Dubbel zo vet, dubbel zoveel corpse paint, dubbel zo doods. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Memento Mori van Marduk. Yves (favoriete genre: black) en Joost (favoriete genre: black, funeral doom) zijn deze keer de gelukkigen.
Marduk. Het is niet enkel een godheid in de Babylonische mythologie maar ook binnen de metalwereld. Zoals de meeste bands deden deze Zweden er iets langer over om een nieuwe plaat te presenteren aan de buitenwereld, maar nu het is zover. Memento Mori ligt in de rekken en de verwachtingen zijn hoog. De heren weten immers sinds Wormwood (2009) in de top tien van onze jaarlijkse hitparade te landen.
Vijftien langspelers ver. Voor weinig bands is het een gegeven, maar hoor je dat volgens jou ook aan Marduk? Zijn dit veteranen die de lat hoog blijven leggen of was het vroeger beter?
Joost: Het was denk ik rond 1996 dat ik voor het eerst kennis maakte met het debuutalbum Dark Endless van Marduk. Nummers als The Funeral Seemed to Be Endless en The Sun Turns Black as Night zijn voor mij representatief voor de oude Marduk. Datzelfde gaat op voor Opus Nocturne, waarop de band een drietal door mij zeer geliefde nummers liet horen: From Subterranean Throne Profound, Materialized in Stone en The Sun Has Failed. Na deze periode kon ik vooral genieten van Panzer Division Marduk en World Funeral, waarna vocalist Legion plaats maakte voor ene Mortuus, op het opvolgende Plague Angel. Een enorm intens album wat als opmaat diende voor de “nieuwe” Marduk. In vergelijking met het oudere werk deels een stijlbreuk, al is het compromisloze karakter altijd wel een vaste waarde gebleven. De sterke albums Rom 5:12, Wormwood, Serpent Sermon en Frontschwein vormen hierop dan ook geen uitzondering. Viktoria is een ander beest gebleken, waarop de band vooral op tekstueel gebied zijn inspiratie haalt uit de oorlogsthematiek. En ondanks het feit dat er een kraker als Equestrian Bloodlust op staat keek ik reikhalzend uit naar zijn opvolger Memento Mori. Marduk stelt namelijk nimmer teleur en weet met elk album wel weer te verrassen zonder enige concessies te doen.
Yves: De oude Marduk komt hier nog vaak voorbij, dat is gewoon nostalgie. Wolves, Burn My Coffin, The Black Tormentor of Satan… Het zijn voor mij de nummers die Marduk op de kaart gezet hebben. Voor mij ging het in de vroege jaren 2000 wat naar beneden met de band, maar Wormwood sloeg in als een raket. Sindsdien is het eigenlijk steeds raak voor mij, maar Viktoria raakte me iets minder dan het venijnige Serpent Sermon en Frontschwein. Desalniettemin is en blijft deze band toonaangevend op internationaal niveau. De snelheid, de smerigheid, de genadeloosheid is onvergelijkbaar met het merendeel van de scene.
Waarom moet je dit Memento Mori beluisteren?
Joost: Nou eigenlijk heel simpel vanwege het feit dat Marduk exact doet waar het goed in is, namelijk ongenadig harde en beukende black metal laten horen. Het is niet verrassend dat er een hoofdrol is weggelegd voor de heer Mortuus. Wat wel verrassend is en bovendien voor mij heel erg welkom, is het feit dat Marduk thematisch terugkeert naar het verleden, ofwel “de dood” in plaats van een overload aan oorlogszuchtige taferelen. Niet dat die geheel afwezig lijken te zijn, maar toch. Bovendien zijn de kronkelende riffs tijdens Blood of the Funeral in combinatie met de maniakale uithaal van Mortuus wel echt een hoogtepunt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het bliksemsnelle drumwerk van ervaren rot Simon Schilling, die door Marduk is ingelijfd. Het gesproken begin van Shovel Beats Sceptre klinkt monsterlijk, bezwerend en zo dominant als het maar zijn kan. De wijze waarop Marduk dan heel precies deze tragere cadans weet aan te slingeren doet mij meer dan eens denken aan de eerste plaatwerken. Zo heel af en toe lijkt het ook wel alsof Marduk wat Funeral Mist-invloeden laat doorsijpelen, die andere band van Mortuus, waardoor het geheel wat diepzinniger en sacraler aandoet. Kortom, Memento Mori is een feest van herkenning, waarop de band voor mijn gevoel net dat stapje extra heeft gedaan om nog meer te imponeren.
Yves: De trein beukt genadeloos verder; dat is een constante bij Marduk. De agressieve keelklanken van Mortuus zijn een belangrijk kenmerk geworden van deze band. Daarnaast heb ik echter ook het gevoel dat het allemaal beter in elkaar vloeit op Memento Mori. Geniaal om zo’n track als Shovel Beats Sceptre pakweg halverwege aan te brengen om te breken met het gebeuk en een vette sleper met diepgang het laten over te nemen. Veel ademruimte hoef je hier trouwens niet te verwachten, uitzonderingen als As We Are daar gelaten.
Doet Marduk volgens jullie iets nieuw op deze plaat? Blijft het fris op dit album dat draait rond de dood?
Joost: De band blijft zo vuil als mogelijk zijn muziek op de mensheid loslaten. De dood is natuurlijk verre van fris, maar ik blijf met name het geweldige riffwerk boordevol afwisseling waarderen. Als er voor mij een element is wat meer dan voldoende variatie aanbrengt dan is dat het wel. Een korte break tijdens Coffin Carol en het thrashy Marching Bones behoren eveneens tot de wat meer experimentele momenten. In de zin van experiment is het laatste nummer As We Are nog noemenswaardig. Een rituele afsluiter die ik zo nog niet eerder heb gehoord op de andere albums.
Yves: Marduk heeft steeds wel wat nummers waarop ze wat experimenteren. Dat is allemaal relatief natuurlijk bij een band met een eigen sound en stijl zoals deze. Op deze plaat zijn dat voor mij Shovel Beats Sceptre, Marching Bones en As We Are. De spoken sample op Shovel Beats Sceptre was het eerste dat bleef hangen na enkele luisterbeurten en maakte dat die track ook de nodige aandacht kreeg. Ik apprecieer ook erg de oldschool blackthrashstijl van Marching Bones. De aandacht verslapt wel wat bij As We Are, dat klinkt als een gezapige Satyricon-track. Ik bekijk het nummer dan ook meer als een outro.
De band gaf Blood of the Funeral en Shovel Beats Sceptre vrij op YouTube. Volgens jullie de hoofdvogels van de nieuwe plaat?
Joost: Jazeker, beiden sterke afwisselende nummers die typerend zijn voor Marduk, al wil ik er gelijk aan toevoegen dat het niet zoveel uit had gemaakt welke nummers er als eerste waren vrijgegeven. Ik denk dat een nummer als Heart of the Funeral of Year of the Maggot ook prima als eerste vrijgegeven had kunnen worden.
Yves: Degelijke keuzes wel, maar op vlak van keuzes konden ze niet veel fout doen met deze plaat. Blood of the Funeral klinkt als Marduk pur sang, maar het is gewoon die vuile openingsriff die doorheen het nummer blijft terugkeren en het een extra dimensie geeft. Net als de dreigende atmosferische golven die zich een weg banen door het midden van de track. Sowieso één van de nummers waarop deze heren het beste van zichzelf tonen. Zoals reeds aangegeven is Shovel Beats Sceptre één van de betere tracks op de plaat en laat het Marduk van een andere kant horen. Ook twee tracks die elkaar opvolgen op de full-length. Dat zie je niet zo vaak gebeuren.
Wat is het beste nummer van de plaat?
Joost: Geen eenvoudige keuze hoor, omdat ik na een aantal luisterbeurten tot de conclusie kwam dat er maar liefst vijf buitengewoon sterke nummers op dit album staan, te weten Heart of the Funeral, Blood of the Funeral, Shovel Beats Sceptre, Coffin Carol en Red Tree of Blood. Coffin Carol weet enorm te overtuigen door de dynamische drumklopperij, het gitaarwerk en de hoorbare bas, waarover Mortuus u zijn getormenteerde zielenroerselen toebijt. Maar als ik uiteindelijk toch een keuze moet maken, dan kies ik voor Red Tree of Blood, puur vanwege de haast vier minuten durende ongeëvenaarde razernij. Het nummer trapt al gelijk zo chaotisch en sterk af, waarna een ziedende Mortuus van zich laat horen.
Yves: Ik heb al veel lof geuit over andere tracks en het blijft moeilijk om te kiezen. Eigenlijk staat er niet echt een slecht nummer op deze plaat en volg ik de band in de keuze van de vrijgegeven video’s. Een track die bij mij echter het meest naar binnen gaat als zoete koek, is Coffin Carol. De riffs voelen nostalgisch aan, de zangstijl klinkt het meest rauw en die inval rond de derde minuut is er eentje die het haar op mijn armen overeind krijgt. Net op de beste riff van de ganse plaat. Voor mij is dat het hoogtepunt.
We vinden Bloodhammer (Simon Schilling) op de drums. Een pittige auditie om bij Marduk te mogen spelen. Doet de man het goed?
Joost: Simon Schilling heeft zijn sporen in de metalscene natuurlijk al lang verdiend, zijn niet aflatende snelheid, afwisseling en extreme fills passen overduidelijk als een met bloed doordrenkte jas binnen de stijl van Marduk. Ik denk dat deze samenwerking er één is om te koesteren, zowel voor Simon als voor Marduk.
Yves: Ongetwijfeld een pittige auditie, maar deze man is ook niet van de minste. Een aardige cv met onder andere Belphegor ten tijde van Conjuring the Dead en Totenritual. Dan weet je dat je een genadeloos gebeuk mag verwachten. Je voelt ook echt wel het verschil met voorganger Viktoria, die ook best wel stevig doorhakte en waar Fredrik Widigs nog van katoen gaf. Dezelfde man als op Frontschwein, wat ook best wel een beest van een plaat was. Nu wordt het gewoon nog een trapje harder. Een meerwaarde voor de stijl van Marduk.
Vind je dat Marduk zichzelf vernieuwd heeft op dit album? Welke troeven heeft dit album in huis?
Joost: Gelukkig niet teveel vernieuwd, want dat heeft Marduk helemaal niet nodig, al is het afsluitende As We Are wel een atypisch nummer dat niet bij eenieder in de smaak zal vallen. Het is beduidend trager met een nogal rituele cadans en inborst. Marduk moet vooral zijn eigen demonen blijven aanroepen en op de luisteraars loslaten en daar is de band dan ook met dit album wederom ruimschoots in geslaagd.
Yves: Andere bands worden ouder en trager, maar Marduk doet net het tegenovergestelde. Het is voor mij geleden sinds Serpent Sermon dat deze Zweden nog zoveel haat spuwden. Daarnaast is er de afwisseling die Marduk brengt. Dat gebeurt uiteraard ook op andere albums, maar het past mooi binnen deze conceptplaat rond de dood.
Eindconclusie:
Joost: Met Memento Mori heeft Marduk een angstaanjagend brutaal album op de wereld losgelaten. En eigenlijk had ik ook niets anders van de band verwacht. Ondanks het feit dat ik de Zweden al talloze keren live aan het werk zag, verheug ik mij nu alweer op de presentatie van de nieuwe nummers. En dat alleen al blijft een bijzonder gegeven. De nummers zijn zoals eerder gezegd niet overdreven experimenteel, maar weten je toch continu bij de les te houden. Marduk keert terug naar de dood en dat is wellicht nog wel één van de grootste hoogtepunten van dit toch al niet bepaald misselijke jaar op muzikaal gebied.
Yves: Zonder twijfel één van de releases van het jaar. Marduk gaat niet snel vervelen, daar zorgen deze Zweden keer op keer wel voor. Het duurde iets langer, maar Memento Mori stelt niet teleur. Voor een vijfde maal in de top tien van de jaarlijsten?
Score Joost: 93
Score Yves: 90
Score:
92/100
Label:
Century Media, 2023
Tracklisting:
- Memento Mori
- Heart of the Funeral
- Blood of the Funeral
- Shovel Beats Sceptre
- Charlatan
- Coffin Carol
- Marching Bones
- Year of the Maggot
- Red Tree of Blood
- As We Are
Line-up:
- Morgan – Gitaar
- Mortuus – Zang
- Simon – Drums
Links: