Revolution (of Reunion?) Calling Festival

Het is weer tijd voor hét hardcorefeest van het jaar: Revolution Calling. Dit is de vierde editie en het jaarlijkse evenement is inmiddels uitgegroeid tot een festival van formaat. Het is zelfs een wereldwijd fenomeen, zo blijkt als bekend wordt gemaakt dat er uit maar liefst 47 landen mensen naar het Klokgebouw afreizen, van Brazilië tot aan Thailand. Natuurlijk komen ze niet voor het voormalige Philips-pand, maar vooral voor de bands en de sfeer die hand in hand met elkaar gaan. Qua programmering probeert Martijn steeds een gevarieerd aanbod te leveren, waarbij ook dit jaar enkele exclusieve shows zijn geboekt. Je zou het haast het Roadburn-festival van de hardcore kunnen noemen. Hoe het dit jaar was? Friso Veltkamp doet verslag en Frido Stolte maakt de foto’s.

De line-up van dit jaar is zowel gevarieerd en uniek. Bands als Bulldoze en Unbroken geven exclusieve shows, terwijl er ook ruimte is voor nieuw talent. Ook mooi om te zien dat de Nederlandse en Belgische scene niet vergeten worden met optredens van bands die al jaren niet meer op de planken stonden, zoals All For Nothing en Congress. Het is wel opvallend dat er vooral veel oude mannen op het podium staan. Dit biedt het jonge publiek natuurlijk wel de kans om bands te zien die ze eerder nooit konden zien, maar een betere balans met nieuwere bands was wel welkom geweest. Ook rijst gelijk de vraag over het belang van bepaalde bands. Is het echt nodig om zoveel bands die al zo lang gepensioneerd zijn nog te laten spelen? Niet in alle gevallen, lijkt mij.

Eenmaal binnen neem ik de inrichting in me op en zie ik gelijk paralellen met hardcore: alles is hetzelfde gebleven ten opzichte van vorig jaar, tot aan de drie dj’s aan toe. De food hall, de drie podia, de merchandise stand op de verhoging: het is een feest der herkenning. Helaas geldt dat ook voor de prijzen. Ik heb dit jaar veel festivals bezocht, maar dit is verrassend genoeg de duurste. Het festival werkt nog steeds met die stompzinnige munten. Kunnen we daar in 2025 – bij alle festivals – eens een streep door zetten? Het is totaal achterhaald en een slecht verdienmodel. Je eindigt altijd met een aantal munten die je niet meer kan inleveren. De prijs voor een muntje is € 3,50. Dat betaal je voor een cola of een kleine bier. Een grote kost € 7,-. Dat is redelijk aan de prijs. Daarnaast zijn de lockerprijzen ook fucking hoog: €8,80 voor een kleine locker. Wil je je vinyl ergens stallen, moet je er op tijd bij zijn voor een grote. Aan de andere kant (want die is er zeker!): een toegangsticket is relatief goedkoop, zeker als je kijkt naar het aantal bands dat je ervoor krijgt. Zo bezien is het ook niet gek dat het festival al ver voor aanvangsdatum is uitverkocht.

Frido is vandaag vroeg aanwezig om foto’s te maken van Eyesores, Bullbar en Swell. Sowieso levert hij een topsportprestatie door bijna elke band vandaag te fotograferen.

(Eyesores)

(Bullbar)

(Swell)

Mijn dag begint met de rampunk van Hetze. Hoewel het buiten nou niet bepaald zomers weer is en het binnen zelfs nog onaangenaam aanvoelt met alleen een t-shirt aan, lijken de dames van de band daar geen last van te hebben, getuige de outfits van de vrouwen.

Dat is het eerste dat opvalt. Het tweede is het geluid. Dat is gewoon ronduit kut. De geluidstechnicus van dienst heeft blijkbaar een grote adoratie voor overmatig veel bas. Maar goed, ik kan erover zeiken, maar het past ook wel bij de muziek van Hetze. Korte puntige songs die vol passie worden gebracht. Wat hierbij meetelt: het is in ieder geval gemeend. Althans, de zangeres ploegt zich vol overgave door de set heen. Continu springend met pisnijdige klinkende screams en soms ook gewoon dansbewegingen. Zij is duidelijk de blikvangster van het viertal en komt daarnaast nog eens enorm sympathiek over. Helemaal als er een ode aan het Stroomhuis gebracht wordt.

De rest van de band, en dan specifiek de bassiste en gitariste, staan er daarentegen wat onwennig bij en staren vaak wat angstvallig naar hun gitaarhalzen. De drummer van dienst ramt daarentegen als een Duracell-konijn op zijn drumstel. De nummers zijn overwegend snel, maar de band verrast her en der door af en toe terug te schakelen naar mid-tempo. Helemaal aan het einde van de set wordt er nog een slepend stuk gespeeld, wat een welkome afwisseling is in de verder supersnelle hardcore. Uiteindelijk wordt er nog een duik in het publiek genomen en hebben we 308 nummers in twintig minuten gezien. Een prima binnenkomer.

Max van Prowl kon vandaag de kapstok niet vinden en heeft zijn jas daarom maar aangehouden. Beunt hij daarom zo boos over het podium? In vergelijking met de vloedgolf van fasthardcore bij Hetze doet Prowl het wat rustiger aan. Vooral langzamer. Waar de vergelijking met Hetze wel opgaat is het geluid. Heb ik de memo gemist over een nationalebasgeluiddag?

Max heeft continu ruzie met zijn microfoonstandaard en beent vervolgens helemaal van links naar rechts over het podium, boos kijkend en wild met zijn armen zwaaiend. Het ziet er opmerkelijk en fascinerend uit. De muziek is dat iets minder. Prowl brengt vooral thrashy groovende hardcore. Het zijn die grooves die de band ietwat onderscheidt van andere bands. Deze zijn vaak enorm goed geplaatst binnen de muziek, waardoor de aandacht er goed bij blijft. Wat heet: voor mij staat een vrouwelijk persoon die er een serieuze choreografie op nahoudt, gezien haar bewegingen tijdens de muziek. Die nodigt dan inderdaad ook wel uit om ritmisch mee te bewegen, al heeft de band ook snelle nummers in huis, zoals Altercation. Dat wordt vakkundig volgeblaft op een zelfde monotone manier, waardoor de aandacht enigszins verslapt. Prowl levert een prima optreden af, al bekruipt het gevoel dat er wel meer in zit.

Over naar een van de meest metalen bands die er vandaag staat: Undying. Na twintig jaar niet veel te hebben uitgevoerd is de band weer aan het touren. Daarbij kan dit festival natuurlijk niet ontbreken. De jaren hebben natuurlijk hun weerslag gehad op de band, en dan met name op zanger Tim. Het is meer praten dan schreeuwen, al wordt dat gedurende de set wel wat beter.

De band was in de beginjaren van 2000 nog enigszins vernieuwend met hun vegan metalcore, die vol zat met van die typische Zweedse melodielijnen. In de loop der jaren hebben natuurlijk vierduizend bands een vergelijkbare sound gecreëerd. Het is leuk om deze band live te zien, maar echt opzienbarend is het gebrachte niet. Dit komt ook door het geluid, dat onduidelijk en ongedefinieerd is. Het wordt gek genoeg wel beter als er een drummerswissel plaatsvindt. Niet alleen de drumstijl is anders, er sluipen ook meer interessante gitaarriffs in de muziek. Het geheel wordt allemaal wat lomper, beukt meer door en de nummers klinken wat sterker. Het resulteert in een eerste voorzichtige pit.

Het kan dus wel degelijk! Een goed geluid creëren op de Warzone Stage. All For Nothing bewijst het en heeft serieus een vet geluid. Dan is het ook mooi meegenomen dat een bomvolle zaal hiervan kan genieten. Er is werkelijk geen doorkomen meer aan. Tof dat er zoveel animo is voor een Nederlandse band. Het zal er natuurlijk ook grotendeels mee te maken hebben dat men al zes jaar niet meer heeft opgetreden. De band oogt energiek en enthousiast en wordt uitstekend gerepresenteerd door zangeres Cindy, die er vol voor gaat vandaag. En dat doet ze niet alleen: het publiek helpt haar mee tijdens nummers als Dead To Me en Burn The Lies. All For Nothing kan natuurlijk putten uit een hoop materiaal, en speelt daar vanavond een prima bloemlezing van. Vet te zien dat oude en nieuwe fans worden bediend. Zo horen we een ‘oudje’ als I Will Arise, maar wordt er van de laatste plaat ook onder andere Weapon of Mass Deception gespeeld.

Het is natuurlijk een ‘no-barrier show’. Cindy moedigt het publiek ook uit om hiervan gebruik te maken en vooral te stagediven. Wanneer daar niet helemaal gehoor aan wordt gegeven roept ze iedereen op om mee te zingen. Daarbij gooit ze er spontaan een beloning tegenaan: een T-shirt voor wie zich het meest laat horen.

Het is niet zo heel cruciaal, maar ik zal eerlijk zijn; ik leerde Bulldoze kennen door de versie van The Truth die No Turning Back ooit opnam. Dat nummer wordt vanavond gelijk als eerste gespeeld, wat de sfeer in de zaal natuurlijk ten goede komt. Er is gelijk veel participatie.

Net als All For Nothing heeft Bulldoze het geluid goed voor elkaar. Dat is wel zo fijn, want zo kunnen we genieten van de groovende NY hardcore van dit gezelschap, zoals bij een ander hoogtepunt uit de set: Hypocrite. Overigens is de band speciaal over komen vliegen uit New York voor deze show. De mannen staan er dan ook en brengen een professionele podiumpresentatie, ondersteund door, zoals gezegd, een goed geluid. Niet alleen de gitaren klinken strak, ook de zang is vandaag dik in orde. Wat minder in orde is dat er weer over Amsterdam wordt geklierd. Dat merk ik wel vaker bij shows laatste tijd. Denken Amerikanen dat Nederland uit één stad bestaat?

Veel verassingen zitten er overigens niet in de set. En zo hebben we het natuurlijk graag. Vrijwel alle nummers van The Final Beatdown compilatie passeren de revue, aangevuld met een Train of Thought cover (Hourglass), om uiteindelijk af te sluiten met het onvermijdelijke Beatdown waarbij de aerobic-voeten van de vloer gaan. Goede show.

Het podium kleurt donker en een duistere sfeer doet zijn intrede wanneer Dwid en zijn gevolg beginnen. Naast Dwid en zijn bandleden heeft Integrity ook een extra gast meegenomen: een met skimasker getooide vriendelijke vriend, die bij tijd en wijle het podium over struint en wat vocale toevoegingen doet. Veel verschil maakt het niet: de stem van Dwid klinkt al imponerend genoeg. De band heeft vandaag vijfenveertig minuten speeltijd gekregen en gebruikt deze van de eerste tot de laatste seconde. Men gaat maar door en door en daarmee komen we ook wel bij het kritiekpunt: het is veel. Heel veel. De band ramt er maar liefst negentien nummers doorheen waardoor je over een serieuze concentratieboog moet beschikken. Het helpt daarbij niet dat het geluid wat ruk is, want zeker bij Psychological Warfare en Darkness klinkt het vaak als een brij.

Daar geeft een deel van het publiek veel minder om, dat onthaalt enkele klassiekers, zoals System Overloaded, met veel enthousiasme. Persoonlijk vind ik het ook vet dat Rise gespeeld wordt, omdat dat mijn eerste kennismaking met Integrity was. Mooi om dat nummer live te zien en het wordt met kracht en overtuiging gebracht. Dat is dan ook wel aan Dwid toevertrouwt. Muzikaal gezien bracht de band vandaag een flinke dosis metal, compleet met solo’s en sfeervolle gitaarlijnen die, samen met de lichtshow, zeker wel indruk maakten. Toch haal ik het einde van de set zelf niet. Ik kies ervoor om even wat rust te nemen, er staan immers nog meer bands op het programma.

Martijn posteert zijn band ook dit jaar weer rond etenstijd. Maar ik wil helemaal niet eten als No Turning Back speelt. Ondanks dat ik de band al driehonderd keer heb gezien, blijven de mannen indruk maken. Ook vanavond is het weer een feest der herkenning, dat direct begint bij opener Stay Away.

Vooraan is het zoals altijd ook weer een gekkenhuis, waardoor Martijn al na een paar minuten zijn microfoon kwijtraakt. Zijn taak wordt echter met verve overgenomen door Joel. Eenmaal de kabel weer terug stort de band zich vol overgave op Never Again en wat ik vandaag vooral ook zie: veel lachende gezichten! Zowel bij het publiek als bij de bandleden. De leden van No Turning Back zijn enorm goed op elkaar ingespeeld en laten nog altijd zien plezier te hebben in wat zij doen. Vanavond doet de band dat voor een massaal publiek, zelfs bij de merchandise verhoging staan de mensen nog rijen dik. Het zal ook wellicht een dankbetuiging zijn naar Martijn, de peetvader van het festival.

Niet alleen de oude nummers knallen, ook het vorig jaar verschenen No Fear Of Pain is vanavond een hoogtepunt in de set. No Turning Back houdt dan de energie vast door publiekslieveling Take Your Guilt eruit te rammen (dat overigens wordt opgedragen aan, heel toepasselijk vandaag, oude mannen). Het is druk, niet alleen voor het podium, maar ook op, zo komt Andrew van Comeback Kid even gezellig meedoen bij Destination Unknown. No Turning Back levert een mooi feestje af.

Wat voor No Turning Back gold, geldt ook voor Judge; tijd voor een nostalgische ‘greatest hits show’. Op deze editie staan een hoop oude mannen. Daar kun je Judge ook onder scharen, maar een ding is wel duidelijk: deze mannen weten de nummers wel goed te brengen. Het is niet dat zij als een gek over het podium rennen of acrobatische toeren uithalen, maar de nummers worden wel goed gespeeld. Tussen de nummers door is het vaak stil, waarschijnlijk om even op adem te komen, maar als de band dan weer begint, is iedereen wel geboeid aan het kijken naar klassiekers als Bringin’ it Down, Give It Up en (uiteraard) The Storm.

Heel veel woorden heeft Mike vandaag niet te vertellen, de muziek doet het vooral. Wel brengt hij nog een eerbetoon aan Lou Koller (die worstelt met slokdarmkanker) en wordt Clobberin’ Time nog gespeeld. Het is niet de enige cover, want als afsluiter komt nog Warriors (van Blitz) voorbij, waarbij de voorlopig grootste pile-on van dit festival wordt gerealiseerd.

Een band die ik jarenlang uit het oog ben verloren is All Out War. Vroeger draaide ik nog wel veel For Those Who Were Crucified en Condemned To Suffer, maar eerlijk gezegd heb ik het plaatwerk daarna allemaal gemist. Persoonlijk vind ik het dan ook wel tof dat de eerste nummers die gespeeld worden allemaal van deze twee platen afkomstig zijn, waaronder Condemned To Suffer, Resist en Burning Season. Bij deze strak gespeelde nummers is er gelijk veel interactie. Toch besluit ik het optreden niet helemaal af te kijken. Het weet mijn aandacht ook niet echt vast te houden.

Revolution Calling is niet alleen een festival om bands te kijken, maar ook een gelegenheid om bij te praten met mensen die je elk jaar daar weer tegenkomt. Daarnaast is er opnieuw een groot merchandisegedeelte op de verhoging. Hoewel er minder stands staan dan vorig jaar, zijn er genoeg opties om je geld aan uit te geven. Bijvoorbeeld bij de stands van Reality Records of bij No Guts No Glory, die weer gebruikte shirts verkoopt voor een goed doel. Dit jaar hebben zij bovendien een grabbelton, waar je voor 5 euro drie shirts uit mag vissen. Ik ben inmiddels de trotse bezitter van een shirt van de buurtsuper.

Hoe later het wordt, hoe meer er ook te doen is in de food court. Daar draaien de djs cruciale hardcorenummers, maar ook guilty pleasures. Nu is het Klokgebouw een sfeerloze betonnen put, maar gezelligheid maak je ook met de mensen en niet zelden ontstaat daar een dansfeest. Het is bovendien een van de weinige plekken waar je kan zitten om te eten of om bij te praten. Alleen zit je dan wel continu in de herrie. De enige plek waar geen muziek te horen is, is de rookruimte. Die bevindt zich buiten en is continu afgeladen vol met mensen. We zijn allemaal te oud om nog straight edge te zijn.

Met dank aan Nico ook nog wat woorden over CIV. Na het midden van de jaren 90 toen CIV als band actief was, hebben de mannen sinds 2011 Europa niet meer aangedaan. Voor velen is het weerzien met de band CIV een warm bad van nostalgische gevoelens. Het enigszins minder ontvangen tweede album wordt vanavond compleet overgeslagen en CIV geeft wat de toeschouwers willen. Bijna alle nummers van de debuutplaat worden vanavond gespeeld, aangevuld met een cover van Buzzcocks. Hoewel de band wat rommelig begint, wordt dat gedurende de set wel wat beter en komt er ook meer snelheid in de nummers en meer strakheid in het spel. Dat is op zich wel een prestatie, omdat de helft van de band een uur eerder nog op de planken stond met Judge.

Heeft Worst Doubt een prijsvraag uitgeschreven waarbij de prijs is dat je mag meezingen met een nummer? Het is vandaag een komen en gaan van zangers. Het lijkt wel alsof er bij elk nummer een iemand anders mee wil doen. En dat terwijl de band in de vorm van Hugo ook best een prima zanger heeft, al hoeft hij van mij niet zo stoer een glas bier het publiek in te keilen om vervolgens met twee handjes om de mic zijn schreeuwzang uit te voeren. Dat oogt wat klungelig. Worst Doubt staat hoog in de programmering en bewijst vandaag waarom dat terecht is. De nummers zijn weliswaar bruut en lomp, maar de band weet voldoende ademruimte in de muziek te plaatsen, waardoor de breakdowns nog harder aankomen. Dat resulteert weer in de bruutste moshpit van de dag, het is weer een hele kungfu-exhibitie voor het podium. Maar eerlijk is eerlijk: de muziek vraagt er ook wel om bij songs met titels als Immortal Pain en The Tormentor.

Af en toe sluipen er ook wat hiphopinvloeden in de muziek, bij afsluiter Forged In Suffering bijvoorbeeld. Die afsluiter komt overigens sneller dan verwacht. De band speelt maar de helft van de beschikbare tijd en dat is eigenlijk ook wel prima. Zo blijft de dreun die de band uitdeelt nog wat meer hangen. Goede show!

Met Congress heeft het festival een van de vaandeldragers van de beruchte H8000 scene geprogrammeerd. De band speelt sinds kort weer een aantal shows, waarbij Revolution een van de grotere is. Onder leiding van zanger Pierre brengt de band vanavond een overtuigende show, waarbij niets van enige stroefheid te merken is. Nog altijd is men op elkaar ingespeeld, dat zie en hoor je. Door onder andere de drums komt het metalgeluid goed naar voren, zeker in een nummer als Escape The Apocalypse, dat een enthousiaste publieksreactie kent. Sowieso is het een band die het publiek wel gemist heeft, getuige de vele meezingmomenten en brute moshpit.

De band ramt er een flinke hoeveelheid nummers door, die vol passie worden vol gebruld door Pierre, de kleine frontman die af en toe wat merkwaardige bewegingen laat zien. Het is tof de nummers van onder ander Angry With The Sun en Stake Through The Heart weer eens live te horen. Het is ook erg veel wat de band vanavond brengt, maar wellicht heeft dat ook te maken met enige muzikale moeheid. De hele dag gebeuk met gebrekkig geluid begint zijn tol te eisen.

Een van de shows waar ik bij dit festival naar uitkijk, is Unbroken. De band is weer bij elkaar gekomen om enkele shows te doen, waarbij Europa ook aangedaan wordt. Met Life.Love.Regret heeft de band dertig jaar (!) geleden een klassieker afgeleverd in het genre. Bijna alle nummers van die plaat worden vandaag ook weer gespeeld, waaronder vette uitvoeringen van D4 en Razor. Hoewel de muziek bij vlagen furieus en hard is, heeft de band een bijzonder sympathieke uitstraling. Dat wordt ook wel versterkt door de speeches van frontman David, die aangeeft dat het niet vanzelfsprekend is dat ze er staan en bijzonder dankbaar zijn.

Dat is het publiek ook. Met het einde bijna in zicht wordt er nog goed gebruik gemaakt van het feit dat er geen barrières zijn vandaag. Er wordt hartstochtelijk meegebruld met End of a Lifetime en natuurlijk het einde van Razor. Mooi om te merken dat de nummers van de plaat de tand des tijds prima hebben doorstaan en dat dat typische metalcore gitaargeluid opvallend vet klinkt vandaag. Unbroken levert vanavond.

Dan is er nog Biohazard. Met deze band heeft Martijn een act van formaat weten te strikken. In een Facebookpost daags na het optreden blijkt dat het optreden ook een eerbetoon is aan de veel te vroeg overleden Onno Cro-Mag. Een bijzonder optreden dus. Wegens treinperikelen zie ik een handvol nummers vanavond, waarbij vooral opvalt hoe ongelooflijk goed de mannen op elkaar ingespeeld zijn. Billy maakt weer de nodige kilometers over de riser, Evan brult zijn vocalen als vanouds in de microfoon en Bobby is weer zijn pirouettes aan het draaien. Een feest der herkenning en een waardige afsluiter. Ik zie nog prima uitvoeringen van Tales From The Hard Side, Urban Discipline en Shades of Grey voor ik het festival achter me laat.

Was het een geslaagde editie? Het eerlijke antwoord is: deels. Martijn weet keer op keer fantastische namen te programmeren en dit festival is een begrip geworden in de wereldwijde hardcorescene. Ook is dit festival een weerzien van mensen, wordt er veel bijgepraat, worden nieuwe vrienden gemaakt en is het een dag lang onderdompelen in de wereld van hardcore. Maar terugkijkend heb ik niet echt topoptredens gezien van bands vandaag. Geen band wist mij te compleet te overrompelen. De reünie-revival levert niet alleen maar geslaagde optredens op. Er stonden dit jaar een hoop bierbuiken op het podium die bij lange na niet meer de energie konden brengen van vroeger. En vroeger was echt niet alles beter. Er is een hoop nieuw talent dat misschien ook wel eens een kans verdient. Het festival zet de trend echter wel door want volgend jaar is de vijfde editie in deze vorm, waarbij American Nightmare, Slapshot en Killing Time al bevestigd zijn. Ik zal er vast weer zijn, want eerstgenoemde band heb ik bijzonder hoog zitten. Tot dan!

Er stonden natuurlijk een hoop bands op dit festival. En met een schrijvende redacteur was het onmogelijk alles te zien. Onderstaande bands hebben geen verslag gekregen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.