Vrijdag 26 mei

De tweede dag werd geopend door een wel hele vreemde eend in de bijt, Napalm Entchen. Bestaande uit een drummer, een gitarist en twee �vocalisten� was zelfs de line-up apart te noemen. De toon was meteen al gezet toen de gitarist gekleed in enkel een onderbroek, jarretels, een te kort gaastopje en een gasmasker (!) opkwam. Toen de vier heren vervolgens een blastbeat van drie seconden gingen spelen om hierna uit te roepen; �Danke, das war es! Tschuess!� was het geheel duidelijk. Deze band moet ongeveer net zo serieus genomen worden als dat zij dat zelf doen.Hierop volgden toch nog vele nummers waarvan vele de grens van 1 minuut niet wisten te halen.Snelle grindcore blastbeats met titels als Swedisch für Anfänger werden afgewisseld met ietwat langzamere haast groovy nummers zoals Das Bierlied, ingeleid met een heuse a-cappela boerende grunt. Dit alles gegarneerd met stukjes van Duitse meezingers, een zeer vals gezongen cover van I Was Made For Loving You van Kiss en nog meer flauwe grappen en domme dansjes maakte dat de band het hele optreden lang de lachers op zijn hand had. Dat de simpele twee-akkoorden muziek niet altijd even strak gespeeld werd en dat de microfoon een aantal malen uitviel maakt bij zo�n optreden dan ook niets uit. Kortom, dit is er eendje voor al uw feesten en partijen. Vergeet echter niet voor een hoog alcoholpromillage te zorgen. [HJB]

Blijkbaar was de herrie van Napalm Entchen niet toereikend om iedereen wakker te krijgen, ook het Nederlandse Vermin had te kampen met uitslapers. Gelukkig verdubbelde het aantal kijkers ten opzichte van de eerste band van de dag! De mannen van Vermin hadden onlangs meegedaan aan een bandwestrijd in Hamburg, waar de winnaar een plek in de running order van FTC IX kon winnen. Als ik de betrokkenen moet geloven heeft de band de boel er werkelijk omver gerost en was deze hoofdprijs niet meer dan zij verdiend hadden. Het viertal speelt prima te verteren brutal death en doet dit zonder bassist. Vaak heeft het ontbreken van een bassist overduidelijke invloed op het geluid, hiervan was nauwelijks iets merken, hooguit een klein moment dat het drumgeluid er wat matig doorheen kwam zetten. Zanger Laurens heeft een krachtige, ietwat schelle grunt, waaraan ik even moest wennen in combinatie met de muziek. Er werd geweldig strak gespeeld, af en toe werden we geconfronteerd met prachtige �vliegende� gitaarstukken, waarbij je aan Decapitated en Monstrosity zou kunnen denken. Gitarist Ron, die Laurens af en toe met zijn strot, communiceerde leuk met het publiek, waardoor de interactie met de kijkers wat sterker werd. Vermin heeft enige tijd terug een nieuw album opgenomen, getiteld A Nihilistic Swarm, waarvan tijdens deze show natuurlijk ook genoeg nummers voorbij kwamen. Twee ongelooflijke sterke nummers waren Conquer en Collapsed Futere Visions. Erg jammer dat een groot gedeelte van de festivalbezoekers het belangrijker vond om uit te slapen, want Vermin was zeker de moeite waard om voor uit je nest te komen! [RvdS]

Het optreden van Sufferage, dit jaar de enige band met een zangeres (nou ja, gruntster), kon worden toegevoegd aan het lijstje ‘redelijk, maar niet erg bijzonder’. De band speelde strak, het geluid was vrij redelijk en nummers als Self Hatred Call en Borderline werden door een handjevol mensen ook best enthousiast ontvangen, maar de vlam wilde niet echt in de pan slaan. Zangeres Jasmin stond, net als zanger Dean Jones van Extreme Noise Terror de vorige avond, met een fles drank op het podium, misschien om haar stem de juiste smerigheid mee te geven. Helaas hebben we vrouwelijke grunts natuurlijk al in veel brutere vorm bij andere bands gehoord. Een krappe voldoende zullen we maar zeggen. [MW]

Prejudice speelt vuige up-tempo death die me vooral deed denken aan het oude werk van Sinister en het alom bekende Cryptopsy. De vergelijking met deze laatste band komt voort uit de vele, perfect uitgevoerde breaks en tempowisselingen die ook de muziek van dit Belgische vijftal kenmerkt.Ondanks de kwaliteit van de nummers en het strakke samenspel bleek het publiek niet in beweging te krijgen. Dit tot grote ergernis van frontman Erik. Het is natuurlijk ook niet makkelijk om mee te gaan in de brute afwisseling van een recent nummer als Undecided. Ietwat ouder werk zoals het aan alle aanwezige vrouwen opgedragen. Prejudice bleek voor het publiek wat makkelijker te volgen en er ontstond tegen het einde van de set alsnog de welverdiende moshpit. Enige minpuntje was wederom de afstelling van het geluid, met name met betrekking tot de gitaren welke de neiging hadden vooral bij de solo partijen wat schel te klinken. [HJB]

Een band die niets te klagen had over de reactie van het publiek was Fleshgore. Dit viertal uit Oekraïne maakte met hun pompende death/grind van het massaal toegestroomde publiek één grote kolkende moshpit. Dat deze het gehele optreden stand wist te houden zegt genoeg over de kwaliteiten van deze band die slechts een jaar of vijf geleden opgericht is. De hakkende, haast metalcore-achtige ritmesectie werden afgewisseld met ouderwets woeste metalsolo�s. Deze ritmische toegankelijkheid zonder aan agressie te verliezen is de reden dat ik de band al snel “Fleshcore” ging noemen. Dit doet niets af aan de muziek waarop het onmogelijk is om niet in beweging te komen. Zoals zovele bands uit het Oostblok voelde ook Fleshgore zich bij de aankondiging van het nummer Greed geroepen om wat politiek commentaar te leveren. Dat niemand hierop zat te wachten op een dergelijk festival mag duidelijk zijn. Zelfs nieuw en nog onbekend materiaal zoals het nummer Look Around pakte iedereen meteen bij de strot. Des te verbazingwekkender was het dat het vraag van het publiek om een toegift niet ingewilligd werd. [HJB]

Geen toegift was er nodig of gevraagd bij het Duitse Korades. Hoewel de band op de vorige editie van Fuck the Commerce nog een goede indruk had achter gelaten (onder de naam Viu Drakh) wisten ze ditmaal niemand echt te overtuigen met hun vaak wat mid-tempo deathmetal. Echt heel slecht was het niet te noemen maar wel heel ongeïnspireerd. De band leek ditmaal op de automatische piloot te spelen waardoor ook de podiumpresentatie niet om over naar huis te schrijven was. Toen ze aan het einde een matige cover van Napalm Death (Breed to Breath) speelden en de zanger hierbij de tekst van vrijwel het gehele eerste couplet was vergeten had ik het wel gehad met dit optreden. Om dan toch nog met iets positiefs te eindigen; het doek met hun bandlogo was wel erg mooi. [HJB]

Totale ziekheid was te vinden bij het hyperactieve Tjechische Isacaarum. Getransformeerd van een Noors klinkende black metal band naar een grindcore-act met black metal en SM-invloeden is de band op zijn minst opzienbarend te noemen. De theatrale uitdossingen op het podium waarbij spikes, kettingen en nepbloed de sleutelwoorden bleken maakten ook indruk. Dit alles sluit naadloos aan bij de tekstuele inhoud waarbij er getracht wordt op de meest zieke wijze de uitersten van horror en porno met elkaar te verbinden. Hetgeen lieflijke songs oplevert zoals Jizmasterpiss ,Perineum Battlefield en Cock Control. Wanneer de met bebloede goggles getooide bassist zich aan het einde van het optreden op de grond laat vallen gaat de zich als psychopaat gedragende zanger doodleuk op hem staan onderwijl de bassist vrolijk doorspeelt. Evenals Isacaarum zelf laat ik hun imago weer eens voor de muziek uitgaan. Muzikaal gezien bleek de grindcore act namelijk helemaal niet zo revolutionair te zijn als zij zich profileren. Het gitaarwerk is zeer eenvoudig gehouden en kent simpelweg te weinig afwisseling. De screams en knorrende geluiden welke voor grunts moeten doorgaan lopen doorgaans niet synchroon met de muziek en is geheel onverstaanbaar. Hetgeen de schokkend bedoelde teksten geheel overbodig maakt. Qua spel was de in een beulenmasker gestoken drummer dan nog het best te pruimen maar ook deze had weer te lijden onder het slechte geluid waarbij de toms tamelijk hol klonken. Bij het publiek waren de meningen verdeeld. Een enkeling ging totaal door het lint en een enorme zeer agressieve moshpit waarin zich slechts een tiental fans bevond was het gevolg. De rest bleef stoïcijns staan kijken naar het hele spektakel. Zoals gezegd bleef het �style over subtance�, maar de stijl was zeker indrukwekkend te noemen. [HJB]

Gelukkig zijn er nog bands als Prostitute Disfigurement waar je altijd op kunt rekenen om een degelijk optreden neer te zetten (ook al hebben muzikanten soms zelf niet het idee helemaal super te hebben gespeeld). Bij aanvang van het optreden stond het publiek onmiddelijk in vuur en vlam en het bleef gedurende de drie kwartier durende set genieten van strak uitgevoerde nummers als Insides To Expose, Disemboweled en She’s Not Coming Home Tonight. Een prima optreden van een band die altijd goed is voor een feestje. [MW]

Het Zweedse Gadget was voor mij de belangrijkste reden om dit jaar naar Luckau af te reizen. Met de twee uitstekende releases Remote en The Funeral March op zak kon het bijna niet anders of dit optreden zou een groot spektakel worden. Na een lang, dreunend intro met rook betrad de band het podium. Helaas bleek het voor het dit jaar kenmerkende slechte geluid in de FTC-tent nogal een domper op de feestvreugde te zetten, waardoor de ingenieuze details in de muziek niet uit de verf kwamen. Gelukkig liet de band rond multi-instrumentalist William Blackmon zich hierdoor niet uit het veld slaan en dankzij nummers als Illusions Of Peace en Death And Destruction kon ik zelfs de eerste crowdsurfer ontwaren. Tot mijn vreugde was er zelfs nog tijd voor een toegift, waarschijnlijk dankzij het uitvallen van het Poolse Decapitated, die aansluitend het podium hadden moeten betreden. Ik hoop de band nog eens te zien onder betere geluidstechnische omstandigheden. [MW]

Er gingen geruchten in het rond dat Spawn Of Possession als vervanger zou gaan optreden voor de op het laatste moment afhakende Decapitated, maar helaas, de grote baas in het roze shirt van het festival, Ziege, stapte het podium op om mijn hoop de grond in te slaan. De band was wel aanwezig, maar had geen instrumenten bij zich, en kon dus het gat van meer dan anderhalve uur niet opvullen. Helaas. Iedereen moest zich maar even zien te vermaken in afwachting van het optreden van de Amerikaanse death metal gigant Hate Eternal. Gelukkig was de tent weer op tijd volgestroomd om Rutan en co. aan het werk te zien. Voor het Europese deel van hun tour, waaronder dus dit optreden, had de band drummer Reno Kiilerich ingelijfd als vervanger voor de onlangs opgestapte Derek Roddy. Kiilerich bleek een adequate vervanger te zijn, hoewel hij naar mijn idee een stuk minder subtiliteit en virtuositeit in zijn spel legde, iets waar zijn voorganger zo bekend om was. Verder was het optreden gewoon een feest van herkenning. Helaas was het geluid niet perfect, iets waar de optredens van deze band veelvuldig door geplaagd worden. Veel nadruk lag op de bekendere nummers als I, Monarch en Behold Judas, en Erik Rutan is op het podium nog steeds één brok agressie. Na de toegift King Of All Kings was de koek helaas op en kon iedereen voldaan z’n tent opzoeken of nafeesten in de partytent. [MW]