Op hoge poten werd het concert van Orphaned Land in de Neushoorn aangekondigd. Deze Oosterse metalband mocht je absoluut niet missen. Verslaggever Ruben houdt wel van folkmetal en met drie leuke namen in het voorprogramma gaf dat de doorslag toch maar naar Leeuwarden af te reizen.
Er stond toch echt 19:30 uur eerste band. Maar vijf minuten voor aanvang lijken de geluidstechnici van de Neushoorn in de meerderheid te zijn hier in de kleine Arena-zaal. Dat is op zich al opzienbarend, want de aftrap van vanavond wordt verzorgd door niet geheel onbekende gezichten. Vorig jaar stond Nest of Plagues ook al in de Neushoorn voor hun eerste Nederlandse optreden als onderdeel van de Motocultor Festival tour. Daar was ik ook bij aanwezig, al heeft de band toen geen grote indruk op mij gemaakt. Vanavond is dat wel anders.
Het opkomen van de Hongaren voor de krap twintig aanwezigen is wat koeltjes, maar het viertal is toch vastberaden om te vlammen vanavond. Begin deze maand hebben ze het verrassen leuke album Hellsolation uitgebracht en dat staat hier dan ook centraal. Met het eerste nummer Kill the Kings zet de band een duidelijk deathcore geluid neer. Maar de heren en dame zijn van meer markten thuis, zo blijkt uit het tweede nummer Unimprint. Bassdrops en iets wat gevaarlijk dichtbij slams komt, moeten de bezoekers dwingen om hun aandacht erbij te houden. Met nummer drie Dear Abyss laten ze ook nog een technische kant zien met solo’s en melodieuze klanken. Wát een wervelwind aan stijlen en we zijn nog maar net begonnen. Nog leuker is dat het allemaal goed klinkt, zo heb ik ze vorig jaar niet leren kennen.
De groep is inmiddels goed op stoom en bij het nummer Circle wordt het overhemd met panterprint van de frontman dan ook losgeknoopt. Met wild geblaf en gutturals spoort de man aan om een ‘circle, circle, circle’ te maken, maar de pit blijft uit. Dit wordt opgevolgd met het meer groove metal-achtige Blood Marks. Maar als je dacht dat dat alle stijlen waren die deze club kon spelen, heb je het mis. Met Hell is A Place On Earth weten ze ook nog een parodie neer te zetten op Heaven Is A Place On Earth. Dit is weer deathcore, met een grote knipoog naar het pop anthem uit de jaren ’80.
Om toch maar weer terug te keren naar de serieuzere herrie wordt het eerste nummer van het nieuwe album Blackened Sky gespeeld. Flinke blastbeats en een rauwe energie die je zelfs in het schrale publiek terug ziet. Het laatste nummer van deze band is Memento for her Deeds van het vorige album. Na alles wat we vanavond hebben gehoord volgt nu ook nog een disco backing track, gepaard met nog meer bassdrops. Als dit geen fusion band is weet ik het ook niet meer. Ik kan haast niet geloven dat er minder bezoekers waren dan ik vingers en tenen heb. De laatkomers hebben echt wat gemist.
Voor de tweede band zwelt het publiek aan tot de grootte van een gemiddelde havo 3-klas. Het Franse Lone Survivors mag een vervolg geven aan de grandioze opening. Met Enigmatic Side Effects zetten ze de toon van hun eerste helft. Slepende hardcore met langzame zangpartijen die niet helemaal zuiver zijn. Dik zes minuten duurt dit eerste nummer, ongekend voor het hardcore-genre. De frontman geeft aan dat ze hun set puntsgewijs afgaan en het vierde nummer wordt weer een lange.
Van Dig Where You Stand van de twee weken geleden uitgekomen nieuwe EP Run1, is weinig te horen door de alles overstemmende bas. Gitaren worden compleet weggespeeld.
Het vierde nummer The Circle of Thougts is inderdaad een lange zit. Zes en halve minuut en weer zijn het de lange zangstukken die je elke seconde laten voelen wegtikken. Het is een beetje als Pearl Jam: best aardig, maar zou toch een stuk leuker zijn als het wat sneller ging en Eddie Vedder z’n mond hield.
Alsof ze mijn gedachten kunnen lezen begint Lone Survivors de tweede helft van de set met There Is No Other Way, wat zowaar een stuk sneller gaat en de frontman blaft hier alleen maar in plaats van dat hij een poging tot zingen doet. Dit klinkt direct een stuk leuker. Ook Born To Bleed is een meer klassiek hardcore-nummer: hadden ze hier maar een hele set van gespeeld. Tweederde van de nieuwe EP is dus goed te doen. Er volgt nog een nummer, wat ook weer snelle hardcore is, maar de titel ontgaat me. Het Frans accent is vrijwel net zo onverstaanbaar als het Fries, dus het zal een mysterie blijven.
Voor het laatste voorprogramma van de avond heeft toch wel een verdubbeling in het publiek plaatsgevonden. Krap vijftig man zijn komen kijken naar Science of Disorder, ik heb de hele avond geteld. Deze band hoort een vijftal te zijn, maar ze zijn hun bassist vergeten. Al vult de imposante figuur van de gitarist de leegte op het kleine podium prima. De mannen spelen een mix van hardcore en groove metal, wat samen met de presentatie van de mannen, tot een ontzettend Amerikaans aangezicht en geluid leidt. Toch zijn de heren afkomstig uit Zwitserland en moeten we het bij publieksinteractie dus wederom doen met een Frans accent.
Gestart wordt er met Kotlas Connection, waar de groove duidelijk op de voorgrond staat en er zelfs wat getokkeld wordt op de gitaar. Al moet het tempo er nog wel inkomen. Ook met Rabid Dog wil Science of Disorder wel richting de hardcore, maar de enige slam waar dit bij in de buurt komt is slam poëzie. De vocalen zijn niet melodieus genoeg voor zang, en niet hard genoeg voor screams. De muziek zelf is wel een stuk technischer dan wat we vanavond hebben gehoord en dat doet het zware werk in deze band die zwaarder lijkt dan dat het eigenlijk is.
Met een dik Frans accent kun je er ook net zo goed aan toegeven en dus hebben de mannen het Franstalige nummer Des Rêves Noirs in hun set opgenomen. Met de kennis van dat ene jaar Frans dat ik in de middelbare school heb gevolgd betekend dat zoiets als ‘duistere dromen’. Geen idee of dat is waar het nummer over gaat, want de rest van de tekst kan ik niet verstaan. Met het nummer Fallen Angel krijgen we toch nog wat blastbeats te horen, al zien we de hele avond geen pit ontstaan. Het daaropvolgende Crawling Chaos weet nog wat leuke gitaarriffs in te brengen en dat brengt ons bij het voorlaatste Mine. Niet bepaald een hoogstandje tekstschrijven, maar de vocalen zijn al de hele tijd het zwakste punt in de band.
Met Hollow Games sluiten de Zwitsers hun set af. Ook een nummer van dik zeven minuten, maar dit heeft een hoger tempo dan de eerdere lange nummers die we vanavond gehoord hebben. Een nummer met afwisseling, maar die muzikaal meer diepgang heeft dan tekstueel. Geen wonder dat er zoveel tijd tussen hun albums zit als ze zoveel moeite moeten doen om teksten te schrijven.
Dan is het toch echt tijd voor de grote publiekstrekker van vanavond. Ik vraag me af of ik hier nog wel over kan schrijven, want hoewel het voorprogramma duidelijk in de metal-categorie valt, speelt Orphaned Land de laatste vijftien jaar toch vooral kumbaya/We Are The World/Make Love Not War hippie-rock. Iets wat ze ook geen windeieren legt, want daar hebben ze afgelopen maand de Metal Hammer Attitude award voor gewonnen. De Israëliërs zijn weer op tour vanwege de huidige, of eigenlijk voortdurende, geopolitieke situatie in hun thuisland. Iets waar ik natuurlijk volledig ongekwalificeerd voor ben om over te raten, maar de bandleden gaan graag weer op hun zeepkistje staan. Oorlog is kut, en dat willen ze overbrengen met hun muziek. Direct duidelijk uit het eerste nummer The Simple Man: ze willen geen roem en rijkdom alleen maar vrede. Hier zijn ook de Oosterse invloeden te horen die de band toch de roem gaf waar ze niet om vragen. Stevige drumbeats met een harp op de backing track. Het zorgt voor een herkenbaar folk rock geluid. Ik houd wel van wat folk, maar ben vooral bekend met Germaanse, Keltische en Noorse invloeden. Logisch natuurlijk dat er vanuit het Midden-Oosten andere tonen te horen zijn.
Metal konden we dat nog niet noemen, maar de heren zijn hun conceptalbum Mabool uit 2004 nog niet vergeten. The Kiss Of Babylon kun je nog wel zwaar noemen, alleen al om de screams die de frontman opzet tussen de cleane vocalen door. Het ruim zeven minuten durende nummer bestaat toch grotendeels uit scatzang dat het publiek desgevraagd ook wel mee wil zingen. Dit zwierige toontje komt terug in alle Orphaned Land-nummers. Zo ook in de titeltrack van het album All Is One, toch wel hun definitieve anti-oorlognummer. Al klappend willen ze het publiek duidelijk maken dat ze allemaal gelijk zijn daar in de Gaza-strook. Prachtig idealistisch beeld in dit kleine zaaltje ver weg van wereldse conflicten, was het maar zo simpel.
Instrumentaal loopt het wel lekker, de muziek is gelaagd en het klinkt allemaal goed. Tot er bij de medley van In Propaganda en All Knowing Eye ergens een plug uitschiet waardoor er een krakend geluid te horen is. De roadie is de rest van de set druk met het zoeken van de oorzaak, maar dit wordt helaas niet meer verholpen. Ook in dit tweeluik van het laatste album Unsung Prophets And Dead Messiahs wordt weer een rauwe strot opgezet, maar voor negentig procent blijft het een soft nummer. Met het oude Herbreeuwse gedicht Sapari weten ze dan wel wat snellers neer te zetten. En dat moeten je handen hebben geweten als je had meegeklapt zoals frontman Farhi graag wou zien. Eindelijk laat de band dan toch wat echt zwaars zien met Ocean Land, snelle gitaren en screams die het hele nummer door te horen zijn. Ook We Do Not Resist houdt het tempo erin, maar helaas is het daarna alweer gedaan met de stevige tonen.
‘’We worden oud en traag’’ zeggen de mannen, dus we moeten het doen met een niet-metal versie van El Meod Na’Ala. Daar is de originele bassist niet voor nodig, dus die verdwijnt van het podium. Blijven wij achter met een soort Indiase bruiloft muziek met veel simpele scatteksten. Dat geldt ook voor de afsluiter van vanavond, Norra El Norra. Al is de bassist voor de vorm wel teruggekomen is dit ook niet een zwaar sluitstuk. Het publiek wil nog wel springen en schreeuwen, maar dit leent zich meer voor balfolk.
Toch jammer, want deze band heeft wel degelijk zwaar materiaal gemaakt. Orphaned Land heeft voor een ander geluid gekozen vanavond en als dat de richting is die ze op willen gaan denk ik dat de grondleggers van Oosterse metal in de toekomst nog verder van hun oorspronkelijke geluid afstappen. We kunnen ze alleen maar dankbaar zijn dat ze de weg hebben vrijgemaakt voor bands als Nile, Myrath en Septicflesh.
Datum en locatie
26 september 2024, Neushoorn, Leeuwarden
Link: