Dubbel zo grauw, dubbel zo grim, dubbel zo duister. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een sinistere, melancholische doch meeslepende nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het (zwart omrande) gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Et Hav Av Avstand van het uit Noorwegen afkomstige Taake. Cor (favoriete genre: zwaar, zwart, duister en boos) en Joris (favoriete genre: black metal in al zijn facetten) zijn deze keer de gelukkigen.
Hoest, de man achter Taake, behoeft geen introductie of toch? Zo ja, dan ben je toch nog nooit op de blackmetalplaneet geweest of kom je pas kijken, natuurlijk. Dit Et Hav Av Avstand, wat een oceaan als afstand zou moeten betekenen, is intussen studioalbum nummer acht, telt vier nummers maar klokt toch ruim boven de 42 minuten af. Kan dit album dan de cultalbums als Hordalands Doedskvad of Taake de loef afsteken? Het laatste album Kong Vinter (2017) was meer dan degelijk te noemen, maar niks verslaat toch bovenstaande platen of vergissen we ons? Misschien komt een nummer als Myr (ja met de banjo) van Noregs Vaapen uit 2011 nog het meest in de buurt van de cultnummers op bovenstaande platen.
Waarom moet je dit Et Hav av Avstand beluisteren?
Joris: Hoest is en blijft Hoest en Taake blijft dus Taake. In mijn ogen toch één van de meest toonaangevende Noorse blackmetalbands van de laatste jaren. Hoest is iemand die altijd op geheel eigen wijze zijn black metal creëert en tot leven laat komen zowel op plaat als live. Dit achtste album mag dan ook niet ontbreken in de collectie van elke blackmetalfan. Op productioneel vlak is het niet altijd even zuiver en proper maar daar miepen we al lang niet meer over. Je moet je vooral laten leiden door de veelheid aan gitaarpartijen, de verschillende drumdynamieken en natuurlijk die kenmerkende vocalen die opgeleukt worden met die oeh’s en uh’s.
Cor: Mijn eerste kennismaking met deze artiest was een goede twintig jaar geleden met het debuutalbum, getiteld Nattestid Ser Porten Vid. Sindsdien luister ik graag naar de muziek van Taake. De eigenheid in de toch wel traditioneel neergezette black metal is de absolute kracht van deze Noor. En zo ook met het nieuwe album! De riffs, de productie, de bijzondere composities, de (soms) eenvoud: het heeft alles in huis.
Welke invloeden hoor je op het album?
Joris: Het spreekt vanzelf dat door zijn eigengereidheid, je je misschien meer zou moeten afvragen welke elementen Hoest heeft bewaard en welke zijn verdwenen. Hij kan immers terugkijken op een rijkelijk gevulde eigen platenkast en is tot op heden, in mijn ogen altijd wars gebleven om meer mainstreamelementen in zijn muziek te implementeren. Ook nu doet hij dat weer niet. Dit Et Hav av Avstand is gewoon werk gebaseerd op hetzelfde gekende receptuur.
Cor: Tja, invloeden… geen? Als ik dan toch iets moet noemen, dan ben ik eerder geneigd te zeggen dat het album de bekende stijlen (of invloeden) in stand doet houden. De typische sound van de jaren ’90 is hier wel aanwezig, om het maar even zacht uit te drukken, ha!
Wat vinden we van de albumhoes?
Joris: Je kan toch moeilijk een albumhoes voor een nieuw Taake album afleveren zonder er zelf als frontman te gaan opstaan. Al sinds mensenheugenis staat Hoest centraal en dus ook op deze nieuwe hoes. Ik vind het een erg sterke representatie van de muziek op dit album. Koud, kil, ruw, rauw. Er bestaan alleen maar schakeringen tussen zwart en wit als je het zo ziet.
Cor: Ha, goede vraag! Geheel in lijn der verwachtingen, zullen we maar zeggen. Heerlijk simpel, weer. En het zal vast een hoop kosten schelen ook!
Wat is het beste nummer van de plaat?
Joris: Goh, is een moeilijke vraag. Ik zou in deze context, zonder de langere nummers oneer aan te doen, kiezen voor Gid sprakk Vi. Die hoekige gitaarriffs over die blastbeat in de eerste maten gevolgd door een opzwepende dubbele baspartij geven het nummer iets chaotisch mee. Iets wat de muziek en in het bijzonder de structuur van de riffs bij Taake altijd al in zich gehad hebben. De kunst van verfijning voor dit type riffs heeft Hoest natuurlijk wel geleerd door de jaren heen. Et Uhyre av en Kniv is echter ook niet te versmaden.
Cor: Ik wijk af van mijn collega en kies hier voor Denne forblaaste Ruin av en Bro. Van start tot einde blijft mijn aandacht bij dit nummer. De melancholie en atmosfeer zijn weer bijzonder sterk en ook hier zijn die typische Taake-riffs te vinden (fans van de band snappen mij vast).
Joris: Elk nummer heeft door zijn langere speelduur een eigen verhaal te vertellen. Een verhaal waar je soms wat gemakkelijker in verloren lijkt te lopen. Neem nu de middenbeuk in het tweede nummer Utarmede Gruver. Verhalende en vertellende gitaarpartijen doen een hele poos hun eigen ding tot aan minuut 7:40 wanneer de snerpende vocalen, ondersteund door glijdende basnoten de boel weer oppikken en een lichte deviatie in een andere richting geven. Of het begin van het kortste nummer op de plaat Gid sprakk Vi. Een eenvoudige blastpartij lijkt zich in eerste instantie niet te laten vermurwen door weer zo een hoekige Taake-riff. Ook de iets melodischere blastpartij in het begin van het afsluitende Et Uhyre av en Kniv is toch ook weer sterk.
Cor: Rond de 03:20 bij opener Denne forblaaste Ruin av en Bro, de tempowisseling op zes minuten bij Utarmede Gruver, het heerlijk dissonante van Gid sprakk Vi en het epische, haast opwekkende riffwerk in combinatie met de consistentie van de drums bij Et Uhyre av en Kniv.
Maar… waar is nu die banjo gebleven?!
Joris: Je verwijst vermoedelijk naar het eerder vernoemde Myr van het Noregs Vaapen album. Dat is toch het nummer met de banjo wat het eerst in me opkomt. Op deze plaat wordt opnieuw gekozen voor de basis van gitaar, bas en drums. Verder hoor ik op deze plaat toch geen andere meer exotische instrumenten. Hier en daar een goed gemixte obscure sample en je hebt het wel gehad.
Cor: Ha, goede. Dat was inderdaad bij Myr aanwezig, in de vorm van een solo. Dat was toch wel een bijzonder moment (daar dit nog niet eerder zo gebracht was, tenminste niet op de manier dat Hoest heeft gedaan). Of het nu echt bij dit genre hoort, daar zijn de meningen nogal over verdeeld.
Kan dit nog steeds gecategoriseerd worden als ‘True Norwegian black metal’, en waarom?
Joris: Absoluut! Net zoals ik al eerder schreef. Taake is en blijft Taake, Hoest is Hoest. Ofwel hou je er van of wel niet en het zal de brave man jeuken wat jij ervan vindt.
Cor: Ik deel de mening hierboven. Begonnen in 1993 en het is nog steeds onmiskenbaar dezelfde sound. Toen wat meer op de achtergrond, misschien. Wat overschaduwd door andere bands die tijdens de vorige eeuw wat meer in de schijnwerpers stonden, maar anno 2023 kan je dit wel één van de ‘originals’ noemen.
Eindconclusie: is Taake nog steeds één van de toonaangevende bands in het genre?
Joris: Zeer zeker en dit net door altijd het been stijf te houden, te doen waar hij goed in was en blijft. Daar komt vermoedelijk geen verandering in.
Cor: Ja, dat denk ik wel. Het niet mee willen met de (huidige) evolutie van metalmuziek en het vasthouden aan het bekende recept klinkt misschien wat achterhaald, maar Hoest heeft een missie en dat is vooral maken waar hij goed in is: black metal. En het verveelt (mij) nog steeds niet!
Score Joris: 85/100
Score Cor: 82/100
Score:
84/100
Label:
Dark Essence Records, 2023
Tracklisting:
- Denne forblaaste Ruin av en Bro
- Utarmede Gruver
- Gid sprakk Vi
- Et Uhyre av en Kniv
Line-up:
- Hoest – Alle instrumenten, zang
Links: