Pro-Pain en Radical Retard in Leiden
21 mei 2016, Gebr. De Nobel
Misschien was het iets te optimistisch om Pro-Pain in de grote zaal van het Leidse Gebr. De Nobel (capaciteit: 750) op te vangen. Op het moment dat voorprogramma Radical Retard had moeten beginnen, liepen er nog maar vijf man rond. Inclusief uw anonieme ooggetuige.
Het was goed dat Radical Retard even wachtte, want een kwartiertje later was het nog steeds niet bepaald druk, maar stond er wel een aardig gezelschap om volgens zanger Mike Robinson ‘de jongens uit Wijk en Amerongen die herrie maken’, te verwelkomen. De geschiedenis van deze band stamt vooral uit begin jaren ’90, toen de punkers een aantal releases uitbrachten. Muzikaal is het gezelschap in de periode daarvoor blijven hangen, toen punk met een metalen randje vaker voorbij kwam dan in deze muzikale tijden.
Het recept voor een Radical Retard-song is redelijk eenvoudig: men neme door Mike Robinson in de microfoon geblafte maatschappijkritische teksten, waarvan bassist Jan van Meerten steun biedt bij de korte, krachtige refreintjes. De overige bandleden ondersteunen dit met nijdig gitaar- en drumwerk en drie minuten later beginnen we weer aan hetzelfde gerecht maar dan met een andere titel. Het is simpel en doeltreffend en de sympathiek ogende heren komen er goed mee weg. Hoogstaand is het allemaal niet, lekker wel en dat maakt Radical Retard een overwacht leuke opener voor Pro-Pain.
Gelukkig is Gebr. De Nobel inmiddels een stuk voller gelopen en zijn er meer mensen gekomen dan de honderd die vooraf een kaartje hadden gekocht. Wie naar een concert van Pro-Pain gaat, weet wat hij kan verwachten: een snoeiharde combinatie van hardcore en metal van een niveau waarop men planken zaagt van dik hout. Pro-Pain is Gery Meskil en Gery Meskil is Pro-Pain, want er zullen toch weinig bezoekers komen voor de huursoldaten die de zingende bassist in de loop der jaren om zich heen heeft verzameld. Belg Jonas Sanders bijvoorbeeld was 4 en speelde nog met trommels in plaats van drums toen Pro-Pain aan de andere kant van de oceaan het levenslicht zag. Toch draait de huidige samenstelling alweer twee platen mee en dat is lang genoeg om gewoon een solide show neer te zetten. Daarbij valt op dat Adam Phillips wel erg gemakkelijk de gitaarsolo’s uit zijn mouw strooit.
Gery Meskil (eerste wapenfeit: 1983) is gelukkig nog steeds boos en laat er daarom geen gras over groeien. Als een opgevoerde bulldozer gaat de band van start met Don’t Resist, Stand Tall en Sucks to be You. We gaan in sneltreinvaart door het omvangrijke repertoire van de band: voor achterblijvers is geen plaats. Wie niet meer meekan gaat maar ergens in een hoekje liggen huilen. Vol gaat het niet worden, wel ‘gezellig druk’ zoals mijn moedertje zou zeggen en dat geeft de Pro-Pain Pit Crew alle gelegenheid vanaf de eerste tot de laatste seconde een feestje te bouwen voor het podium. Zelfs stagedivers vinden hun plek, al moeten zij wel wachten tot er minstens vijf van hun maten op de juiste plek staan om hen op te vangen. Het ene meisje dat ook een poging waagt kan daarentegen razendsnel op bijzonder veel hulp rekenen. Wat zijn metalmannen toch vriendelijke wezens.
Op het podium verblikt of verbloost Pro-Pain niet en geeft een degelijk optreden weg. De échte magie wil niet overslaan, daarvoor zijn er te weinig mensen in de zaal, maar een ervaren solide gezelschap als Pro-Pain doet zijn kunstje naar behoren om iedereen voldaan naar huis te laten gaan. Daarvoor heeft de band dan ook alle wapens met nummers als Un-American, No Way Out en wel erg vette uitvoeringen van Deathwish en In For the Kill. Meskil – die er opvallend goed uitziet – schreeuwt het uit, de band beukt en het publiek ontvangt het allemaal met open armen. Door gaat het en door, met Fuck It en The Shape of Things to Come als met ouwe kraker Make War Not Love de set wordt afgesloten.
Na een korte pauze keert de band terug voor een heerlijke toegift met onder meer de klassiekers Foul Taste of Freedom en Johnny Black. Verfrissend en verrassend was het nergens maar er is niemand die daar ook maar een bal om geeft. Het Pro-Pain-karavaantje zal binnen afzienbare tijd wel weer langskomen. Hopelijk dan in een kleiner zaaltje, want waar sommige bands geboren zijn om stadions plat te spelen, hoor je Pro-Pain te bekijken in een tent waar na een uur het zweet tegen de plinten klotst.
Links: