Nepal. Wat weten we nu eigenlijk van dat land? Ja, de Himalaya, met die eeuwige Mout Everest. De ijzersterke Gurkha-soldaten komen er vandaan, ze drinken er tongba en het is het enige land ter wereld dat – lekker dwars – geen rechthoekige of vierkante vlag heeft. Maar er wordt ook metal gemaakt. Natuurlijk wordt er metal gemaakt! Wij metalheads zitten immers overal. Eén van de grootste bands is brutal deathmetalgezelschap Kaal, ondanks de uiterst beperkte discografie met slechts één EP. Drummer Jay Ram Karki besloot evengoed Zware Metalen een bericht te sturen om de aandacht op zijn band te vestigen en onze aandacht kreeg hij: een interview over de eerste Nepalese band die we beter leren kennen.
Het gebeurt niet elke dag dat we met een muzikant uit Nepal te maken hebben. Kun je jezelf voorstellen? Wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben Jay Ram Karki en ik ben een fulltime muzikant in Kathmandu in Nepal. Een drummer om precies te zijn. In de voortdurende reis die het leven is heb ik in talloze bands gespeeld die verschillende stijlen hadden. Metal is er daar een van en dat is heel speciaal voor me omdat dat het eerste genre was waar ik mee in aanraking kwam én mijn favoriete is. Ik drum elke dag. Ik begin met een warming-up en doe daarna een volledige set. Ik geef vervolgens les aan studenten van alle leeftijden die meer willen leren over drummen en daarnaast heb ik regelmatig concerten. Vooral in Kathmandu maar ook in andere steden in Nepal.
Hoe ging dat, die kennismaking met metal?
Het begon allemaal met een band die werd opgericht tijdens mijn middelbare schooltijd, in 2010 en 2011. We hadden vaak bandcompetities met andere colleges en mijn collegeband besloot deel te nemen aan een competitie waarbij de nadruk lag op metal. Na deelname aan die competitie raakte ik verslingerd aan het genre.
Waarom ben je gaan drummen? Wie inspireerde je om de stokjes op te pakken?
Dat begon in mijn schooltijd, tussen 2006 en 2008. De drums was een vrij nieuw, uniek instrument en ik vond het uitdagend om te leren, omdat het veel focus, kracht, hard werken en vooral heel veel passie vereist. Veel mensen die kennismaken met dit instrument voelden zich overweldigd en kiezen er dan voor om het alleen op een
oppervlakkig niveau te leren kennen. Voor mij is het juist een stimulans om op een dieper niveau te leren drummen waardoor ik me inmiddels wel een specialist durf te noemen in het bespelen van dit mooie, uitdagende instrument.
Als ik terugdenk aan die tijd, dan was mijn allereerste inspiratie bij het spelen van metal de heer Derek Roddy van Nile (Roddy was de gastmuzikant die op doorbraakalbum Black Seeds of Vengeance bijna alle nummers inspeelde – RF.) Ik had nog nooit iemand als Derek zo extreem zien drummen op verschillende niveaus, waardoor mijn interesse in dat instrument groeide. Maar uiteindelijk vind ik inspiratie in allerlei muzikanten, zowel lokale als internationale.
Jay Ram Kakri, foto: Cirrus Shrestha
Hoe is het eigenlijk gesteld met de metalscene in Nepal? Zijn er veel concertzalen, ontmoetingsplekken, bands, studio’s, festivals en is er veel pers?
Metal is een genre dat groeiende is in Nepal. Het krijgt een steeds diepere voetafdruk in het leven hier. Er zijn bijvoorbeeld al veel internationale bands naar Nepal gereisd om op muziekfestivals te spelen, zoals Decapitated, Vader en Behemoth. Er is een beperkt aantal locaties voor optredens. Vroeger waren er veel plaatsen voor vergaderingen en bijeenkomsten maar met de groeiende technologie communiceren de meeste mensen nu
digitaal. Wel is er een groei in studio’s en bands en er zijn regelmatig muziekfestivals maar de écht grote zijn er maar één of twee keer per jaar. Persaandacht is er overigens nauwelijks als het op metal aankomt.
Wat is de houding van de bevolking tegenover metal en hoe kijkt de media er tegenaan?
Zoals ik al zei voelen mensen zich zeker aangetrokken tot metal en dan niet alleen
jongeren, maar mensen uit alle leeftijdsgroepen. De geringe aandacht van de pers speelt echter een belangrijke rol bij het niet kunnen projecteren van deze krachtige muziekstijl onder het volk.
Je drumt dus bij Kaal. Hoe kwam je daar terecht?
In het 2014 was ik actief aan het toeren met een band in India. De zanger van Kaal, de heer Hem Kumar Pun, nam contact met mij op om bij de band te komen spelen omdat hun oorspronkelijke drummer was vertrokken.
Zo simpel kan het soms zijn. Kun je wat meer vertellen over de geschiedenis van Kaal? En heeft de naam nog een betekenis?
Kaal is een term uit het Sanskriet die Tijd of Dood betekent. Opgericht in het jaar 2008 is Kaal een deathmetalband afkomstig uit Pokhara. Hem Kumar Pun is de oprichter van de band en in 2016 is de eerste EP, Dismembered, uitgebracht en de afgelopen vijftien jaar is de band actief geweest.
Eén EP is wel een magere oogst in al die jaren. Is het moeilijk muziek uit te brengen in Nepal?
Pokhara beschikt niet over veel opnamemogelijkheden en als ze er al zijn wordt er vooral
pop- en volksmuziek opgenomen. Veel opnametechnici hebben niet de interesse om iets op te nemen in de stijl waarin wij spelen. Bovendien woon ik tweehonderd kilometer verder in Kathmandu en was het in de beginperiode moeilijk om te reizen en verblijven voor opnames. Met veel geduld, werk en een geleidelijke planning hebben we onze eerste EP uit kunnen brengen en nu werken we aan een vervolg.
Er waren simpelweg minder faciliteiten beschikbaar bij het opnemen van Dismembered. Sindsdien hebben opnametechnici nieuwe manieren, vaardigheden en technieken geleerd en zijn de faciliteiten in de opnamestudio’s verbeterd waardoor we nu meer kunnen leveren. Het nieuwe werk weerspiegelt ook onze ware capaciteiten als band.
Hoe vaak sta je op het podium en is dat dan alleen in Nepal of ook daarbuiten?
Omdat ik een fulltime muzikant ben, sta ik meestal op het podium en speel ik met verschillende bands en in verschillende stijlen. Ik heb met veel Indiase bands gespeeld en getoerd maar als sessiemuzikant kijk ik altijd naar eventuele kansen die zich voordoen.
Hoe werkt Kaal als het gaat om het maken van nieuwe muziek? Gebeurt dat in een oefenruimte of werken jullie allemaal individueel? En wie is er verantwoordelijk voor de teksten en wie voor de muziek?
We trekken eerste de agenda’s van alle bandleden en kiezen dan elke twee à drie maanden een periode van één of twee weken voor repetities, optredens of opnames. Ik vlieg in die tijd dan naar Pokhara en we huren een oefenruimte zodat we elke dag kunnen samenspelen en oefenen of de plannen voor de komende tijd bespreken. Onze zanger Hem Kumar Pun is de tekstschrijver, voor de muziek dragen alle bandleden bij.
Wat zijn jullie inspiratiebronnen?
Voor mij in deze levensfase is dat alles wat ongewoon en out-of-the-box is.
Wat is het hoogtepunt in de geschiedenis van Kaal tot nu toe?
Kaal is een zeer geliefde en gewaarde band hier in Nepal. Niet alleen lokaal maar ook nationaal. We zijn begonnen als opener voor concerten en festivals en bevinden ons nu op het punt waarop we headliner zijn. We hebben hebben gespeeld met internationale bands die Nepal aandeden, zoals Skinned, Near Death Condition, Twelve Foot Ninja en Methedras.
Wat is jouw persoonlijke droom als muzikant?
Om de passie waarmee ik begon met drummen nooit te laten gaan en om jongeren te inspireren zich te verdiepen in verschillende muziekstijlen en instrumenten. En ik verwelkom elke mogelijkheid om wereldwijd op te treden met verschillende bands in verschillende muziekstijlen.
En wat is jouw droom voor Kaal als band?
Samen met mijn mede-bandleden werk ik er hard aan om wereldwijd op te treden. Om van Kaal niet alleen een band te maken die metal speelt, maar een symbool wordt van handwerk, passie en toewijding. En daarbij hopen we mensen in het hele land en van over de helde wereld te inspireren.
Link: