Waidelotte – Celestial Shrine

Geschreven door op 11-05-2024 om 16:15.

Extreme metal van Oekraïense origine gecomponeerd en uitgevoerd door bandleden van White Ward en ​Soen? Black, melodische death en progressieve metal worden gecombineerd met folkinstrumenten en traditionele gezangen. Het debuut van Waidelotte heeft de titel Celestial Shrine meegekregen inclusief bijpassende hoes. Verder zijn er naast de eerder genoemde bands onder andere nog leden op dit debuut te horen van Naoni Orchestra, Тінь Сонця en Solar Kollapse. Laat ik voorop stellen dat ik enkel White Ward en Soen ken en dat zijn wat mij betreft twee totaal verschillende bands, maar wel met muzikanten die hun vak verstaan.

Bij het soort bands als het hier te bespreken – of moet ik zeggen muzikale projecten –  ligt de schoonheid en de kracht dikwijls in de diversiteit van het geheel. Die is zoals u hebt kunnen opmaken vanuit mijn inleidende passage groot. En zie er dan nog maar eens een coherent geheel van te maken. Uit de berichten die ik zo op social media voorbij zie komen maak ik op dat Soen-bassist Oleksii “Zlatoyar” Kobel de hoofdaanstichter is van dit Waidelotte. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat de basgitarist de nodige vrijheid heeft gekregen binnen de composities. Andrii Pechatkin (White Ward) staat dan weer garant voor de vocalen.

Laat ik voorop stellen dat de muzikanten gekozen hebben voor een vrij bruut, vol geluid, dat wil zeggen dat u voornamelijk black, death en aanverwanten mag verwachten. De traditionele instrumenten zorgen vaak voor een stuk sfeer als inleiding, intermezzo of toevoeging. We ontwaren een draailier, een bandura en een tsymbaly als genrevreemde instrumenten zogezegd. Alle met een specifieke mystieke, wat meer Oosterse invloed. Houden we nog het folkgezang voor het emotieve palet over. De band noemt dat dan in de beschrijving etnische vocalen en man, man, man, wat voegt dit nog een lading sfeer en emotie aan deze plaat toe!

Het duurde maar liefst tien jaar alvorens dit Celestial Shrine het levenslicht zag. We krijgen daar dan als luisteraars een negental nummer die tezamen 38 minuten klokken voor terug. Uiteraard voert het veel te ver door om dit diverse album in detail te ontleden en beschrijven, maar ik haal er wat noemenswaardig momenten uit.

De aftrap met het intro Descending bestaat uit wat kraaiengeluiden en gitaargetokkel, waarna de opener The Era of Stagnant Gods – zonder kloppen – binnen komt denderen. In essentie is dit vooral een meloblacknummer met als opvallende invloed een blaasinstrument wanneer het tempo er heel even vanaf gaat. Daarna is het een stuk meer furie wat we te horen krijgen en tegen het einde volgen er nog eens wat lamenterende gezangen. Todestrieb laat nog veel meer genrevreemde invloeden horen, onder andere de draailier is goed te horen. De vocalen variëren van blackmetalkrijsen tot meer gesproken passages. De bruutheid blijft wel vrijwel continu in stand. Opulent Mirage is overduidelijk één van de betere nummers. We horen furieuze black die nog een twist kent in de traditionele vocalen van Igor Roshenets. Deze voegen dan ook eerder warmte en melancholie toe aan dit nummer, waarna ik zo tegen het einde ook nog vrouwelijke vocalen kan waarnemen. Een schitterende “weelderige luchtspiegeling” is dit zeker. Het is maar een kort moment van contemplatie, want het immens brute The Mortality Archway staat alweer voor u klaar. Opvallend tijdens deze iets kortere kraker zijn de doordringende basklanken en de meer op death metal gestoelde compositie. Zo tegen het einde is het wel weer afwisseling troef, door het toepassen van allerlei spookachtige effecten.

Ascending is een intermezzo, ruimte om even op te stijgen naar de laatste fase van dit intrigerende album. Het verfijnde spel tijdens Lightkeeper op de tsymbaly en de etherische vocalen geven dit nummer iets aparts, zeg maar gerust onalledaags, waarbij wederom het doorkomen van de basklanken opvalt. De vocale inbreng van de heer Pechatkin klinken daarnaast ook nog eens lekker snerpend en genadeloos. Een blastbeatpartij geeft dit nummer nog eens de nodige dynamiek (helaas is de drummer van het gezelschap voor mij niet terug te vinden). Celestial Shrine laat als titelnummer dan nog eens alle invloeden in een dikke vier minuten tezamen komen om daarna ruimte te maken voor het meditatieve Dissolving, een ruim acht minuten durende sfeervolle rustige sessie.

Onder de streep, ofwel na afloop van mijn luistersessies, concludeer ik dat Waidelotte wel degelijk de moeite waard is voor de liefhebbers van pagan black, of black met genrevreemde invloeden. Ik zit niet continu op het puntje van mijn stoel, maar toch wel met enige regelmaat. De bijzondere vocalen en instrumentale (oosterse) invloeden voegen een grote mate van afwisseling toe, wat het momentum ten goede komt.

Score:

82/100

Label:

Debemur Morti Productions, 2024

Tracklisting:

  1. Descending
  2. The Era of Stagnant Gods
  3. Todestrieb
  4. Opulent Mirage
  5. The Mortality Archway
  6. Ascending
  7. Lightkeeper
  8. Celestial Shrine
  9. Dissolving

Line-up:

  • Andrii Pechatkin – Vocalen
  • Mykhailo Bogaichuk – Gitaar
  • Oleksii “Zlatoyar” Kobel – Bas
  • Cody Lee Ford – Gitaar
  • Nata Hrytsenko – Vocalen
  • Sofiya Ruban – Vocalen
  • Olena Pavlovska – Vocalen
  • Igor Roshenets – Vocalen
  • Anna Buziian – Vocalen
  • Serhiy Vasyliuk – Vocalen
  • Gordiy Starukh – Draailier
  • Vlad Vakolyuk – Bandura
  • Ivan Hnativ – Tsymbaly

Links: