Zo, wat hebben we hier? Zomaar weer een release om te bespreken van Zware Metalen’s hofleverancier Transcending Obscurity Records, nog steeds uit India. Ditmaal het tweede volwaardige werkje van het Duitse deathmetalgezelschap, genaamd Typhonian. Deze plaat is getiteld The Gate of the Veiled Beyond en wordt het debuut op dit label. Ik ben altijd voorzichtig enthousiast als ik iets van het label van Kunal Choksi onder handen mag nemen. Net als een goede curry laat ik me de muzikale Indiase delicatessen regelmatig goed smaken. Gaat het nu dus weer een succes zijn? Laten we afwachten.
Wat mogen we muzikaal dan wel niet verwachten? Typhonian speelt death metal met vele ingrediënten, zoals het een authentiek Indiaas gerecht betaamd. In 50 minuten en acht recepten mag de band laten zien uit welk hout hij gesneden is. De plaat begint met een rustiek aperitiefje en zet een gemoedelijke sfeer neer. Vervolgens horen we direct de death metal die ons beloofd was en flink op tempo ligt met het nummer Cosmic Throne. De rauwe strot van M.W. Styrum laat ons denken dat er toch best wel een spicy gerecht is opgediend. De eerste gedeeltes hoor ik tevens wat black metal invloeden terug. Prima werk. Dan gaan we over naar een wat rustiger gedeelte met een riff op hogere toonhoogtes gespeeld en zang dat wat gematigder overkomt. Ik zelf vind dat eerlijk gezegd ietwat onzeker overkomen. Verder horen we nog wat melodieuze leads en hier en daar fluisterende zang.
Primal Deceptive Light tokkelt zich een weg naar de distorsie en zo mogen we een heus Zweeds aandoend melodeathsegment aanhoren. Het nummer kenmerkt zich door veelvuldig gebruik van rollende en stampende ritmesecties. Nergens op topsnelheid. Gevoelig soleerwerk ontbreekt niet en laat een meer dan degelijke instrumentbeheersing horen. Crimson Rivers is het kortste op de LP maar heeft wel een heel lekker pakkende riff in zich. Vlot en met meer dan voldoende melodie banen we onszelf een weg door de drieënhalve minuut die ons geboden wordt. Lekker nummer.
The Gatekeeper vangt met een rustiek geluid aan en vervliedt in kalme death metal met galant drumwerk en dito gitaarwerk. De mannen werken verder aan de opbouw naar het snellere en agressievere werk door middel van atmosferische geluiden en een wanhopig krijsen. Snel blijft het alleen niet lang en de band keert terug op zijn schreden en gaat weer de gevoelige kant op. Met sereen tokkelende gitaren en begeleid door een sferische ritmesectie werken we ons toch weer op naar een climax die ons een agressief edoch atmosferisch eind geven van dit aardig lange nummer van zo’n zeven minuten.
Wederom worden we getrakteerd op een intro die de naam van het nummer eer aan doet, A Glimpse at the Starless Ocean. Alsof je je daadwerkelijk midden op de oceaan waant starend in een oneindig zwart. Rustig kabbelend gaat het dan verder met midtempo death metal en gesproken zang die overgaat op emotioneel soleerwerk waarna het geheel wat pompeus wordt. Niet vervelend overigens. Het vele soleerwerk en de wanhoop in de zang naarmate het einde nadert heeft zijn effect.
Dan komen we bij het slotstuk van deze plaat; het negentien minuten durende Cath’un – The Gate of the Veiled Beyond. Hier mag de band alles uit de kast halen wat er in zit. Daar krijgen de mannen dus ruim de tijd voor en ik moet zeggen er zit ook veel in de kast. Als eerder vermeld zoals een echte currymaaltijd ook behoort te zijn. Een potpourri aan muzikale ideeën worden in het nummer gestopt waar een paar echt hele goede tussen zitten. Het sterkst vind ik wanneer de blastbeats naar voren komen en het black metal gehalte wat wordt opgeschroefd. Echt lekker. Spicy! Wanneer het gas eraf gaat en we erg de atmosferische hoek in drijven wordt het wel een tikje lauw. De zang, waaronder de cleane gedeeltes, komt ook minder gezaghebbend door. Rond een minuut of zes gaan we helemaal de hypnotiserende hoek in. Zweverig en licht tokkelend worden we weggeleid en onthaald in een omgeving waar we worden toegesproken door, ja de zanger. Gelukkig mogen we na een minuut of twee gezever weer de topsnelheid ontmoeten. Met riff op riff. Veel solo’s en zeer gave melodieën volgen elkaar in rap tempo op. En wat mij betreft had hiermee het nummer een mooi einde gekend. Elf minuten was lang maar te doen. Maar helaas gaan we nog gewoon stug door en wordt er besloten dat de zanger ook daadwerkelijk mag proberen te gaan zingen. En helaas werkt het niet voor mij. Ook niet door de cleane zang af te laten wisselen met een gruntje. Het lijkt erop dat Typhonian een zekere mate van grandeur wil tonen en ik waardeer het probeersel. Maar had gewoon gestopt op het hoogtepunt. Die ene gave solo maakt het niet goed. Die synth had ook in de kast mogen blijven trouwens.
Ten slotte kan ik concluderen dat de band bestaat uit prima muzikanten en dat de mannen prima in staat zijn om hele goede ideeën uit te werken. Helaas werken niet alle ideeën even goed. In mijn ogen is Typhonian het sterkst wanneer het bij het steviger werk blijft en niet al teveel experimenteert met ellenlange nummers, cleane zang en door excessief atmosfeer in te bouwen. Nogmaals, technisch goed (Komt dat schot!) maar tikkie over de top bij momenten. Vergelijkende bands zoals opgegeven door het label: Edge of Sanity, Unanimated, Necrophobic, Dismember, Desultory, Unleashed en Evocation.
Score:
74/100
Label:
Transcending Obscurity Records, 2024
Tracklisting:
- Celestial Salvation
- Cosmic Throne
- Primal Deceptive Light
- Crimson Rivers
- The Gatekeeper
- Towards the Chamber of the Omnipresent Mind
- A Glimpse at the Starless Ocean
- Cath’un – The Gate of the Veiled Beyond
Line-up:
- M. W. Styrum – Vocalen
- Prometheus – Gitaar
- Typhon – Gitaar, Orchestratie
- Charybdis – Basgitaar
- Thanatos – Drums
Links: