Otus profileert zich als een mystieke band. Zowel qua teksten, artwork en muziek. En ik moet zeggen, op hun tweede langspeler Torch lukt het de Italianen aardig om een mystieke sfeer neer te zetten. Dat doet de band door hypnotiserende riffs, gezongen mantras en een scala aan achtergrondgeluiden. En dat doen de mannen ook nog eens zonder allerhande maskers te dragen, wat ook wel weer een keer fijn is.
Eerst de teksten. Het is een conceptalbum dat gaat over het gedachtegoed van filosoof Georges Gurdjief. De zogenoemde ‘vierde weg’. Het is een spirituele ontwikkelingsmethode waarbij je je persoonlijk langs verschillende wegen ontwikkelt. Zo heb je de weg van de rede, de weg van het gevoel en de weg van het lichaam (Yakir). Combineer je deze ontwikkelingswegen dan kun je een reinheid van geest bereiken. Het laat zich lastig in een alinea samenvatten, maar het geeft zeker stof tot nadenken.
Dan de muziek. Ik vind het altijd wat flauw om de grote namen te laten vallen als het om post metal/sludge gaat. Toch kan ik er bij deze plaat niet helemaal omheen. Ik zal het deze keer meer met albumtitels doen: als je Honor Found In Decay, In Absence Of Truth en 39 Laps in een blender gooit, is dit wat er ongeveer uitkomt. Maar daarmee doe ik Otus ook wel wat te kort, want Otus heeft wel degelijk een eigen smoel. En dat heeft zeker te maken met het bezwerende karakter van hun muziek, die komt niet zozeer tot uiting in de dreigende baslijnen en mokerslagen op drums, maar meer in de gitaarriffs die de gitaristen kwistig strooien. Die laten bij vlagen hele mooie dingen horen. En wat ook wel fijn is; de bas is uitstekend te horen. Al deze elementen komen bij elkaar op Through The Flesh. Dat nummer begint weliswaar dreigend, zit vol oosters aandoende melodielijnen, maar sluit nog wel af met een positieve noot.
Ik noemde net al even dreiging, welnu, de hele plaat zit er vol mee. The Vessel bijvoorbeeld, in dit nummer weet Otus door middel van om elkaar heen cirkelende gitaarlijnen, ronkend basspel en grommende zang iets indrukwekkends neer te zetten, zonder dat hiervoor allerlei snelheids- of slooprecords gebroken worden. Het begint als een vrij ingetogen nummer, dat door de gitaar en baslijnen wel een beetje aan Monkey3 doet denken. Het nummer wordt langzaam uitgebouwd naar een climax waarin de voorliefde voor Neurosis doorklinkt, maar hé, dat is wel een compliment.
De mannen kunnen riffs schrijven. Apnea staat namelijk bol van de vette riffs, waar voorzichtig tegen de black metal aangeleund wordt. Het is een krachtig nummer waar Otus hun songschrijverskwaliteiten goed laten horen. Vooral in de overgangen. Brute riffs en dof gebeuk worden volkomen logisch afgewisseld met cleane en melodieuze stukken, op een wijze zoals Russian Circles dit ook zo goed kan doen.
Otus sluit de plaat af met het tweeluik Ex Tenebris I en Ex Tenebris II. Twee nummers die naadloos in elkaar overlopen, maar qua geluid wel verschillen. Zo lijkt het eerste gedeelte zowaar invloeden van Tool te herbergen, dat enerzijds komt door de tijd die wordt genomen voor de opbouw, en anderzijds vanwege het gitaargeluid. Het is een mooi nummer dat ook laat horen dat je niet altijd een nummer vol hoeft te stoppen met ideeën. Een goede riff is een goede riff , hoe vaak je hem ook speelt. En zo’n riff wordt hier vaak herhaald. Maar dat voegt ook wel echt wat toe aan de muziek van Otus, je wordt langzaam in dit nummer meegezogen. Slim ook om het tweede deel gelijk door te starten. Dit tweede deel is wat bruter, wat vooral komt door het gebrul van zanger Fabrizio. Indrukwekkend hoe hij na 3 minuten zijn zanglijn aanvangt en die tot over een vernuftig ingezette break blijft aanhouden. Zo worden bij Otus de hoofdrollen steeds door een andere partij opgeëist, en door het trage karakter van de muziek voelt dit ook volkomen natuurlijk aan.
Ik ben positief verrast door deze plaat van Otus, dus gek veel aan te merken heb ik dan ook niet. De stijl die Otus speelt wordt goed uitgevoerd en de songs klinken ook alsof deze met veel liefde in elkaar zijn gezet. Misschien dat de productie nog wel wat beter kan, deze is nog wat dof, alsof er een deken over de speakers hangt. Maar daarvan afgezien; puike plaat, veelbelovende band. Dan als laatste nog het artwork. Dit sluit aan bij het concept van de muziek, is fraai vormgegeven en zit vol details. Dit zal absoluut beter tot uiting komen bij de LP versie. Deze is voor een schappelijke prijs te koop op hun bandcamp!
Score:
80/100
Label:
Time To Kill Records, 2022
Tracklisting:
- In Tenebris
- Through the Flesh
- The Vessel
- Apnea
- Ex Tenebris I
- Ex Tenebris II
Line-up:
- Fabrizio Aromolo – zang, synths
- Daniele Antolini – basgitaar
- Fabio Listrani – gitaar
- Brunomaria Cosenza – gitaar
- Leopoldo Russo Ceccotti – drums
Links: