav Efron (een geweldige toetsenist die ook in onder andere Distorted Harmony actief was), Bob Katzionis (een goede vriend en getalenteerd toetsenist met Griekse roots, net als ik), Harel Shahal (Turks klarinetmeester en gekke improvisatietovenaar) en nog heel wat meer talent dat aanwezig was in de studio om Roots and Roads te creëren. Het is een tocht door allerhande scenario’s en periodes geworden.
Je creëert ook van heel wat nummers die jullie samen schrijven een video, die je dan post op het officiële YouTube-kanaal van de band. Voor Palm Dance was er een officiële clip gereserveerd, maar was dat een makkelijke keuze? Waarom die clip en wat stellen de beelden ons voor?
Het kiezen van een clip is soms gepland en soms gebeurt het wat willekeurig. In het geval van Palm Dance voelden we ons reeds goed in de vroege stadia van het schrijfproces en tijdens de preproductie. Er zat heel wat energie in, grooves en een sterke melodie. Het is een instrumentaal nummer in een album dat ongeveer 50-50 verdeeld is tussen nummers met lyrics enerzijds en progressieve instrumentale nummers anderzijds, maar los daarvan vind ik dat het goed staat voor de band: de heerlijke mediterrane grooves, de vele melodieën en akoestische folkharmonieën, gecombineerd met elektrische gitaren en prog-elementen. Terwijl we allemaal plezier maken en ronddansen! We speelden het ook tijdens onze Desert Butterflies-tour in 2015 en het publiek was laaiend enthousiast. Het idee van de scènes met het zwaardgevecht kwamen van onze regisseur Ami Bornstein. We wilden iets ruw en met ‘fighting spirit’ in deze clip en we vonden de geweldige zangers van folkloreband Reem Al Jawlan die voor ons deze scene inspeelden. De zwaarden waren echt en soms gingen ze zo op in het gevecht dat we overtuigd waren dat ze elkaar pijn gingen doen!
Ik heb blijkbaar wel gemist dat je vorig jaar met Michael Kobrin een nummer hebt opgenomen. Wat was de gelegenheid en waarom vinden we het niet terug op deze plaat? Het was iets meer ingetogen, maar dat geldt ook voor die prachtnummers Thundercloud en Quarter To Rizes, dus dat kan de reden niet zijn dat we Once niet terugvinden.
Bedankt! Ik ben blij dat je die nummers goed vindt. Thundercloud is erg persoonlijk, over de toestand van mijn vader en persoonlijk verlies, terwijl Quarter To Rizes een geniale interpretatie is van mijn Grieks progdoomnummer door onze percussionist Roei Fridman en enkele gasten als Yakir Sasson en Elyasaf Bashari.
Mijn inspiratie is afkomstig uit meerdere tradities, ook omdat ik zelf van origine verbonden ben met verschillende culturen. Eén van de werelden waarin ik me comfortabel voel, is die van akoestische instrumenten en mijn akoestische gitaar. De meeste van mijn nummers zijn geschreven en uitgewerkt aan de hand van akoestische instrumenten. Michael Kobrin is echt een geweldige akoestische gitarist, zanger en schrijver van nummers. Ik produceerde zijn debuutplaat en sindsdien hielden we contact. Het voelde dus natuurlijk aan om op een dag iets samen te schrijven en dat op een aparte plaat uit te brengen. Once is dus de fusie van onze artistieke werelden. Ik ben erg tevreden over die release, en hopelijk vinden we de tijd om nog vaker samen te werken!
Wat is het verhaal achter die drie bonustracks op het album? Ik vond ze op Bandcamp, aangezien ze niet op de albumversie stonden die ik heb. Goed dat ik ze gevonden heb, want dat basstukje op The Explorientals is echt machtig goed.
Ah, dat zijn verfrissende tracks he! We nemen natuurlijk meer op dan we uitbrengen, gewoon omdat ik teveel muziek schrijf. Het idee achter die drie individuele nummers als bonustrack is om wat meerwaarde te geven aan de digitale editie die énkel op Bandcamp te vinden is, dus daar kan je meer ervaringen uit de studio ophalen. The Explorientals is een nummer waar we ons ongelofelijk op geamuseerd hebben. Het is live opgenomen, waarbij alles samen opgenomen wordt en het dus om een momentopname gaat. En ja… Or Lubianiker, onze bassist, is echt niet van deze planeet hoor! Samen met Ben Azar op gitaar (ook een kundig muzikant), Shay Ifrah op de drums (het hart van het ritme) en Sapir Fox (onze veelzijdige zangeres), zorgen ze er echt voor dat deze muzikale ervaring een buitengewoon niveau meekrijgt. Als we samen spelen dan begrijp ik opnieuw waarom ik die stap gezet had om mijn levenswerk van meer dan 23 jaar bij Orphaned Land opzij te zetten en nieuwe, diepere horizonten te verkennen.
Dus nu heb je drie albums klaar, Yossi. Mogen we enkele shows verwachten in onze landen in de loop van dit jaar? Ik zag al dat je naar Duitsland komt in oktober en dat is toch al in de buurt.
Onze Europese tour voor Roots and Roads zal starten in september en duurt tot ergens eind oktober, met meerdere Duitse shows. Ik hoop dat iedereen aanwezig kan zijn op die shows, je zal er geen spijt van krijgen! We bereiden een speciale setlist voor jullie voor, die ook lichtjes zal verschillen van avond tot avond, met daarop nummers van de drie albums en erg coole live-arrangementen. Onze openingsact Sechem presenteert eveneens een fijne mix van oriëntale metal, dus zoek die band zeker ook eens op!
Tot slot valt dat laatste nummer op de plaat toch wel wat op. Het draagt de naam Stronger Than Ever en dat lijkt me wel een persoonlijke statement. Kan je ons als afsluiter nog iets vertellen over je ambitie vandaag de dag?
Stronger Than Ever heeft meerdere betekenissen. Ten eerste gaat het over het einde van het leven, wanneer je boom (jij, je lichaam) al zijn bladeren kwijt is, het hout verkleurd is en je er misschien niet al te best uitziet, maar je je wel sterk voelt. Het kan ook gaan over het feit dat onze ‘roots’ doorheen de tijd vaak sterker worden, wat soms misschien wat raar lijkt. Het leven leert ons dat we alles kunnen overleven, als we maar in onszelf geloven en mekaar respecteren. Waar wij vandaan komen en de identieke wijze waarop ons hart klopt, zijn de dingen die deze reis zo speciaal maken.
Uiteraard zijn we stevig aan het groeien en ik heb het gevoel dat ik nog maar aan het opwarmen ben! Ik heb echt het gevoel dat de voorbije 25 jaren vol oriëntal rock/prog nog maar het begin vormen van wat er te ontdekken valt. Ik beloof om verder te blijven vernieuwen, altijd. Een dikke knuffel nog aan al onze fans en volgers wereldwijd en dank je enorm om te blijven geloven in onze muziek. Ik zie jullie allemaal deze herfst in Europa!
Links: