Dragged into Sunlight, Gnaw their Tongues en Terzij de Horde in Haarlem
Patronaat, 14 februari 2016
Op een druilerige zondagavond is er niets fijner dan na een hoogst onprettige wandeling door de regen, die voor je gevoel nét iets te lang heeft geduurd, binnen te stappen bij Patronaat om vervolgens tot de ontdekking te komen dat een kleine, intieme cafézaal dienst doet als concertlocatie. De zaal oogt in wezen niet veel groter dan een veredelde huiskamer. In de hoek vinden we een knusse bar, uitnodigend voorzien van gekleurde lampjes en flashy teksten zoals: ‘Roots in Heaven’. Juist ja.
Wie deze avond bezoekt kan sowieso maar beter direct rechtdoor de poorten van de hel binnenlopen, want een laatste oordeel zal onherroepelijk tot iets in die richting leiden. Maar goed, we dwalen af… Het huiskamergevoel wordt nog versterkt door de zware gordijnen achter het podium en de rood getinte verlichting die het geheel beschijnt. Of wordt hier soms heimelijk verwezen naar de dag der liefde op deze veertiende februari? Het antwoord laat zich niet direct raden en het maakt ook niet uit, want spoedig zal überhaupt elke lieftallige gedachte smelten als sneeuw voor de zon: er staat deze avond een dosis bijzonder duistere en helverdoemende muziek op het programma.
Terzij de Horde staat al op de planken als uw redacteur voor deze avond de zaal betreedt. De sfeer zit er goed in, want we treffen een band en zanger die volledig opgaan in respectievelijk hun eigen muziek en zang, maar tegelijk een opzienbarend organisch geheel uitstralen. Het gezelschap lijkt op geen enkele manier uit zijn concentratie te kunnen worden gehaald, ook niet nu er steeds meer bezoekers de zaal binnendruppelen en gezellig een biertje bestellen aan de bar.
En hoe kan het ook anders voor een blackmetalband die zijn inspiratie haalt uit onder andere het vitalisme (levensdrift, of de drang om gevaarlijk, intens te leven) zoals bezongen in de gedichten van Hendrik Marsman en de filosofie van Nietzsche? Volledige overgave en niets minder, dat is wat zanger Joost Vervoort laat zien én horen. Hij gebaart daarbij druk met zijn armen en steekt regelmatig een vuist of wijsvinger in de lucht om zijn optreden kracht bij te zetten. De live vertolking van het poëtische nummer Wacht vormt absoluut een hoogtepunt deze avond en zorgt voor een kippenvelmoment. De toon is gezet en de lat ligt hoog nu Terzij de Horde de avond op schitterende en intense wijze heeft ingeluid.
Voor de oplettende bezoeker is trouwens nog te zien hoe Joost direct na de laatste akkoorden een sprintje trekt van het podium naar de nooduitgang, waar een hulpvaardig crewlid van Patronaat de deur al voor hem openhoudt, en – ondertussen de oordoppen uit zijn oren verwijderend – een taxi induikt die juist op dat moment komt voorgereden. Er wacht een vliegtuig naar Oxford, zo blijkt, want Joost moet de volgende morgen weer college geven.
Op het podium worden ondertussen de voorbereidingen getroffen voor het tweede optreden van de avond: Gnaw their Tongues. Het betreft een éénmansproject van Mories, alias Maurice de Jong, die zijn ingenieuze bandnaam ontleent aan een verwijzing naar het Bijbelboek Openbaringen. Voor deze live performance heeft hij overigens twee ‘partners in crime’ meegebracht die voor de nodige begeleidende soundeffecten zorgen; één van hen grunt zo nu en dan mee. En dat is helemaal niet verwonderlijk als je bedenkt wat voor een donkere zee aan horror en ander ondefinieerbaar gerucht er binnen niet al te lange tijd over de zaal uitgestort zal worden. Mories zelf neemt daarbij zang- én gitaarwerk voor zijn rekening.
Officieel hebben we hier te maken met black metal, samengesmolten met een keur aan avantgardistische invloeden, noise en andere vunzigheid. En ja, dat is het wel zo ongeveer. Dit optreden is dan ook vooral een kwestie van simpelweg ondergáán. Al snel word je meegezogen in de mysterieuze en helse kakofonie die Gnaw their Tongues ter plekke creëert, zonder je te beseffen waar het nu eigenlijk begint of eindigt.
Eenmaal losgebarsten is Mories ook niet meer te houden en je verbaast je over de geluiden die deze beste man – de duivel mag weten waar – uit zijn ingewanden vandaan haalt. Zijn zang en geschreeuw worden afgewisseld met gesproken teksten, mysterieuze, intens nagalmende echo’s en melodieuze accenten. Wanneer de muziek plotseling stopt en het optreden na dik een half uur ten einde blijkt, is het echt even een kwestie van in de ogen en oren wrijven om terug te keren naar de werkelijkheid.
Niet voor lang overigens, want al gauw is het tijd voor de hoofdact van deze avond: Dragged into Sunlight. Een vijfkoppig gezelschap afkomstig uit Engeland, dat zowel rond de identiteit als tijdens het optredens een dikke sluier aan rook optrekt. Het gekke is: na een optreden als dat van Gnaw their Tongues klinkt zelfs een extreme band als Dragged into Sunlight in eerste instantie best wel mainstream, ware het niet dat deze formatie er de eigenzinnige gewoonte op nahoudt om op te treden met de rug naar het publiek gekeerd. Het is even wennen, zeker omdat er op die manier weinig tot geen interactie plaatsvindt met de toeschouwers. Tegelijk moet uw redacteur toegeven dat deze daad wel degelijk zijn charme heeft.
Het nog aanwezige publiek denkt er blijkbaar net zo over, want de zaal is duidelijk enthousiast. Het ontbreekt deze band dan ook op geen enkele wijze aan energie, dat is zelfs van hun ruggen en headbangende achterhoofden af te lezen. Het mysterieuze gezelschap speelt in iets minder dan een uur een goede en afwisselende set weg met nummers als To Hieron, Volcanic Birth en Lashed to the Grinder and Stoned to Death. De nummers beginnen veelal poëtisch en melodieus om ergens halverwege te ontsporen in een demonische uitbarsting van geschreeuw- en gitaargeweld. Wat een zaligheid! Dragged into Sunlight zorgt met zijn lugubere klanken voor een waardige afsluiting van een al met al markante, maar zeer geslaagde avond.
Links: