Obituary doet weer eens een optreden als hoofdact in Nederland en dat zullen ze bij Ticketmaster geweten hebben. Het optreden in de OZ, de middelgrote zaal van de Amsterdamse Melkweg, is maanden van tevoren uitverkocht. Zelf hoefde ik er geen seconde over na te denken een kaartje te kopen, want het was voor mij de kans eindelijk eens een cluboptreden te zien van Sadus, de band wiens tweede album Swallowed In Black hier in huize Herrie in de top 10 thrashalbums aller tijden staat. Nou, die band is tegen de tijd dat de tour Nederland aandoet al niet meer van de partij, maar net als voor een aantal data in het Verenigd Koninkrijk is hier een prima nationale vervanger gevonden. Kom maar door: de symfonische deathtalenten van Haliphron. Lees hieronder het verslag van een meer dan mooie avond met idem foto’s, die de alom aanwezige Kick Verhaegen van Sidekick Photo ter beschikking stelt.
Goed, aan Haliphron dus de taak (en zoals ze zelf zeggen: de eer) om het publiek dat binnendruipt uit de druilerige donderdagavond warm te spelen voor de hoofdact. Hoewel, binnendruipt …, nog voordat dat eerste tonen van de introtape uit de speakers vloeien, staat de zaal al stevig vol. Misschien dat de hoge kwaliteit van de twee albums die de band in betrekkelijk korte tijd (2023 en 2024) uitbracht daar voor iets tussen zit. Collega Maarten voorzag nog geen twee maanden geleden het nieuwe Anatomy Of Darkness nog van een vlammend betoog. De door hem daar beschreven mix van death en black met de nodige symfonische injecties komt ook live prima uit de verf. Als er al sprake was van een “short notice”, dan is daarvan in de kwaliteit van het optreden niets te merken.
De band zelf mag dan net drie jaar op de teller hebben, we horen en zien direct dat we hier niet met groentjes te maken hebben als de band overneemt van de intro en zangeres Marloes (onder andere ex-Izegrim) soepeltjes een bloedklonterige grunt afwisselt met een ijzig bijtende krijs. De symphonische geluiden mogen dan uit wel uit een doosje komen, maar de vloeiende, maar zeker niet eenvoudige gitaarsolo’s, die de melodieën nog wat zwaarder aanzetten, komen toch echt uit de vingers. Nog niet geheel bekend met het werk van de band menen we hier The Killing Spree te herkennen, met tussen de strijkers een stevige breakdown waarin de vocalen nóg lager blijken te kunnen. Om me heen kijkend zie ik dat, daar waar de versnellingen de nekspiercapaciteit niet overstijgen, de hoofden al stevig op en neer “bobben”.
Het opvolgende The Resistance is dan weer wat lichter en vooral hitgevoeliger (toegegeven: in een ander – meer metalen – universum dan de Qmusic versie waar wij in leven). Met het makkelijk mee te brullen “We are the underground” heeft de track zelfs wat stadionallure. In Double Or Nothing van de nieuwe plaat denken we wat muzikale verdieping (en ontwikkeling) te horen in de mooie accenten op het metaalwerk van de drummer, voordat de boel op een stevig tapijt van strijkers volledig los gaat. In Prey is het opnieuw de aan de zijkant geposteerde drummer die een hoofdrol voor zich opeist met mooie roffels onder de opnieuw klassiek aandoende intro. Het zijn dit soort nuances die de aandacht prima vast houden.
Er zijn wel eens van die supportacts die niet snel genoeg van het podium kunnen gaan. Nou, hier niet. Kansen moet je pakken en dat is precies wat Haliphron hier op een regenachtige decemberavond staat te doen. Met maar weer eens een mooi vloeiende gitaarsolo bijvoorbeeld, ook lekker onder de zanglijnen door. We spitsen opnieuw de oren, net als voor die tijdlijn verscheurende scream waarmee Marloes het nummer afsluit. Wanneer zij, nadat zij het laatste nummer aankondigt, de aanwezigen vraagt zich te laten horen voor Obituary valt de reactie haar in eerste instantie wat tegen, maar dat kwam misschien ook wel omdat Haliphron van menig aanwezige nog wel even door had mogen gaan. Nu eindigt een half uurtje prima muziek met het vurige Human Inferno, dat in de modernere stuiterriff laat horen dat de band van menig markt thuis is.
En dan begint het wachten op de doodsmetalen legendes van Obituary. Meer dan dertig jaar in zijn bestaan, bracht de band doodleuk jullie plaat van het jaar 2023 uit. Op de boeggolf die dit Dying Of Everything maakte, surft de band nu een – voor zover ik zag – volledig uitverkochte headlinertour door het Verenigd Koninkrijk en Europa. Amsterdam is de voorlaatste datum en op de sociale media heeft men al aangegeven deze met maar wat graag met een bang af te sluiten. Dat belooft wat!
De band lijkt er ook echt zin in te hebben, want vijf minuten eerder dan aangekondigd (iedereen is toch al binnen) gaan de lichten uit en wordt de tape van Pat Travers’ Snortin’ Whiskey ingestart. Een grappenmaker achter me vraagt waar ze vandaag eens mee zullen beginnen. Nou met Redneck Stomp natuurlijk (duh!). De opener is vertrouwd zoals Obituary vanavond heerlijk vertrouwd klinkt. Loeizwaar dreunt het instrumentaaltje uit de boxen van welke vanavond vooral de “low end” wordt getest. Dat het publiek er net zoveel zin in heeft als de band zal geweten zijn want de handen gaan nu al omhoog om een potje synchroon “hey, hey, hey”-roepen te ondersteunen en de beleving wordt niet minder wanneer zanger John Tardy het podium opkomt om hangend over de voorste rijen het publiek mee te sleuren.
In Threatening Skies laat hij horen dat zijn stem (die volgens Henk Westbroek iets weg heeft van een astmatische krokodil) misschien ietsje lichter geworden maar verder wonderlijk weinig sleet vertoond. Dat neemt niet weg dat hij zijn uithalen af en toe aardig uit zijn tenen moet halen, maar dat doet hij dan ook steeds vol overtuiging. Waar we in By The Light (opnieuw van Back From The Dead) al die typerende combinatie van zware riffs met een zuidelijke swing horen, gaat die helemaal in overdrive bij The Wrong Time. Voor mij het prijsnummer van Dying Of Everything, dat de band – voor zover daar ooit weggeweest – in één keer terug katapulteerde naar de onverbiddelijke voorhoede van de death metal. Haal die zware dansschoenen maar uit de kast, stilstaan is onmogelijk! Het intro heeft al die zaag die we van de eerste twee legendarische platen kennen, terwijl de mokerslagen van Donald Tardy vandaag als onweer uit de speakers donderen. Daarbij horen we nog een freaky gitaarsolo die op plaat misschien niet zo opviel. Mooi om zo toch nog nieuwe dingen te vinden in het zo bekende oergeluid.
Na Deadly Intentions, uit de tijd dat teksten nog uit den boze waren voor John Tardy, gaat er iets mis, want plots komen er zaklantaarns het podium op en worden er aan wat schroeven gedraaid. Storen doet het niet want binnen de kortste keren is daar de cover die (gelukkig) nog steeds als Celtic Frost-song wordt aangekondigd. De Tampanen hebben het nummer zich zo eigen gemaakt door het in een nog zwaarder jasje te steken dat je het bijna zou vergeten. De klassieker krijgt een verbeten uitvoering waarbij Donald Tardy in het instrumentale middenstuk de band stevig achter de vodden zit. Het contrast met de steen vermorzelende hoofdriff in dat zagende gitaargeluid van Trevor Peres (elke keer weer kippenvel!) kan niet groter zijn!
Bij Solid State van het World Demise-album uit 1994 is dan ook het Nederlands Kampioenschap crowdsurfen geopend. Het enthousiasme wordt beantwoord door Donald die tussen de nummers door steeds opstaat van zijn drumstoel om de liefde in ontvangst te nemen en het publiek verder op te jutten. In de tussentijd speelt zijn broer dat we stil moeten zijn, waarna hij in de lach schiet en een verwoestend Dying inzet. Toch een sloopkogel die eigenlijk niet in de setlist mag ontbreken. Op internet zag ik dat dat wel het geval was bij Sepulfest, maar vanavond boffen we dus. Waar John her en der de broodnodige rust pakt, verpulvert de stoïcijnse Trevor de zaal met de wel heel eenvoudige, maar o zo effectieve riff (kijk ma, zonder linkerhand!). Wanneer John terugkomt, benadert hij zijn jongere zelf wel zeer met zijn geschreeuw-grunte “We’re dying!” dat doordringt tot in de voegen van het gebouw.
En als je op een of andere manier na al dit moois en Slow Death met zijn mooi hakkende drumthema nog niet om was (en waarom eigenlijk niet?) ga je toch wel definitief voor de bijl met de zalig zware twee-eenheid Chopped In Half (feel the blood spill from your mouth! Tuurlijk man!)/ Turned Inside Out. Pijnlijk? Zeker wel, dus door met I’m In Pain, waarbij de zaal nu één deinende massa is in de drummende handen van Donald Tardy.
Om het voor zichzelf ook interessant te houden – en dat lijkt de band aardig te lukken – mogen nog wat songs van de nieuwe plaat niet ontbreken. Ingezet met zwaar artillerievuur als zijn we in afwachting van Metallica’s One, wordt War de zaal in geslingerd, waar het met sardonisch genoegen aan stukken wordt gescheurd. Dat brengt dan maar weer eens een grote grijns op de gezichten op het podium. De belofte snel weer terug te komen wordt met gejuich begroet evenals de titeltrack van de aanvoerder van de Zware Lijst 2023. Het is met afstand de meest thrashy track van de set, dus de voetjes kunnen van de vloer. Maar natuurlijk is daar naar het einde toe toch weer zo’n herkenbare stampriff om het af te maken. Dat een gedicht tot een dergelijk monsterlijke song kan leiden!
Met Vuurwerk 50-favoriet Slowly We Rot – alleen al dat gemene intro beitelt een glimlach op mijn gezicht die me het weekend door zal helpen – laat Obituary na iets meer dan een uur de Melkweg dampend en rokend achter. Deze slooppartij was misschien kort maar zeker zeer, zeer krachtig! Was je erbij, dan zie je jezelf hierboven, met dank aan Kick, misschien nog wel terug.
Datum en locatie
12 december 2024, Melkweg, Amsterdam
Foto's:
Kick Verhaegen – Facebook
Link: