Het was met een flinke omweg maar de Noorse progressieve metalband Conception is vanavond dan eindelijk in Amsterdam gearriveerd. Was de reis erheen dan zo moeizaam? Nee, dat niet, maar een zeker virus zorgde ervoor dat het concert de nodige keren verplaatst moest worden. Het stond oorspronkelijk op 14 mei 2020 in de agenda gekrabbeld, maar de coronapandemie liet het optreden destijds niet toe. Het werd verplaatst naar 15 april 2021, vervolgens naar 14 april 2022 en toen ook dat niet door kon gaan, werd 20 april 2023 de nieuwe datum.
De avond wordt geopend door de Nederlandse progrockformatie Inhalo. Vorig jaar in juni bracht de band uit de hoofdstad hun debuutalbum Sever uit, dat vol staat met inventieve, melodieuze progrock. Lovende woorden van recensenten en liefhebbers vielen hen ten deel. Het vijftal, dat voor deze avond al hun spullen op een boot laadde en door de grachten van Amsterdam naar de Melkweg voer, heeft er vanavond voor gekozen hun album integraal te spelen. Nummers als Sisyphean en Eventide bevatten veel variatie, zijn gelaagd, tot in detail uitgewerkt en bevatten de nodige spanning doordat er met de dynamiek gespeeld wordt. Als ik een muzikale vergelijking zou moeten trekken, komen namen als Riverside en Porcupine Tree naar boven. Daarbij stralen de bandleden plezier en zelfvertrouwen uit. En desondanks weet het me te weinig te boeien. Op de uitvoering, het enthousiasme, de uitstraling valt echt helemaal niets aan te merken; de band zet een prima optreden neer. Oké, de podiumpresentatie is enigszins statisch, maar je kunt nu ook niet zeggen dat het volle podium de band veel ruimte geeft om volop in beweging te komen. Dat de band mij niet bekoort, heeft louter te maken met persoonlijke, muzikale voorkeur. Voor mij is de melodieuze rock met inventieve twist niet aansprekend genoeg, terwijl er meer dan genoeg mensen volop staan te genieten. Als de band hun set beëindigt, kunnen ze dan ook op de nodige bijval vanuit de zaal rekenen.
Voor Conception het podium kan betreden, moet er wat afgebroken en opgebouwd worden, maar dat is vlot geregeld. Het podium is, met enkel een backdrop, sober ingericht. Geen theatrale aankleding of bombastische opsmuk; de kracht van vanavond zit hem in de verfijnde uitvoering. Om het geluid vanavond te vervolmaken heeft het Noorse viertal een beroep gedaan op Lars Andre Kvistum (keyboards) en Aurora Amalie Heimdal (Sommerslagere, achtergrondvocalen). Geen ongebruikelijke namen, aangezien zij beide sinds 2019 bij Conception aansluiten als het om optredens gaat. Daarnaast is Heimdal de dochter van drummer Arve Heimdal en heeft ze ook vocale bijdragen geleverd aan de EP My Dark Symphony uit 2018 en het meest recente album State Of Deception (2020).
Al snel in de set blijkt dat de band ervoor gekozen heeft de nadruk niet enkel te leggen op het materiaal dat ze hebben opgenomen na de reünie van 2018, maar ervoor te kiezen ook uitgebreid aandacht te besteden aan materiaal van de jaren negentig. Zo komen twee nummers van Parallel Minds (1993), een van In Your Multitude (1995) en vier van Flow (1997) voorbij. Enkel het in 1991 uitgekomen The Last Sunset blijft onaangeroerd. De overige acht nummers zijn verdeeld over het recente materiaal, My Dark Symphony en State Of Deception. Dat bij de keuze van de setlist mijn persoonlijke favorieten als Of Raven And Pigs en By The Blues buiten schot blijven, maakt de bloemlezing er desondanks niet minder interessant om.
Opvallend aan de live uitvoeringen is dat de gitaar in diverse nummers wat nadrukkelijker naar voor komt, waardoor het progressieve gitaarspel van Tore Østby meer kan stralen en het daarnaast de nummers (zoals bijvoorbeeld A Million Gods, Feather Moves, She Dragoon) wat meer kracht geeft. En ondanks dat Khan de 50 inmiddels gepasseerd is, is er geen enkel spoortje van sleet op zijn stembanden te ontdekken. Hoge noten? Een warm gevoel? Op een ontspannen, gecontroleerde en natuurlijke manier weet hij ze nog steeds te produceren. Er zijn inmiddels genoeg leeftijdsgenoten van hem die dit niet meer voor elkaar krijgen (nee, ik noem geen namen). Des te opvallender is het speelse gemak waarmee Khan sinds de laatste keer dat ik hem live zag – en dat is toch al gauw ruim tien jaar geleden – helemaal niets aan kwaliteit lijkt te hebben ingeboet. Daarnaast is het ook nog steeds de ontspannen entertainer; hij maakt oogcontact met mensen in de zaal en strooit met vriendelijke opmerkingen. Door alleen Khan en Østby te noemen doe ik de anderen op het podium tekort; de hele band is in meer dan uitstekende doen.
Halverwege de set besluit de band de elektrische apparatuur aan de kant te zetten. Er worden vier krukken, twee akoestische gitaren en een cajondrum gepakt, waarna Silent Crying en Sundance een volledig akoestische vertolking krijgen. Deze uitvoeringen benadrukken nog eens des te meer met wat voor fantastische stem Khan gezegend is. “Hij heeft qua stem wat weg van een jonge Geoff Tate”, zegt iemand naast me. Het valt niet te ontkennen. “She lays her head on her pillow” … Vanaf de eerste woorden van Silent Crying vult de band deze twee nummers zo gevoelvol, haast nederig en vol emotie in. Elk detail is hoorbaar, wat het intieme gevoel alleen maar versterkt. Zeer bijzonder, enorm fraai en gevoelig; een moment waar zowel de band als de zaal volop van lijkt te genieten.
Genieten is overigens iets wat de band sowieso staat te doen. Het wordt door Khan diverse malen benadrukt dat ze het maar wat fijn vinden dat ze na de vele afzeggingen eindelijk in Amsterdam zijn, maar nog sprekender zijn de stralende gezichten op het podium en de opgewekte, open manier waarop Khan met het publiek communiceert. Het plezier en het enthousiasme slaan over op de zaal, waar de mensen volop plezier beleven aan het gebodene vanaf het podium. Als de band na dertien nummers van het podium stapt, keren ze snel terug om My Dark Symphony en Roll The Fire 2.0 live te vertolken en daarmee de avond op een fraaie wijze af te sluiten. Afsluiten? Nou, bijna dan. Er moet eerst nog even een inmiddels haast verplichte foto met het publiek worden gemaakt, voordat iedereen huiswaarts kan keren.
Wat is het toch heerlijk als een band zo kan genieten van het spelen van hun muziek en zich daar tegelijkertijd zo open, haast bescheiden bij opstelt. In combinatie met een meer dan uitstekende live uitvoering van de muziek was dit dan ook een meer dan geslaagde avond. Conception live in Amsterdam; het was er lang op wachten, maar wat was het het waard.
Setlist:
Conception:
- Grand Again
- A Virtual Lovestory
- Waywardly Broken
- No Rewind
- The Mansion
- A Million Gods
- Quite Alright
- Silent Crying (akoestisch)
- Sundance (akoestisch)
- Gethsemane
- Feather Moves
- Angel (Come Walk With Me)
- She Dragoon
- My Dark Symphony
- Roll The Fire 2.0
Datum en locatie
20 april 2023, Melkweg, Amsterdam
Links: