Het is weer tijd voor drie dagen oorterreur in het altijd gezellige Emmen. Pitfest! Pitfest is overigens het enige gezellige aan Emmen volgens mij, maar dat terzijde (sorry!). Het festival richt zich op het zwaardere metaal in de punk- en deathmetalhoek. Dit jaar is de opkomst zo’n vierduizend mensen en is er een camping voor achthonderd gasten. Het is een gemoedelijk festival waar een breed pluimage aan types komt. Pitfest heeft verrassend genoeg op zondag blackmetalband Marduk en op zaterdag Mayhem gestrikt als hoofdact. Voeg daar nog een hoop vette punk- en andere metalbands bij en er was voor mij voldoende reden om de reis naar Emmen af te leggen. Op de zaterdag in elk geval, want het kan niet altijd feest zijn. Frido Stolte van The View Photography legde de optredens op de gevoelige plaat vast voor het nageslacht. Pitfest heeft gezorgd voor drie podia met acts die bijna naadloos in elkaar overlopen, met af en toe een paar minuten welverdiende oorrust. Het grootste podium is de Ellert Stage op de weide, iets kleiner is de overdekte Brammert Stage en voor de echte punkervaring is er de overdekte tent genaamd “Het Punkhol”.
Frido was al wel braaf aanwezig toen de Nijmegenaren van Radeloos///Ziedend het podium betraden. Op de foto’s ziet het er in elk geval uit als een gezond potje haatvolle crust. Oordeelt u zelf:
Of we klaar zijn voor een ‘brutal death metal attack’ zoals Slaughterday provocerend vraagt? Ik had gehoopt op een chille binnenkomer eerlijk gezegd. Een stukje viool, een psychedelisch baslijntje en een emotionele diva popstem die zingt over verloren liefdes en dat het leven zo zwaar is als je geen broccoli lust, of weet ik waar die popnummers allemaal over gaan. Nee man, natuurlijk zijn we er klaar voor! Pompen met die subwoofer!
De bands lopen wat in elkaar over, dus Slaughterday moest het even zonder mijn veelbetekenende support stellen. Lifelong staat vandaag in het Punkhol. Ik worstel mij door de laaghangende wietdampen heen. Achter de wolk van dichte mist doemt een extravagant gezelschap op. Een bodybuilder, een opa met een zonnebril, een scholier van de frikandelbroodjesetende leeftijd, een skater… Dit is de meest inclusieve band die ik tot nu toe vandaag heb gezien (het is de tweede band pas, maar toch). De band heeft ook T-shirts met de opdruk ‘Sorry dat ik soms een mongool ben’.
De Belgen van Mindwar zijn andere koek. Dit is hardcore met een attitude. De band begint met Empty Values waardoor gelijk de dikke basgitaar de boventoon voert. De breaks zijn van het niveau crabcore en het duurt logischerwijs niet lang voordat de tent wordt afgebroken en er wilde danspasjes te zien zijn. Anthony Morel vertelt het publiek precies wat hij ervan vindt. Met wilde hiphopgebaren rolt hij zich vloeiend door de setlist heen. De band is een geoliede machine. Het publiek mag dit optreden zelf ook meedoen. Vooraan staat een horde die-hard fans die de muziek woord voor woord meeschreeuwen. Still At War wordt daardoor half ingeschreeuwd door een paar gasten die gretig in de microfoon roepen. Collective Compulsion volgt en doet het live ook hard. De bassist is vaak een beetje de stille van een band, maar bij Mindwar spat het enthousiasme er vanaf. Zoals het oude spreekwoord zegt: als minimaal twee mensen op het podium er keihard voor gaan is het een geslaagd optreden. Ik laat u zelf de conclusie trekken. Helaas stopt de band er wel ietsje eerder mee.
Het provocerende Brutal Sphincter staat op de Ellert Stage klaar om de boel naar de Filistijnen te helpen. Deze Belgische band is wat Pitfest nodig heeft. Het optreden is hilarisch, maar ook muzikaal een hoogstandje. Drummer Leopoold is snel en op de maat. Deze man heeft talent. Hij tilt de muziek van deze band eigenhandig naar een hoger niveau. Het gitaarwerk is niet heel ingewikkeld, maar het zijn wel echt lekkere nummertjes die deze band maakt. De twee brulboeien leveren daar ook hun gore bijdrage aan. Ik ga ook helemaal stuk om bassist Germain ‘Spermain’ Bodeus en zijn gedurfde dansjes. Buiten zijn podiumpresentatie mag hij ook geregeld een keistrakke bassolo laten horen. De band trakteert vandaag op Marc Dutroux National Hero. Het is wel verfrissend, zo’n goregrind band die niet alleen over dode foetussen en anale aandoeningen rept. Daarna speelt de band Autistic Meltdown. Een korte enquête volgt waarin het publiek wordt gevraagd of zij last hebben van een kater. Als daar geen bevestiging op komt is het verzoek of men tijdens Anders Breivik Utoya Party even een pit wil maken. Dat gaat uitstekend.
Tijdens het optreden van Brutal Sphincter ga ik uit nieuwsgierigheid nog even kijken bij een band waarvan ik de naam niet erg kan waarderen. Het is het Nederlandse Azijnpisser. Er zouden immers foto’s gemaakt worden van dit olijke stelletje punkers. Ik ben er maar kort, maar lang genoeg om een indruk te krijgen. Vergeleken met het retestrakke en entertainende optreden van Brutal Sphincter is het een beetje een contrast. Het is natuurlijk ook een heel ander genre. De echte punkers worden hier op hun wenken bediend. De vocaliste staat in een soort onhandige lunge-houding op het podium, terwijl de band redelijk rommelige punk voordraagt. Het is een lekker deugdelijk staaltje garage punk. Er zit emotie in en dat voel je. Alleen word ik wel een beetje ongemakkelijk van de presentatie. Het voelt een beetje alsof de band zelf niet helemaal goed heeft nagedacht over hoe ze deze hakkerige punkmuziek gaan presenteren vandaag. Prima voor een punkband uit de garage overigens, maar écht goed vind ik het niet. Het Punkhol waar de band aantreedt vandaag, is tot de nok toe gevuld. Frido weet de band op de gevoelige plaat vast te leggen.
De Duitsers van Knife beginnen gelijk met de aanval. De band speelt de show alsof het een thuiswedstrijd is. Dat aanstekelijke zelfvertrouwen uit zich enerzijds in pogingen om het publiek mee te laten zingen. Maar op een festival werkt dat natuurlijk altijd maar half, want een hele club mensen kent je band niet. Desondanks gaat Knife stug door en slaagt er uiteindelijk op geheel eigen wijze in om een dijk van een show neer te zetten. Wat een stem heeft die vocalist ook! De basgitaar is wat al te aanwezig op de Brammert Stage, waar iets meer gitaar de voorkeur heeft bij zulke melodieuze muziek.
Yes! Messiah! Wat een vette band is dat. Het is ouwe lullenmuziek, maar wel hele vette ouwe lullenmuziek. Sinds het overlijden van Andy Kaina doet Marcus Seebach de vocalen. Dat heeft een behoorlijke impact op het geluid. Waar Andy Kaina een opvallend smerige death-/thrashstrot had, is Marcus Seebach veel toegankelijker. Hij heeft ook een iets hogere toon. Toch ben ik vandaag zeker onder de indruk van zijn uithoudingsvermogen en presentatie. Hij is verrassend goed bij stem en als nieuweling heeft hij de liedjes erg goed onder de knie. De band begint met Messiah, waarna Space Invaders wordt ingezet. Het zijn tracks die de tand des tijds bijzonder goed hebben doorstaan.
Verwoed
Ik heb een paar nummertjes van Messiah gemist en ik sla mezelf nog steeds voor mijn kop. Verwoed was aan het spelen. De band was mij onbekend. Nu niet meer. Het contrast met Messiah is groot, misschien dat ik daarom extra teleurgesteld ben. Waar Messiah een band is van groove, gevatte death/thrash en heel veel zichtbaar speelplezier, speelt Verwoed een soort ongeïnspireerde Starbucksmetal. Inspiratie is er trouwens wel, van een band als Deathspell Omega, maar ook weer niet zo goed hoor. Qua sfeer ligt de Franse band in de buurt, maar de technische insteek moet je hier niet verwachten.
Deze hipstervergadering die moderne black metal speelt is vandaag voorzien van een volle tent. Het is absoluut niet mijn ding, vooral omdat men zo hard wil. Verder Van Het Licht bijvoorbeeld, waar dan een toon heel lang wordt aangehouden en de band zo semi-intellectueel het publiek in staart alsof er zich zojuist een briljant muzikaal hoogtepunt heeft voltrokken. Mijn tenen krommen ervan.
Dwalend en op zoekMijn bestemming nimmer bereiktGeestesmoe en zwakDeins ik achteruitSteeds verderVerder van het licht
Ik hou niet van dit soort meelijwekkende quatsch. Ook de drummer lijkt er vandaag niet optimaal in te zitten en klinkt niet telkens on point. De gitaristen weten er creatief mee om te gaan en bewegen organisch mee. Het is wat dat betreft meer een band die op gevoel speelt. Aan de volle tent te zien is ook voor deze band van eigen bodem genoeg animo vandaag. En dat is natuurlijk helemaal prima, want ieder zijn ding. Als ik het van de positieve kant bekijk is Verwoed in elk geval een band waarbij de podiumpresentatie precies past bij de muziek en dat zal de liefhebbers daarom zeker deugd doen. De volgende keer sturen we er wel een redacteur op af waarbij de muziek van Verwoed wel een gevoelige (in positieve zin) snaar weet te raken. En niet eentje die zijn ogen wil uitsteken bij het aanschouwen van deze band.
Harlott
Harlott betreft een groep Australische metaalhoofden. Gelijk bij binnenkomst wordt vast meegedeeld dat dit optreden keihard gaat zuigen voor iedereen die niet van thrash houdt. Wie de fuck houdt er nou niet van thrash? Ik wel in elk geval. Dat komt heel goed uit, want Harlott is in vorm vandaag. De band speelt strak als de neten. Andrew Hudson heeft hele verhalen en praat ronduit met het publiek. Hij gaat er daarbij vanuit dat niemand hem verstaat vanwege zijn accent (misschien waar). Dit was ook het enige wat ik ervan heb verstaan. O ja, en of we even een pit willen maken. En dat lukt. Bij Idol Minded gaat het los. De aanvullende vocalen worden waargenomen door Tom Richards, die niet onderdoet voor de kwaliteit van de vocalist. De band speelt ook een nieuw nummer, waarvan ik de titel niet kon verstaan. Er wordt duchtig het publiek ingeloerd om te kijken hoe het wordt ontvangen. Volgens mij ging het volgens plan, want de pit ging gewoon door.
In het punkhol staat To The Wire. Een jonge band die 80’s/90’s hardcore maakt. De band klinkt alsof ze kersvers van de Metalbattle komen. De vocalist kermt als een biggetje klaar voor de slacht en de muziek mosht lekker een eind weg. Dit is best een leuke band met muziek die gedateerd klinkt en juist daarom karakter heeft. Desondanks heeft de band nog wat weinig overwicht en ondanks het aardige spel klinkt het allemaal nog wel heel vers van de pers.
Full of Hell
Een rechtstreekse verbinding met het psychiatrische ziekenhuis is gelegd. Full of Hell is binnen. Deze duistere grindcore met noiseinvloeden is niet voor vrolijke mensen. Vocalist Dylan Walker is bezeten en het optreden lijkt meer op een poging om zijn demonen eruit te kotsen dan een gezellige voordracht van een paar liedjes. Het ziet eruit als een intensieve therapiesessie. Dat hij er vandaag niet helemaal bij is wordt ook nog eens benadrukt door zijn opmerking dat hij zo blij is om weer in België te zijn. Ik was niet de enige die het hoorde want de hoofden in het publiek keken rond of er nog meer mensen deze lollige opmerking hadden opgevangen. Voor Dylan Walker was het geen grap. Hij is te druk bezig met zijn elektronica.
Op de Ellert Stage treedt Midnight aan. De band maakt toegankelijke black/speed metal. Mag ik zeggen dat Midnight de Ghost van de black/speed metal is? De band speelt goedgeschreven nummers die qua titels weinig aan de verbeelding overlaten. You Can’t Stop Steel, Fucking Speed And Darkness, dat kan bijna niet fout gaan. Dat gaat het ook niet. Alhoewel, tijdens All Hail Hell vliegt de gitaarkabel even los, maar dit wordt professioneel opgelost. De band zit er vandaag lekker opgefokt in en de ‘fucks’ en ‘motherfuckers’ vliegen in het rond.
Als aantekening van dit optreden van Lies! heb ik onder andere de zin ‘Burger blob blob soow’ opgenomen. Een prima beschrijving van het optreden, denk ik. Vocalist Rene Smit , ook bekend als Smitty, heeft vandaag een safarihoedje op gedaan. Het is geen overbodige luxe met deze hitte! Waar ik het ook warm van krijg is het optreden van deze hardcoreband uit Groningen. Vorig jaar zat ene Jaap nog achter de drumkit, maar dit jaar is Marcel Siegers hemzelve uitgerukt. Het lijkt soms alsof hij een beetje moe in de polsen wordt, maar hij redt het elke keer weer precies op tijd.
De meest politieke band van de dag moet Catharsis zijn. Ik ben de Ellert Stage nog niet binnengestapt of de inmiddels ex-president van de Verenigde Staten Donald Trump heeft de eerste sneer al te pakken. Iedereen is welkom en een muur bouwen is Satan! De band krijgt er gelijk applaus voor. Daarna wordt Choose Your Heaven ingezet. Het is een gevarieerde mix van snel en hard en traag en sfeerscheppend. Het is precies wat ik van Catharsis verwacht: kapotte vocalen en rollende drumfills. Na deze klassieker komt vocalist Brian Dingledine met een nieuwe toespraak. Het is soms net een filosofiecollege. We moeten allemaal anti-fascistisch zijn, want anders ben je een nazi is de strekking. De aanwezige nazi’s worden verzocht om de tent te verlaten. Every man for himself… and God against them all is het anarchistische vervolg. We grooven de pan uit. De microfoon wordt nog demonstratief gedropt nadat de laatste zin is uitgebraakt.
Het is tijd voor heavy metal met Phil Campbell and the Bastard Sons. Voor vandaag is het een beetje de vreemde eend in de bijt. Opvallend genoeg speelt de band voor zover ik heb gehoord enkel Motörhead-nummers. Geen idee waarom, maar waarom niet? De band gaat van start met Damage Cage. Daarna volgen Rock Out en Stay Clean. Vocalist Joel Peters probeert het publiek een beetje aan de gang te krijgen, maar dat gaat mondjesmaat. Het publiek moet alvast meezingen met Born to Raise Hell. Het duurt mij allemaal vrij lang en de uiteindelijke respons van het publiek is een zesje. Waarom? Geen idee, maar misschien nog een beetje verder werken aan de gunfactor. Vervolgens moeten er nog vuisten in de lucht en ook dat gaat mondjesmaat. Muzikaal gezien staat hier een retestrakke band te spelen. Dat kan ook bijna niet anders met Phil Campbell in de gelederen en zijn goed opgevoede koters.
De altijd gezellige Paul Bearer van Sheer Terror staat al op het podium. Hij heeft zijn haar als een soort voetbal geverfd. De band is een mooi tussenstation tussen de heavy metal van Phil Campbell and the Bastard Sons en de (hardcore) punk van Catharsis. Sheer Terror maakt hardcorepunk van de wat zwaardere categorie met heavymetalgitaren. Als grondlegger van een hele nieuwe stroming heeft de band veel invloed gehad. Ook Sheer Terror heeft een bijzondere setlist vandaag, want er wordt gespeeld van Just Can’t Hate Enough.
Rudeboy stond vervolgens in Brammert Stage als een soort stilte voor de storm. Ik heb het slechts zijdelings meegekregen, maar het klonk waanzinnig funky. De band speelt nummers van Urban Dance Squad. Het is niet echt de tak van sport van Zware Metalen. Ze staan er in elk geval mooi op:
Toch wel een beetje de band waarvoor ik vandaag gekomen ben: Mayhem. De legende uit Noorwegen staat vandaag op het podium in Emmen. De band begint met een pareltje van Daemon, namelijk Falsified and Hated. Hellhammer is een van mijn favoriete drummers, maar tijdens dit eerste nummer raakt de maat kwijt. Dat is ook gelijk het enige nummer dat een beetje de mist in loopt. De band volgt op met To Daimonion, Malum, de nieuwste single Bad Blood, My Death, Symbols of Bloodswords en Voces Ab Alta. De heren verkleden zich en ook de podiumpresentatie laat een blik in het verleden zien. We zitten in de periode De Mysteriis Dom Sathanas met allereerst Freezing Moon. Daarna volgen nog Life Eternal en Buried By Time And Dust. Bij die laatste klinkt de floortom als een schot van een tank. De band is een plezier om naar te luisteren.
Wie mag er niet ontbreken? De Balg natuurlijk! Ik ben te druk met hoorntjes in de lucht houden bij Mayhem, maar aan de foto’s te zien is het weer ouderwets gezellig bij de Drentse punkers van Skroetbalg. Die spelen natuurlijk ook een thuiswedstrijd! De band speelt nog wel een nieuw nummertje en dat klinkt echt heel lekker. Hopelijk is het de opmaat naar een nieuw album, want de huidige albums heb ik al grijsgedraaid. Kom maar op!
Afsluiter van de dag is Madball. Om te voorkomen dat ik hier strand heb ik het niet kunnen meemaken, maar Frido was er wel bij en wist de essentie haarfijn vast te leggen:
Datum en locatie
1 juli 2023, Meerdijk, Emmen
Foto's:
Frido Stolte (The View Photography)
Links: