Voyager-X – Magic

Geschreven door op 16-02-2024 om 23:42.

We gaan met dit album en deze recensie terug in de tijd, toen bands als Van Halen, Survivor, Marillion en Saga de hitlijsten domineerden. Eigenlijk had deze plaat met de titel Magic al in 1997 uitgebracht moeten worden, maar kort na de opname van de nummers besloten de muzikanten om hun band die toen nog simpelweg Voyager heette, in de ijskast te zetten vanwege de levensomstandigheden op dat moment, die hen over de hele wereld voerden. Dit kan twee dingen betekenen: of de bandleden waren immens populair of extreem sociaal geëngageerd. Allebei kan natuurlijk ook.

De groep ontwaakte vervolgens uit deze diepe sluimer net nadat de originele bandbezetting bestaande uit zanger Mario Gansen, gitarist Stephan Baumgärtner, bassist Jörg Schreiber, toetsenist Christian Mordek en drummer Peter Webert elkaar ontmoetten tijdens een evenement in 2019 en het idee ontstond om door te gaan met wat tweeëntwintig jaar eerder zo abrupt eindigde na een opwindend decennium van de intens beleefde rock ‘n’ roll-levensstijl. Omdat andere bands de bandnaam Voyager (met als meest bekende voorbeeld wellicht het Australische progressieve kwintet) intussen gebruikten, werd de band omgedoopt tot Voyager-X. Een gelijkenis die in stand is gebleven is het feit dat de teksten over politieke en nog steeds actuele gebeurtenissen geschreven worden door zanger Mario Gansen (ex-Grim Reaper, ex-Dynasty).

Nu heb ik bovenstaande informatie grotendeels eenvoudig uit de bijgesloten promo opgelepeld, aangezien ik de eerder beschreven periode van de band niet in volle wasdom heb meegemaakt. Maar uw redacteur van dienst heeft altijd een fascinatie gehad voor bands die aan de basis stonden van de melodische rockscene. Ik noem dan met name aan Marillion, Survivor maar ook het nog steeds actieve Dream Theater. Laatstgenoemde laat natuurlijk een beduidend progressiever geluid horen dan de hier te bespreken muziek van Voyager-X. Maar het is ontegenzeggelijk een feit dat de weg al eerder geplaveid werd door bands die met hun geluid af durfden te wijken van de scene in de mid-jaren ’70/’80.

De vraag blijft wel of Magic een album is dat heden ten dagen nog relevant genoeg is om indruk te maken. Het behoeft geen nadere toelichting dat met name de oudere rockers onder ons hier hoogstwaarschijnlijk beter mee uit de voeten kunnen dan de jongere generatie metalhonden. Of u moet uzelf zien als een verlaat kind van de jaren ’80, waardoor u net als mij gevoelig bent voor alles wat met die glorieuze rockdagen te maken heeft. Zo kan ik bijvoorbeeld intens genieten van geweldige theatrale vocalen, simpele doch effectieve hardrock met vreemde gitaarloopjes en flitsend, over-the-top drumspel. Mocht dit ook voor u zijn weggelegd, lees dan gerust even verder.

 
Magic gaat van start met het nummer Janus Face en wanneer er na een typische jaren ’80 toetsenpartij, drums, gitaren en het stemgeluid van vocalist Gansen aan de oppervlakte komen, sluit ik direct mijn ogen. In gedachte ben ik terug op Graspop, de enige maal waar ik Ronnie James Dio met Heaven and Hell aan het werk zag. Hetzelfde gevoel wat ik toen had overvalt mij nu weer. Ondanks het feit dat het stemgeluid van deze Gansen wat afwijkt van wijlen heer Dio, zijn er wel degelijk ook overeenkomsten. Je hoort met name in het mega-aanstekelijke refrein een bepaalde bravoure en overtuiging terug die ik maar zelden hoor in de huidige tijd. Waar de mainstream nu gedomineerd wordt door bagger, troep en eenvoudige deuntjes, katapulteert de heer Gansen u dwangmatig terug de tijd in naar de echte rockmuziek. Zijn stemgeluid is zowel in het laag als hoog bereik continu spannend en urgent. Een verhaal over een persoon die van een droom in een nachtmerrie verzeild raakt is goed verstaanbaar en letterlijk te volgen. Wat een geweldige kraker om mee te openen. Dit belooft dan ook wel wat voor het vervolg van de plaat.

Hypnotize You maakt het verdomme ook waar met zijn simpele, doch effectieve keyboarddeuntjes, ouderwets aandoende gitaarloopjes, drumroffels en natuurlijk ook weer de vocalen die u bij de les houden. Een naam als het Zweedse Europe komt nu bij mij naar boven. Wat een heerlijke kopstem heeft deze Duitser toch. Het titelnummer gaat dan met een wat zoetgevooisde keyboardmelodie van start, die ook wel wat exemplarisch aanvoelt voor de tijd waarin deze band ontstond, vermoed ik zo. De zanglijnen klinken nu wat anoniemer van aard, maar zijn evengoed mooi en lang uitgesponnen tijdens het refrein. Er is ruimte gemaakt tegen het einde van het nummer voor een fijne hardrock-gitaarsolo.

Even ben ik wat bevreesd wanneer ik de beginfase van You Crossed My Way beluister. Verliest de band hier nu wat momentum door er een cheesy ballad tegenaan te gooien? Deels, is daarop het antwoord, want dit is niet de allerbeste ballad die ik ooit heb gehoord. Ondanks dat het geheel wel klopt, voel ik het verhaal van dit nummer niet helemaal en hoop ik op een krachtiger vervolg in de eerder besproken stijl. De band gaat de luisteraar op zijn wenken bedienen zeg ik u, want I Recognize You klinkt eenvoudigweg fantastisch. Het resonerende stemgeluid in combinatie met de redelijk simpele, ietwat flamboyante showmuziek zorgt voor een ware revelatie van hardrock uit het verleden. Don’t Lose The Path is een stuk mysterieuzer. We horen bij aanvang grillige gitaarresonanties, melancholische gezangen en redelijk zacht drumspel (kleine tikjes op het bekken). Allemaal prima uitgevoerd, al voelt dit nummer in vergelijking met de openingsnummers toch ook wel wat doorsnee (lees: gemakkelijk) aan. Het continu herhalen van dezelfde strofen tekst is natuurlijk wel een stilistisch kenmerk, maar toch. Gelukkig heeft de band met een gitaarsolo nog wel wat lekkers in de magische tas.

Met C’mon Live Your Dreams Together keert Voyager-X wat terug naar de beginfase van deze schijf, waarbij de adembenemende gitaarsolo nog het meest tot de verbeelding spreekt. De echte betrokkenheid voel ik als luisteraar op dit moment niet helemaal meer. Ik denk dat het met name wat zegt over hoe sterk de eerste drie nummers van dit album zijn. Maar dan komt het slagvaardige Walk On The Dead Line keihard door! Het nummer heeft iets sombers. Vol beleving en nostalgie speelt de band en Mario Gansen zingt zijn tekst wederom met volle overtuiging. Keyboard en gitaar wisselen elkaar smaakvol af en tijdens het laatste zanggedeelte eindigt het nummer dan ook met de kenmerkende fade-out-truc. Het afsluitende Crime Of The Century doet dit nog eens dunnetjes over, maar weet geen extra hoogtepunt aan dit toch wel opzienbarende album toe te voegen. Het is gewoon een heerlijke afsluiter, de punt op de spreekwoordelijke i, met een opvallend spoken-word-moment dat lijkt op een toespraak van iemand uit de VN of een andere organisatie met wereldwijde invloed.

Na drieënveertig minuten is het dan over met de pret en doe ik mijn ogen weer open. Ik ben weer terug in 2024, maar realiseer mij al snel dat ik mijn ogen snel weer moet sluiten. Niet voordat ik de repeat-knop heb ingedrukt natuurlijk. Met een grote glimlach op mijn gezicht luister ik weer naar Magic: een oprecht magisch album dat muziek laat horen die wat mij betreft de tand des tijds heeft doorstaan. De beginfase (en een aantal nummers die ik heb besproken) zijn beduidend beter dan het middengedeelte van dit album. Maar onder de streep heeft Voyager-X van zich laten horen en kloppen de Duitsers nu ook weer hard aan de deur om gehoord te worden. Die deur zet ik zonder enige twijfel wagenwijd open.

Score:

85/100

Label:

Dr. Music Records, 2024

Tracklisting:

  1. Janus Face
  2. Hypnotize You
  3. Magic
  4. You Crossed My Way
  5. I Recognize You
  6. Don’t Lose The Path
  7. C’mon Live Your Dreams Together
  8. Walk On The Dead Line
  9. Crime Of The Century

Line-up:

  • Mario Gansen: Vocalen
  • Stephan Baumgärtner: Gitaren
  • Jörg Schreiber: Bas
  • Chris Mordek: Keyboard
  • Peter Webert: Drums

Links: