Uw favoriete pussymetalband Freedom Call in Metropool in Enschede

Freedom Call is als likken aan een lantaarnpaal. Het is proeven aan metal. Op 23 september 2022 stond de band in Metropool in Enschede. Anders dan de naam Metropool doet vermoeden speelt Freedom Call vanavond live in een klein pittoresk zaaltje. Chris Bay lijkt er zelf ook enigszins van onder de indruk en laat niet na te vertellen dat de band net op allerlei grote  festivals heeft gespeeld. Om deze club happymetallers in zó’n intieme setting te mogen zien kan alleen maar als een voorrecht worden beschouwd. Opvallend genoeg is het genre power metal in Nederland niet zo groot als in Duitsland, Scandinavië en Italië. En dat terwijl  het genre toch een geweldige muzikaliteit herbergt! Bekijk het leven eens van de zonnige kant! In het voorprogramma staat het Italiaanse Trick or Treat. Deze band begon ooit als Helloween-tributeband, maar ontgroeide dat jasje al snel.

Alle vooroordelen over mediterrane gebruiken om te laat te komen kunnen gelijk in de prullenbak: Trick or Treat begint stipt om 21:00 uur. De band speelt vanavond de gebruikelijke riedel, maar doet dat vrij snel. Volgens vocale halfgod Alessandro Conti is dat omdat de band vanavond maar weinig tijd heeft. Aan muzikaal talent is er geen gebrek, en de band heeft een vrij stabiele line-up. Leone Villani Conti bespeelt vanavond een zes snarige headless basgitaar, Guido Benedetti en Luca Venturelli duelleren op gitaar, en achter de drumkit zit Luca Setti.

Volgens mij hebben de heren gisteren een goed feestje gehad, want het gaat een beetje op z’n janboerenfluitjes. De technische power metal komt er wat chaotisch uit vandaag. Het drumgeluid is een belangrijke factor. Luca Setti zit vrolijk achter zijn kit te drummen, maar de cymbalen staan erg hard en het gebrek aan dynamiek maakt het nogal punky. Het feit dat hij fan is van cymbaalwerk maakt het soms lastig om in de flow te komen. Op Hungarian Hangover en Aquarius: Diamond Dust heb je bijvoorbeeld constant cymbalen die door het hoge volume het tempo eruit halen. Het zijn tracks echter die echt wel wat te bieden hebben.

De solo op Creepy Symphony kan mij op plaat prima bekoren, maar live klinkt het te geforceerd waardoor de luisteraar makkelijk afhaakt. Misschien is het de grootte van het etablissement waar wordt gespeeld, misschien de niet al te hoge opkomst, maar het onderste wordt vandaag niet uit de kan gehaald. Helaas krijgen we ook nog die vreselijke cover van Girls Just Wanna Have Fun te verduren. Er zitten grenzen aan meligheid, maar voor Trick or Treat blijkbaar niet. Als klap op de vuurpijl volgt Like Donald Duck. Het catchy Crazy heeft hetzelfde drumeuvel als hierboven beschreven, maar Alessandro Conti weet er desondanks wat van te maken, met zijn uitstekende stem.

Zijn taak als opwarmer voert Trick or Treat uit naar behoren. Ik houd er een dubbel gevoel aan over en de band een krappe voldoende. De drukke power metal heeft meer precisie en timing nodig om live goed over te komen. Alsof de som van de delen niet net zo goed is als de individuele kwaliteiten loopt men wat achter elkaar aan. Aan opwarming voor de hoofdact ontbreekt het niet: er wordt een opblaasbare gitaar bespeeld en ‘kapot’ geramd. Er worden lolletjes getrapt, de armpjes en knietjes worden losgemaakt met springen en ‘hey hey’-roepen en het publiek wordt al een paar keer uitgenodigd om ‘Freedom Call‘ te scanderen. Een oefening die later deze avond nog van pas zal komen. De concertgangers hebben wel een pauze verdiend na dit spektakel.

Het blijft intrigerend hoe de supportband de hoofdband in een beter daglicht stelt. Als Freedom Call begint met spelen is gelijk duidelijk dat we een klasse omhoog zijn gegaan. Het geluid is perfect in balans (lekker gewerkt geluidsman!) en geholpen door een voorgeprogrammeerde ambient keyboard met af en toe wat hulp voor Chris Bay gaat de band van start. Kevin Kott zit vandaag achter de drums en wat een plezier om naar te kijken is dat! Voor het eerst deze avond maken we kennis met dynamiek op de drums. Ik had deze gozer nog nooit aan het werk gezien, maar wat een klok!

De band trapt af met M.E.T.A.L., wat lekker inkomen is, en brengt daarna Tears of Babylon, wat alvast enig ‘wohoho‘-geroep vraagt van het aanwezige publiek. Beetje een irritant nummer, maar gelukkig is daar Union of the Strong dat het tempo erin gooit. ‘Jump and carry on‘ en ‘Raise your hands, hail for everyone‘ wordt vrij letterlijk uitgevoerd waardoor het publiek pas echt los begint te raken. Freedom Call speelt een partij strak! Het is een genot om naar te luisteren. De band heeft zijn twintigjarige bestaan door een pandemische interventie niet goed kunnen vieren. Vandaag doen we dus net alsof er twee jaar is weggeknipt en het vandaag het vieren van het twintigjarig jubileum met verlengstuk is. Freedom Call gaat door met Metal Invasion. Je merkt dat op nieuwer werk de hoge tonen wat worden ontweken, maar dat is helemaal niet erg omdat Chris Bay zijn lagere tonen ook prettig beluisterbaar blijven. Het is mijn hoogtepunt van de setlist.

‘666, the number of the…?‘ ‘Beast!‘ schreeuwt het publiek. Niet hard genoeg blijkbaar want het moet nog een keer over. Freedom Call zou Freedom Call niet zijn als er geen gouden persiflage onder de titel 111 – the Number of Angels zou worden gemaakt. Het is een onderhoudend nummer dat het ook live prima doet. Voordat Ace of the Unicorn wordt ingezet wordt nog even gemeld dat we vanavond onze ‘favourite pussy metal band‘ hier aan het werk zien, wat ondanks de hilariteit niet echt op veel reactie uit het publiek kan rekenen. Duitse humor is toch vaak een raadsel voor veel Nederlanders. Had Trick or Treat ons opgewarmd om ‘Freedom Call‘ te scanderen, met Freedom Call (het liedje) wordt het publiek pas echt aan het werk gezet. Vaker dan ons lief is staat iedereen ‘Freedom Call‘ te roepen. Een roep om vrijheid, die gezien de situatie in de wereld een nog veel diepere lading had kunnen hebben. Maar kom op, dit is een concert van je favoriete pussymetalband en dieper dan het niveau regenboog, twinkelende sterren, my little pony en algemene vrolijkheid gaat het vanavond echt niet. Hoeft ook niet.

Tijdens Power & Glory gaat het dan echt mis en krijgen we echte metaltaferelen. Voor sommige aanwezigen is het mogelijk de eerste pit van hun leven, waar zij dan ook liever niet aan deelnemen. Mensen die nog rustig van deze metal aan het proeven zijn worden zo ook vast voorbereid op de andere eigenaardigheden die ons genre rijk is. Chris Bay vervolgt met een verhaal dat de band wereldvrede wil door mensen tot metal te bekeren. Zelfs op de grootste festivals als Wacken is er sprake van vrede en geweldloze concertbeleving, vertelt hij. Hallelujah wordt akoestisch voorgedragen om de vredesboodschap kracht bij te zetten. Er wordt nog net geen witte duif vrijgelaten, maar dat is dan ook alles wat eraan ontbreekt. De stille hint van Chris Bay wordt echter door de bedwelmde metalheads in het publiek niet opgepikt. Bij Metal is for Everyone gaat de pit natuurlijk gewoon onverminderd verder.

Metal is for Everyone, aldus het nummer en het zou evenwel het credo van de band kunnen zijn. Het publiek vandaag is geen typisch metalpubliek. Op basis van de aanwezigen had het ook een concert van een of ander indiebandje of godbetert een Nederlandstalige singer-songwriter kunnen zijn. Jeetje, ik zag zelfs een oma met een rollator: hoe vet is dat?! Het valt Chris Bay ook op en hij gaat op zoek naar de meest metal uitziende figuur in het publiek. Deze dient vervolgens de letters M.E.T.A.L. te scanderen, maar bij ‘M’ blijkt dat dit een intellectueel te zware opgave is na tien bier. Veel meer dan ‘Yeah!!!‘ komt er bij de uitgekozen bebaarde metalhead niet uit. Chris Bay geeft echter niet op en weet deze Lingo toch aan de praat te krijgen waarna door iedereen luidkeels M.E.T.A.L. wordt gescandeerd en de band ons bij de laatste tonen nog een fijne avond wenst.

De encore bestaat uit Warriors dat akoestisch wordt uitgevoerd (knap gezongen!), gevolgd door Far Away en Land of Light, welke alle nog eens goed landen op het publiek. Er wordt gedanst, geklapt en anderszins bewogen om expressie te geven aan de vrolijke gevoelens die Freedom Call in ons heeft opgeroepen. Het publiek mag in zijn handen knijpen dat de band dergelijke kwaliteit in zo’n intieme setting weet te brengen! Ik moet helaas de zaal verlaten om vrede, voorspoed en blijheid uit te delen aan de wereld en wereldvrede te brengen door mensen te bekeren tot het metaldom. En ook een beetje omdat ik nog meer dan 1:30 uur moet rijden om thuis te komen, maar het was het waard. Topavond!

Setlist:

1. M.E.T.A.L.
2. Tears of Babylon
3. Union of the Strong
4. Sail Away
5. Metal Invasion
6. 111 – the Number of Angels
7. Ace of the Unicorn
8. Freedom Call
9. Power & Glory
10. Hallelujah
11. Metal is for Everyone
12. Warriors
13. Far Away
14. Land of Light

Datum en locatie

23 september 2022, Metropool, Enschede

Link:

• Metropool Enschede