Ik ben een van die recensenten die een album makkelijk vijf keer zal beluisteren vooraleer er een schriftelijk oordeel over te vellen. En dat is geen slecht idee, leert mij dit nieuwe album van The Rods. Waarom? Heel eenvoudig: omdat mijn verwachtingspatroon niet klopte. Ik associeer The Rods nog altijd met het powerrocktrio dat in de jaren ’80 net niet het grote publiek bereikte maar wel gesmaakte albums lanceerde. Geen idee waar ik het over heb? Lees dan eerst even onze reissues special over de eerste vijf The Rods platen die in 2021 heruitgebracht zijn.
Die platen hadden best wel de nodige goede nummers: snel, krachtig, barstend van de riffs, nijdig en wild… Zoek maar eens naar Crank It Up of Nothing Going On In The City in je Spotify! Maar ja: ondertussen zijn we wel 40 jaar verder. Meer dan 40. De dertigers van toen zijn flinke zeventigers, enkel nieuwe bassist Freddy Villano is een jong veulen. Leken de laatste Kiss-LP’s nog op wat ze begin jaren ’70 maakten? Ik denk het niet! Klinkt Judas Priest nog net hetzelfde als in de beginjaren? Toch ook niet echt.
Nieuw voor mij is wat ik voor het gemak het “Deep Purple-orgeltje” noem, en een rol speelt in een aantal nummers zoals in opener Now And Forever. Een nummer dat je onmiddellijk in de categorie “anthems” mag plaatsen. Wat me opvalt, is de “inwisselbaarheid” van de zang. Of je nu datzelfde Now And Forever hoort, of het erop volgende Wolves At The Door, de teksten worden op dezelfde manier, zeg maar rustig gedebiteerd door Feinstein. Nu ja, de man is ondertussen ook al 77. Eigenlijk tonnen respect dat je dan nog dit uit je longen (en handen, want hij is ritme- en leadgitarist) kunt schudden.
Zouden ze echt nooit een versnelling hoger schakelen, vroeg ik me na die drie nummers af? Te vroeg gepanikeerd want titelnummer Rattle The Cage is wel een swingende stadionrocker waarbij ook Carl Canedy regelmatig zijn dubbele basdrum laat roffelen en de gitaarriffs lardeert met slimme drumfills. Oké, die synthesizeruithalen net voor de solo hoefden voor mij niet echt, maar dit is al meer old skool The Rods. Michael Jackson moest voor minder aan de zuurstoffles gaan hangen hoor!
Can’t Slow Down zeggen ze in het volgende nummer, maar dat doen ze net wel: een heel traag nummer waarin ze het hebben over de “need for speed”. Gelukkig halen ze daarna weer alles uit de kast met Metal Highways. Een snel ratelende dubbele basdrum, een vlot meezingbaar refrein, een simpele maar efficiënte riff en altijd verstaanbare teksten: dit is het soort nummers waarmee The Rods zijn reputatie opbouwde. Ook Play It Loud is relatief uptempo, en gemaakt om live mee te brullen. Nog een toppertje erna met Shockwave: heel vintage The Rods materiaal waarin Feinstein zich wel nog eens schor brult in de microfoon en zorgt voor een even schurende solo.
Kortom: Rattle The Cage van The Rods is een pittig luchtgitaar- en luchtdrum-album van ouder geworden rockers voor ouder wordende rockers. De productie is modern, degelijk en luid, maar misschien iets te braaf. Als je een riffgedreven band bent, moeten die de hoofdmoot van de aandacht naar zich trekken. Sowieso een album dat nog regelmatig wel eens door mijn luidsprekers zal knallen, afgewisseld met hun ouder materiaal.
Score:
80/100
Label:
Massacre Records, 2024
Tracklisting:
- Now And Forever
- Wolves At The Door
- Cry Out Loud
- Rattle The Cage
- Can’t Slow Down
- Metal Highways
- Hell Or High Water
- Play It Loud
- Shockwave
- Hearts Of Steel
Line-up:
- David “Rock” Feinstein – Vocalen, gitaar
- Freddy Villano – Bas
- Carl Canedy – Drums
Links: