Interview met King Dude
De nieuwe plaat van King Dude was dit jaar weer een schot in de roos. Erg aparte muziek die me persoonlijk erg aan Nick Cave deed denken, maar dan iets donkerder en occulter. Tijd om bezieler TJ Cowgill wat vragen te stellen.
Dag TJ. Voorlopig is jullie Songs of Flesh & Blood – In The Key of Light één van de betere platen dit jaar voor mij. Een vrij lange titel waarvan ik me wat kan voorstellen bij de eerste helft, maar waar staat die ‘key of light’ precies voor?
’key of light’ is een referentie naar de menselijke geest, waarvan het licht voor de ziel staat. Liederen over onze sterfelijkheid met ziel dus.
Mensen hebben het vaak over neo-folk als het gaat om jullie muziek. Persoonlijk vind ik dat een term van niets. Hoe refereer jij zelf naar de muziek die je maakt?
Ik heb het zeker nooit over neo-folk! Hoewel ik het werk van heel wat neo-folkartiesten waardeer, vind ik dat het terugkoppelen aan genres veel te veel limieten oplegt aan het creatieve proces. Als iemand vraagt wat voor soort muziek ik speel, dan zeg ik gewoon: Amerikaanse rock ‘n’ roll.
Mooie aanpak. Ik vroeg me steeds af: jullie bandnaam is King Dude en is dus enkelvoud, maar ook alles lijkt te draaien rond jou. Schrijf en componeer jij alles zelf of werken jullie als een echte band? Gewoon om even te kijken wat de rollen van Tosten en August zijn.
Ik heb steeds alle nummers alleen geschreven. De gasten die je opsomt brengen de boel gewoon live met me, maar ik schrijf en regel alles op mijn eentje.
Mijn interesse in jouw muziek was eigenlijk al gewekt sinds Burning Daylight, een paar jaar terug. Op welke manier ben je vooruit gegaan in vergelijking met toen? Uiteraard is die occult en melancholie gebleven, maar wat is anders?
Ik gebruik nu graag wat meer instrumenten, ik hou er meer van om de drums en de piano te gebruiken dan toen. Ik schrijf nu ook liever muziek met wat meer dynamiek erin, hoewel dat er zeker nog niet altijd uit komt.
Een grappige anecdote: een vriend van me luisterde naar je muziek en hij dacht dat hij Nick Cave hoorde met zijn nieuwe plaat. Overkomt die vergelijking je vaker? Hoe sta je daar tegenover?
Hoor ik echt constant, maar dat maakt niet uit. Ik hou wel van de muziek van Nick Cave, hoewel ik geen enkele van zijn platen zelf bezit. Het is gewoon één van die artiesten die je sowieso wel eens te horen krijgt, of het nu in het huis van een vriend is of op TV of waar dan ook. Ik denk wel dat we een gelijkaardige muzieksmaak hebben en dat dit zich ook uit in ons schrijfproces. Hetzelfde geldt voor Tom Waits, waar men mijn muziek ook vaak mee vergelijkt en waar ik nooit naar luister. Het gaat om de lage stem en om het feit dat ik effectief zing in deze band, of dat toch probeer…
De muziek die hij te horen kreeg, kwam van je clip Death Won’t Take Me. Waarom heb je dit nummer gekozen als clip? Is dit King Dude in zijn essentie?
Neen, dit nummer is geschreven over een man met de naam Raymond Kurtzweil. Hij probeert de dood te genezen, dus wou ik een nummer schrijven over een toekomst waarin mensen niet meer zouden sterven en over de jammerklachten die op die manier zouden ontstaan. Ik denk wel dat, als je vriend geluisterd had met mijn oren, hij meer terug had gehoord van Bill Withers dan van Nick Cave.
De melancholie is een ding natuurlijk, de occulte en lichtjes satanistische touch is een andere. Speel je ook op rockshows en hoe reageert het Amerikaanse publiek dan op je muziek en thematiek? Of ligt je focus echt op metalshows?
Ik heb niet echt een voorkeur, zo lang dat het publiek maar wat aandachtig en beleefd is. Ik speel niet graag rustige nummers voor mensen die zelf niet rustig genoeg kunnen zijn om ernaar te luisteren. Het maakt dan niet uit of dit metalheads zijn of niet.
Wat is het grote verschil tussen de scene in Amerika en die in Europa voor jouw type muziek? Er zit uiteraard die typische Amerikaanse vibe in jouw muziek. Zijn de reacties op je albums en shows anders?
Het lijkt er op dat het Europese publiek me liever ziet komen, maar zelfs dat verandert de laatste tijd. Misschien omdat Europa vroeg weg was met King Dude, ik begon daar immers al te touren in 2011.
En nu staan er weer wat optredens klaar hier, met eentje in Nederland in september! Wat kunnen we verwachten van King Dude en zijn deze vier shows in Nederland en Duitsland de enige die we mogen verwachten dit jaar?
Wel, het gaan akoestische shows zijn. Ik neem aan dat dit de laatste akoestische sets zijn die ik zal spelen voor een tijdje. In oktober tour ik de VS rond met mijn band en volgend jaar breng ik dit materiaal dan ook over naar Europa.
Goed, we zullen er staan. Kan je tot slot nog eens je eigen motto geven? Wat is de boodschap die King Dude vooral wil overbrengen naar de lezers?
’Love is the true religion, seek it in all its forms’.
Links: