Het element Kraut staat niet in het linker rijtje van het periodiek systeem der Zware Metalen. Toch plaatst uw favoriete webzine regelmatig albumrecensies en concertverslagen die zijn doordrenkt van psychedelica, improvisatie en zwaartekrachtontkenning. Voor de paddo-haters onder u: kunsthistorisch en gevoelsmatig (en dat laatste telt tegenwoordig zwaar, zeker in Den Haag) zijn metal en space rock familie van elkaar. Jimi Hendrix posthuum uitmaken voor ‘hippie’: het kan en het mag. Maar… feit… ‘wij’ metalheads blijven voor eeuwig schatplichtig aan diens emancipatie van de Gitaar en de ‘electrificatie’ van de blues. ‘Planet Caravan’ afdoen als een ‘doorspoelmoment’ doe je op eigen risico. Want Black Sabbath, verdoeme! En waar halen vandaag de dag een Oranssi Pazuzu, Blood Incantation of King Gizzard hun freaky mosterd zoal vandaan? U snapt waar ik naartoe wil. Al gaat het natuurlijk meer om de reis die wij samen gaan maken.
Kraut is dus keihard kvlt. Een van de nog oudste in leven zijnde grossiers in het genre zijn Ozric Tentacles uit het Verenigd Koninkrijk. Opgericht in 1983, meer dan dertig cassettes en albums (allemaal in eigen beheer uitgebracht) en – naar het schijnt – een vaste waarde in het club- en festivalcircuit. De bezetting is zo stabiel als een vloeistofdia. Er is maar één vast bandlid. Dat is Ed Wynne, oprichter en gitarist/toetsenist/wat verder ter tafel komt. De lijst van mensen die ooit in de band hebben gespeeld, is bijna net zo lang als de Ozric Tentacles-discografie. In Wynne’s kielzog trippen momenteel door Europa: drummer Pat Garvey, bassist Corey Atheleny Wallace, fluitiste Saskia Maxwell en toetsenist Silas (‘Neptune’’ Wynne (jawel, de zoon van). Laastgenoemd drietal verzorgt ook het voorprogramma (waarbij Silas & Saski ook gitaar spelen en — anders dan bij de volledig instrumentale headliner — de vocalen verzorgen). Als zoveel naam en faam het Paard aandoen, dan teleporteert Zware Metalen uiteraard een kosmisch-angehauchte correspondent richting Den Haag.
Silas & Saski (wat die van elkaar zijn, laat ik even aan de beter ingelichte kringen) en Corey komen sympathiek binnen. Het drietal staat lekker in zijn kracht, met een eigen, aardige mengelmoes van folk, Pink Floyd en Indi-pop-annex-Bollywood-soundtrack. We horen liedjes met een kop, staart en best gedurfde randjes, maar misschien wat weinig testicles. Het behaagt, soms schuurt het een beetje, maar de boog staat niet altijd gespannen, zeg maar. Silas oogt af en toe wat ‘losgekoppeld’, alsof hij liever baantjes blijft draaien rondom Planeet Publiek. Zijn gitaarpartijen geven het Paard wel degelijk een lift-off. En als ‘Neptune’ soleert, komt de zon direct vele lichtjaren dichterbij. Corey is eveneens (te) bescheiden; gelukkig draagt een goede baslijn meer gewicht dan welk ego dan ook. Het charme-offensief (ook straks bij de headliner, trouwens), komt van Saski(a): zij zingt, danst en praat de boel aan elkaar. Leuk mens.
Wat op termijn gaat storen aan Silas & Saski, bij uw Zware oor- en ooggetuige althans, is dat veel partijen uit het spreekwoordelijke doosje komen. Ook de drums. Niet zo organisch, weetjewel. En datzelfde doosje is ook niet geprogrammeerd om eens lekker van het script af te wijken, ofzo. Wat beklijft, is een aangename, vakkundig gebrachte set. Levensveranderende piekervaringen of de ultieme diepgang waren niet ingeprogrammeerd; wellicht ziet deze of gene Paardganger vanavond haar/zijn/wil niet zeggen nirvana, maar dat is mij dan even ontgaan.
Na de korte ombouw wordt in alle opzichten een Ozric Tentacles–tandje bijgeschakeld. De lichtshow wordt nóg vetter, de drummer van vleesch ende bloed (en nog jarig ook) geeft een welkome dynamische impuls en met Ed Wynne wordt er hoe dan ook een door vele wollen geverfde muziekveteraan en ‘extra laag’ aan de line-up toegevoegd. Inmiddels is de kleine zaal van het Paard volgestroomd en alle zuignapjes zoeken en vinden hun veilige hechting. De ritmesectie legt een verleidelijke, dansbare loper uit, geweven van rock, reggae en dance. Te betreden zonder enig eigen risico. Ed, Silas en Saskia laten hun klanktapijten opstijgen: ijle, melodieuze gitaarlijnen, smaakvolle synths en warme dwarsfluittonen. Ook de mij onbekende nummers uit de Ozric Tentaclescatalogus klinken in geen tijd vertrouwd. Dit roesje mist zijn uitwerking niet. Even vervagen de scherpe randjes van het leven, kijken we de andere Paardgangers lief aan en vergeten we dat we morgen gewoon weer naar kantoor moeten.
Toch heeft deze Ozric Tentacles-missie ook iets weg van een routineklus, die volgens plan verloopt. Het lampje met de veiligheidsgordels blijft branden, van turbulentie is geen sprake en het Ozric Tentacles-vehikel vliegt nergens uit de bocht. Wellicht om de hypnotiserende ban niet te breken? Om de ‘gemene deler’ op Planeet Publiek niet te ontrieven? Of omdat dit beestje nu eenmaal een bevallige aard heeft, die uw correspondent een beetje verkeerd heeft ingeschat? Hoe dan ook, deze tentakels aaien en kietelen het Paard. De algehele anesthesie blijft uit; de verwurging is voor een andere keer. Ground control hoeft zich geen zorgen te maken: Ozric Tentacles middelen professioneel tussen Kraut en kitsch.
Gevalletje wrong man at the wrong gig en thousands of Ozric Tentacles-disciples can’t be wrong. Mea culpa. Ik ging voor Zware Metalen, niet voor Happinez.
Datum en locatie
22 september 2024, Paard, Den Haag
Foto's:
Ruben Verheul (Wishful Doing)
Link: