Scar Symmetry – Holographic Universe
Nuclear Blast, 2008
Ieder jaar zijn er zo van die platen waar naar uitgekeken wordt met veel belangstelling. Meestal komen die van gevestigde waarden, soms ook van bands die in snel stijgende lijn bewondering oogsten bij de vroege vogels en zo overslaan naar het grotere publiek. Bij Scar Symmetry heeft de promomachine en de geruchtenmolen zijn werk naar behoren gedaan. In relatief korte tijd staan ze mee voorin in de aanvalslinie. Na hun schitterende debuut en de bevestigende opvolger, komt nu hun zogenaamde belangrijke derde album uit. Een gevestigde waarde kun je ze bezwaarlijk gaan noemen, en toch is er al sprake van een vooraanstaande rol voor deze heren in de moderne metalwereld, vanwege hun specifieke sound en hun vele achternalopers. Of ze blijven leiden?
Vanaf snaar één is het wederom kermis. Mede door de geperfectioneerde productie klinkt het gitaarspel van de heren Kjellgren en Nilson weer zo gestroomlijnd en in elkaar vloeiend als een gladgeöliede bikini-babe. Het lijkt soms wel alsof deze heren distortion-harp spelen, mede door de zwierige jingle-sound en de avontuurlijke solo’s. De harde hooks zorgen voor de nodige agressie zodat Scar Symmetry niet te lauw uitvalt. Het contrast tussen zachtere melodieën en hardere krachtdaden vind je trouwens terug op elk niveau terug. Scar Symmetry heeft het zichzelf (bewust) aangedaan in contrasten gekend te zijn en valt daardoor in herhaling. Of dat erg is? Het verveelt mij alleszins niet. En dat komt vooral door hun talent, want op zich ben ik het concept kotsbeu gehoord door alle pogingen van minderbegaafde Göthenburgers en metalcorige mutsen.
Scar Symmetry begrijpt de kunst van het contrast als geen ander, en gooit er een portie popdeuntjes (Ghost Prototype) van de bovenste plank tegenaan. Meeneuriën is toegestaan en de catchy ritmes blijven keer op keer hangen. Dat is zowel de voorwaarde als de troef van de muziek die Scar Symmetry maakt. De herkenbaarheid van de nummers, de cleane meezingrefreinen en de sterke melodieën in combinatie met enkele grunts en de stevige stukken met onvoorziene wendingen… hier is wederom over nagedacht.
In vergelijking met de voorganger is er meer helderheid en ook meer cleane en zuivere zang aanwezig. Meer Soilwork, minder Dark Tranquillity zeg maar (Nuclear Blast zeg je?). Kwestie van smaak. En waarschijnlijk bereikt men op deze manier een nog groter publiek dat niet zo gesteld is op bruutheid en daarnaast het progressieve element apprecieert. In mijn achterhoofd begin ik wel wat last te krijgen van mijn Children Of Bodom-trauma, en hoop dat de blauwe mellow kant het bij Scar Symmetry het niet zal halen van de helgroene viriliteit. Kenners weten wat ik bedoel.
Besluit: death metal for the (m)asses. Het verrassingseffect is eraf, maar men bouwt nu verder op een stevige basis.
Deze soort muziek ligt misschien niet iedereen, maar zelfs als je er niet van houdt is het moeilijk om niet toe te geven dat het een sterk geheel is. Dit is muziek die in ieder genre goed zou klinken.
Tracklist:
- Morphogenesis
- Timewave Zero
- Quantumleaper
- Artificial Sun Projection
- The Missing Coordinates
- Ghost Prototype I (Measurement Of Thought)
- Fear Catalyst
- Trapezoid
- Prism And Gate
- Holographic Universe
- The Three-Dimensional Shadow
- Ghost Prototype II (Deus Ex Machina)
Line-up:
- Christian Älvestam – Lead Vocals
- Henrik Ohlsson – Drums
- Jonas Kjellgren – Guitar
- Kenneth Seil – Bass
- Per Nilsson – Guitars, Backing Vocals
Links: