De kleurendoos was op bij Baroness. Dan maar een nieuw begin, dacht de band, maar wel met een keer dezelfde line-up. Of die beslissing gebeiteld is in steen, is een vraag voor de toekomst, maar het heeft wel zijn voordelen voor een band als Baroness. Het is immers doorheen de jaren een gigantische vis geworden, maar toch ontbrak er wat mij betreft steeds iets. De gelaagdheid was gedurfd, het spectrum onbepaald en op die manier kreeg je een band die letterlijk en figuurlijk alle kleuren van de regenboog toonde. Hoe zit dat op STONE?
Dat ‘nieuwe begin’ moet je niet al te serieus nemen in elk geval, dit ligt ergens mooi in het vaarwater van al het voorgaande, maar inhoudelijk zit het gewoon sterker in mekaar. Dat blijkt al meteen op Last Word waar een groovy geheel plaatsmaakt voor psychedelische rock met shoegaze-gelaagdheid en met daarop de kenmerkende zang van John. Na al die jaren zal het niet veranderen: ‘love it or hate it’. Een heerlijke opener. Beneath the Rose prikkelt met riffs die refereren aan oudere Mastodon en waarop zowel vocaal als gitaartechnische een heerlijk psychedelische diepte aangestuurd wordt, die ook naadloos overgaat in Choir. Hier laat de band echt wel een mooi contrast horen tussen atmosferische gitaartintels en geladenheid in de ‘spoken word’- vocalen. Mogelijk ook het moment dat sommigen zullen zeuren waar de muziek gebleven is.
Na het interludium van The Dirge vat Anodyne aan met Metallica/Megadeth-gitaren en loggere grooves en psychedelische golven. Ietwat minder diepgaand als je het mij vraagt en Baroness blijft ook moeilijk te verteren op het eerder vrijgegeven Shine. Op zich een catchy nummer, maar eigenlijk mis ik de échte meerwaarde en de zanglijn van John schiet hier ook het verkeerde keelgat in. Dan ben ik veel meer te vinden voor de warme akoestiek van Magnolia die weer opbouwt naar psychrock en waarin de band prima speelt met de opbouw en gelaagdheid. Na de donkere sleper Under The Wheel sluit de band af met een mooi contrast in de vorm van Bloom. Warme akoestiek en een prachtig duet waarin Gina het beste van zichzelf laat horen.
Het blijft een moeilijk beestje, dit Baroness, al hoor je echt dat deze muzikanten beter op mekaar ingespeeld zijn. Het levert meer dan een handvol aan nummers op die van een hoger niveau zijn dan op de laatste platen. Uiteraard zal dat erg subjectief blijven, want deze Amerikanen presenteerden in het verleden telkens een oceaan aan geluidsgolven om in te verdrinken, terwijl anderen konden blijven spartelen. Met STONE is de kans een pak hoger dat je niet zeeziek wordt en kan genieten van de reis.
Score:
85/100
Label:
Abraxan Hymns, 2023
Tracklisting:
- Embers
- Last Word
- Beneath The Rose
- Choir
- The Dirge
- Anodyne
- Shine
- Magnolia
- Under The Wheel
- Bloom
Line-up:
- John Dyer Baizley – Zang, gitaar
- Gina Gleason – Zang, gitaar
- Nick Jost – Zang, basgitaar, keyboard
- Sebastian Thomson – Drums
Links: