Zaterdag 24 juni
Helaas heb ik Bloodsimple moeten missen en wordt Caliban de eerste band die ik op zaterdag ga aanschouwen.
Niet dat ik daar veel problemen mee heb want ik ben al een lange tijd groot fan van deze 5 duitse heren.
Omdat de band waarschijnlijk als opener op Marquee 2 speelden kwamen ze tijdens het intro van hun laatste album wat ingehouden het podium op.
Toen de band merkte dat tijdens het eerste nummer al een gigantische moshpit werd opgezet kwamen ze meteen los.
Als je vaak reviews leest over Caliban moeten ze het vaak ontgelden met hun cleane zang die gitarist Denis altijd voor zijn rekening neemt.
Deze keer moet ik zeggen dat de cleane zang juist wel heel prettig klonk en dat ik bijna geen valse noot heb gehoord.
Daarbij was het geluid magistraal goed en was de band goed in vorm.
Nummers als Burden To Bleed, The Beloved And The Hatred, I Rape Myself en I’ve Sold Myself beukte iedereen aan de kant.
Ook vroeg de band nog om een wall of death tijdens het nummer Stigmata die gretig antwoord kreeg van het publiek.
2 gigantische muren van mensen vanaf de dranghekken tot ruim na de eerste palen in de tent die na het aftellen keihard tegen elkaar instormde.
De beste band die ik tot nu toe dit jaar heb mogen aanschouwen. [E]
Nog niet zo heel erg lang geleden zag Bullet For My Valentine in de melkweg en lieten toen een verschrikkelijke indruk achter.
Vandaag spelen deze 4 heren op het hoofdpodium en ben ik erg benieuwd of ze deze keer wel indruk kunnen maken.
En helaas deze keer was het weer niet anders, verschrikkelijk valse zangpartijen, gitaarpartijen die ze live niet waar kunnen maken, grote zangpartijen die worden overgeslagen en tot overmaat van ramp zit de drummer er elk nummer wel heel erg vaak naast.
Daarbij kan de zanger, die trouwens verschrikkelijk arrogant bezig is niet tellen.
‘On the count of three!’ en steekt daarbij 4 vingers op.
Wat een verschrikkelijke aanfluiting en een verspilling van mijn tijd is deze band zeg. [E]
Het is al een hele poos geleden dat ik Ancient Rites nog eens aan het werk zag.
Ondertussen is de line-up behoorlijk omgegooid en uitgebreid.
Benieuwd hoe men dat in een livesituatie weet te vertalen.
Wat meteen opvalt is dat er vandaag geen drie maar slechts twee gitaristen op het podium staan.
Of het daar aan ligt of aan iets anders weet ik niet, maar de gitaren moeten het vandaag meer dan eens ontgelden ten faveure van de dikke laag (overigens prima) keyboards.
Toch is mijn totaalindruk van dit optreden uitermate positief.
Ancient Rites speelt veel nieuw werk en het is toch verrassend hoe de band de toch vrij complexe en gelaagde nieuwe nummers met een schijnbaar gemak uit de mouw tovert.
Gunther moet blijkbaar nog wat wennen aan het optreden zonder basgitaar in de hand, want vooral aan het begin van de set staat hij er wat verloren bij.
Naarmate het optreden vordert, lijken de uitmuntende muzikale prestaties van zijn collega’s hem meer en meer zelfvertrouwen te geven.
Complimenten ook weer voor gitarist Bart die er toch maar weer in slaagt om de enthousiastere indruk te maken dan alle andere muzikanten op Graspop samen.
Waar blijft die man die energie halen?
Mijn persoonlijk hoogtepunt was een briljante uitvoering van Thermopylae, maar ik had de indruk dat het toch vooral afsluiter Fatherland was, die bij het publiek op de meeste bijval kon rekenen.
Knap! [G]
Na Bullet For My Valentine is Avenged Sevenfold de eerst volgende op het hoofdpodium.
Van deze band heb ik ook nog nooit goede verhalen gehoord maar slechter als Bullet For My Valentine kan het volgens mij niet worden.
Nou misschien niet slechter maar zeker even slecht werkt Avenged Sevenfold zich door de set heen.
Ze openen met mijn favoriete nummer Unholy Confessions die ze meteen al compleet weten te verknallen.
Het niet strak spelen, het uitgeputte geschreeuw en zang van de zanger en solo’s die niet lekker aansluiten op de nummers maken het voor mij na enkele nummers al duidelijk dat ik beter wat eten kan gaan halen.
Toen ik eenmaal mijn broodje braadworst aan het oppeuzelen was en even terug ben gaan kijken was er niet veel veranderd en hobbelde de band nog steeds verder op wat ze daarvoor zo verschrikkelijk slecht deden.
Dan zet de band ook nog eens Walk van Pantera in die ze compleet verneuken.
Het publiek weet wel raad met dit nummer en van overal over het veld hoor je; Re, Spect!, Walk.
Verder blijft het erg rustig bij deze band en zo vroeg speelden ze echt niet. [E]
Obituary doet vandaag gewoon waar ze goed in zijn.
Nog nooit heb ik deze band een slecht optreden zien geven en vandaag brengt daar dan ook geen verandering in.
Het geluid is lomp en zwaar en dat past natuurlijk prima bij de uiterst effectieve death-metal van de Floridianen.
Wat mij nog het meeste deugd doet, is dat de nieuwe nummers (die ik toch wat minder vind) live toch pakkender lijken te zijn dan op plaat.
Met dit in gedachten, kan er gerust worden gesproken van een beestig optreden.
Zowel band als publiek gingen compleet uit hun dak en daarvoor waren we natuurlijk gekomen.
Eeuwige hekkensluiter Slowly we Rot ging er ook vandaag weer in als koek.
Vet! [G]
Na Avenged Sevenfold was het de beurt aan Stone Sour op het hoofdpodium.
Stone Sour dankt voornamelijk zijn bekendheid aan het feit dat zanger Corey Taylor en gitarist James Root ook actief zijn in Slipknot.
Verwacht geen Slipknot kloon want Stone Sour is alles behalve dat.
Deze band maakt hardrock/new-metal waar in tegenstelling tot Slipknot juist veel in wordt gezongen.
Een zanger die veel schreeuwt is vaak niet fijn om naar te luisteren als die gaat zingen, bij Stone Sour is dit gelukkig niet het geval en heeft Corey Taylor juist een hele fijne stem.
De band wisselt oude nummers van hun in 2002 uitgebrachte debut CD af met nieuwe nummers die op het nieuwe album Come What(ever) May die 31 Juli wordt uitgebracht zullen staan.
Zoals eerder gezegd is zanger Corey Taylor goed bij stem en heeft de rest van de band er ook zichtbaar zin in.
Corey Taylor heeft natuurlijk al vele jaren ervaring en weet daarom ook het publiek er makkelijk bij te betrekken.
Ik heb heerlijk zitten genieten van de deze band en ik was absoluut niet de enige. [E]
Na een naar verluid prima optreden op Pestpop, is Jon Oliva’s Pain vandaag weer terug in het land.
Als The Moutain King opkomt schrik ik toch even.
Jon ziet er nog zwaarder uit dan de vorige keer.
Eigenlijk zou The Obesitas King een betere bijnaam zijn voor hem.
Dat neemt echter niet weg dat van zijn charisma nog niks verloren is gegaan.
Zijn stem kraakt misschien tegenwoordig al iets meer, toch zijn er vandaag heel wat zangers die tegen hem zouden moeten afleggen.
Afwisselend rondlopend en zittend achter zijn keyboards, weet Jon het publiek steeds weer op te zwepen.
Veel werk van Savatage, waaronder mijn persoonlijke favoriet Sirens.
Tijdens dit nummer blijkt nog maar eens dat behalve Chris Caffery niemand Criss Oliva zomaar kan naspelen.
Andere hoogtepunten zijn The Dark, People Say – Gimme some Hell (beiden van de eerste Pain-plaat) en natuurlijk Gutter Ballet. [G]
Een optreden van My Dying Bride is een duidelijk voorbeeld van de holisme-theorie die zegt dat geen enkel natuurlijk systeem samen te vatten is door zijn verschillende kenmerken.
Met andere woorden: de som van de delen is meer dan het geheel!
Telkens wanneer ik deze band zie, wordt ik overvallen door een gevoel van mede-leven en mede-lijden.
Een optreden van My Dying Bride is niet zomaar een optreden, het is een sacrale gebeurtenis.
Het is de ultieme menselijke tragedie, waarbij Aaron’s zang duidelijk vanuit de diepste krochten van zijn zielepijn voortkomt.
De katharsis is geslaagd.
De menigte is gezuiverd.
mijn grootste emotiegolf kwam er bij Catherine Blake.
Wat kan pijn een ontroerend gegeven zijn! [G]
Soulfly was voor mij alweer de volgende en ik kon eigenlijk niet wachten todat ik deze band weer eens live ging zien.
Ondertussen werd dit alweer mijn zesde keer en de laatste 2 keer vielen me eigenlijk een beetje tegen.
Nu maar hopen dat Soulfly het er vandaag wat beter vanaf brengt.
Met My Dying Bride nog nahypnotiserend loop ik richting het hoofdpodium waar het podium alweer aangekleed is met een grote braziliaanse vlag en een mega grote backdrop met daarop de voorkant van de laatste CD Dark Ages.
Ook Soulfly begon zo’n 20 minuten later dan gepland aan hun set.
Voor de set van Soulfly was nog wel een ander spektakel te zien; een vliegend concert van bierhoudertjes (wat je hier kunt zien) waar iedereen met veel plezier naar zat te kijken.
Wat wel meteen opviel toen de band begon was het vrij goede geluid van de band.
Nummers als Babylon, Prophecy, Downstroy, Bring It, Back To The Primitive, Eye For An Eye, Bleed (met natuurlijk zijn zoontje), Arise Again en natuurlijk ook Sepultura klassiekers als Roots Bloody Roots en Refuse/Resist werden keihard over de Desselse weide geblazen.
Een gigantische wervelwind van zand en stof vanuit het midden van het publiek liet wel blijken dat de pit ook hevig op gang was.
Soulfly zou natuurlijk Soulfly ook niet zijn als ze niet wat gastoptredens zouden hebben.
Dit werd deze keer gedaan door Roy Mayorga (ex-Soulfly, Stone Sour) op 1 van de trommels tijdens de tribal jamsessie die Soulfly altijd doet.
Max werd overigens bijgestaan door een kleine belgische? jongen die absoluut geen idee had wat hij moest doen en maar buiten de maat om op de trommel stond te meppen, wat een erg grappig gezicht gaf btw.
Een ander verassend (of juist niet), gastoptreden was die van Corey Taylor tijdens het nummer Jumpdafuckup.
Iedereen die een groot liefhebber is van de CD Primitive kent natuurlijk dit nummer samen met Corey en ik hoopte eigenlijk altijd al dat ze het ooit een keer samen helemaal zouden spelen.
Nu Corey met Stone Sour op hetzelfde festival speelde hebben ze besloten het nummer maar eens helemaal te spelen, wat een geweldig gezicht gaf.
Wat trouwens ook opviel was dat Max deze keer geen modeshow liep en het maar op zijn legerjas en later zijn Stone Sour shirt hield.
Voelde en zag ik hier nou weer de Soulfly zoals het zoveel jaar geleden ook was? [E]
Ik heb Opeth inmiddels al behoorlijk wat keren gezien en kan er maar geen genoeg van krijgen.
Op festivals heeft de band echter altijd wat meer geluidsproblemen dan tijdens een gewone clubshow.
Een half uur later dan gepland begint de band met het spelen van Ghost Of Perdition (zou dat later beginnen iets te maken hebben met ene Axl?)
Het sologitaargeluid van Peter is in dit nummer helaas bijna niet te horen.
Dit wordt gelukkig rechtgezet verderop in de set.
Na deze song vertelt Mikael dat de band langer zal spelen, hetgeen wat met veel gejuich door het publiek wordt ontvangen.
Tijdens het introduceren van The Leper Affinity mogen we weer even genieten van de droge humor van Mikael.
‘Wie van jullie heeft het album Blackwater Park‘ En wie vindt dat het beste metalalbum ooit?? Een hoop mensen bevestigen dit. ‘Fout. Dat is Wheels Of Steel van Saxon‘.
Van Still Life wordt White Cluster gespeeld en Closure van het album Damnation kent weer die overdonderende eindjam.
Bij het introduceren van The Grand Conjuration wordt uitleg gegeven over dat deze song gespeeld wordt op een lager gestemde gitaar en dat je als je in een metalband speelt minstens ??n nummer over de duivel moet schrijven.
Het enige minpuntje aan dit optreden vind ik dat toetsenist Per Wiberg in sommige nummers te nadrukkelijk aanwezig is hetzij door te veel aanvullende toetsenpartijen of een te harde tweede stem.
Verder weer een fantastisch optreden.
Ik baal dan ook wel een beetje dat ik de dag erna niet aanwezig zal zijn in Rijssen. [J]
Na hun geslaagde optreden van twee jaar geleden op deze weide, keek ik reikhalsend uit naar wat de Bay Area thrashers van Death Angel vandaag zouden brengen.
Heel wat zo bleek.
Ruim een half uur over tijd begint de band aan wat misschien wel de meest energieke set van deze festival driedaagse was.
Zanger Mark Osegueda is bij momenten misschien net iets te enthousiast, waardoor hij meer dan eens zo wild tekeer gaat dat zijn microfoon hem ontglipt.
Het zegt natuurlijk wel iets over de inzet van de charismatische frontman (wiens dreads ondertussen bijna even lang zijn als hij zelf).
Naast de gebruikelijke oudere klassiekers was er opvallend veel werk te horen van de laatste plaat The Art of Dying.
Zelf ging ik het hardst uit mijn dak bij Seemingly Endless Time.
Dit is nog eens muziek waar je een adrenalinestoot van krijgt! [G]
Guns ‘n’ Roses heeft een reputatie hoog te houden.
Daarom begint de band traditiegetrouw ruim een uur te laat aan wat een verrassend goed optreden is geworden.
Opener Welcome to the Jungle was natuurlijk voorspelbaar, evenals It’s So Easy en Mr. Brownstone die daarna kwamen.
Verrassender, maar zeker even aangenaam, was de keuze voor minder voor de hand liggende nummers als Live And Let Die en You Could Be Mine.
Beide waren in het verleden als eens geschrapt uit de set.
Axl is in een opvallend goeie bui vandaag en werkt bijna het hele optreden af met een glimlach op zijn gezicht.
Ook zijn ‘gelegenheidsband’ staat er opmerkelijk ontspannen bij.
Alleen gitarist Bumblefoot lijkt bij de aanvang van het optreden even in zijn eigen astrale wereldje te zitten.
Verder bestaat het optreden gewoon uit een aanschakeling van hoogtepunten.
Af en toe werden solospots ingelast voor alle drie de gitaristen.
Op die momenten had Axl de kans om zijn stem even te laten rusten.
Een goeie keuze, want Axl zong vanavond schitterend.
Er is uiteraard ook ruimte vor nieuw werk.
Better, The Blues en IRS doen het bij het overgrote deel van het publiek misschien wat minder, maar mensen die net als ik de kans hebben gehad om de nummers ruim op voorhand te beluisteren, weten dat we ook hier kunnen spreken van een vlekkeloze uitvoering.
Afgesloten wordt er vanavond met Nighttrain, waarna de band nog even treugkomt voor het verplichtje ererondje Paradise City.
Mijn avond is alvast geslaagd met dit blijde weerzien. [G]