Ted Nugent – Detroit Muscle

Geschreven door op 18-06-2022 om 10:35.

Ted Nugent. Al van in de jaren 70 een naam als een klok in het hardere genre. Of het nu is als soloartiest of als lid van Damn Yankees eind jaren 80 en begin jaren 90. Voor mij is hij de verantwoordelijke voor monumentale bluesy classic rock hits als Cat Scratch Fever en het onnavolgbare Stranglehold. Een nummer, een opus vol gitaarlicks van meer dan 8 minuten dat volgens de overlevering in een take ingespeeld zou zijn. Straf!

Een ander kantje van de ondertussen 74-jarige Uncle Ted dat belicht moet worden, is zijn maatschappelijke ingesteldheid. Normaal gezien probeer je in een recensie muziek en politieke overtuiging van de artiest zoveel mogelijk te scheiden. Maar bij Ted Nugent lukt dat minder aangezien dat voor hem één pot nat is. Vandaar dat zijn republikeinse voorliefde voor Amerikaans nationalisme, vrije wapendracht, het jachtgebeuren heel duidelijk naar voor komt in zijn muziek en video’s. Kijk gewoon naar zijn look en zijn gitaar met de Amerikaanse vlag en je weet voldoende.
En hij houdt ervan zijn ongezouten mening te spuien in de media over al wie hij niet leuk vindt. Dat mocht recent Joan Jett nog ondervinden bijvoorbeeld.

Blijkbaar vindt hij ondertussen toch nog de tijd om af en toe nieuwe muziek te lanceren. Zoals nu een full album met de naam Detroit Muscle. Detroit, de “motor city” en ooit middelpunt van de Amerikaanse auto-industrie komt wel vaker aan bod in de rock. Denk maar aan het nummer Detroit Rock City van Kiss uit 1976 of, veel recenter, het album Detroit Stories van Alice Cooper. Je verwacht alleszins iets stoers! Zorgt Ted Nugent daar ook voor?

Nou, niet echt eerlijk gezegd. Elf nummers afleveren waarvan er zes afklokken op een goede twee minuten? Op een punkplaat kom je daar mee weg, ja, maar toch niet in de (classic) rock. Tot die elf nummers behoort dan nog een compleet overbodige versie van Star Spangled Banner (nationalisme, weet je nog), en een ander instrumentaal nummer (WinterSpring SummerFall) dat bijna een kopie is van een ander nummer Leave The Lights On.

Gelukkig staan er toch een paar nummers op die het verteerbaar maken. Come and Take It is een stadionstamper. Born In The Motor City heeft op zich weinig om het lijf maar nestelt zich door zijn bluesy aard en frequente gitaarloopjes wel onweerstaanbaar in je oorkanalen. De oude ZZ Top is echt niet ver weg. Idem voor Drivin’ Blind bijvoorbeeld, met 4’ 04” het langste nummer trouwens.

American Campfire krijgt van mij nog een positieve notering. Een nummer waarbij het gaspedaal wat dieper wordt ingedrukt en Ted Nugent ook geen last heeft van zijn toch niet zo majestueuze stem. En ook titelnummer Detroit Muscle spettert wel lekker uit je luidsprekers. Met het album Detroit Muscle zal Ted Nugent zeker geen extra geschiedenis schrijven. Een paar leuke aanvaardbare nummers wegen niet op tegen de rest, noch tegen de korte duur van dit album. Maar dat de man gitaar kan spelen, ja, dat moet je hem wel blijven nageven!

Ted Nugent

Score:

60/100

Label:

Pavement Entertainment, 2022

Tracklisting:

  1. Detroit Muscle
  2. Come and Take It
  3. Born in the Motor City
  4. American Campfire
  5. Drivin’ Blind
  6. Just Leave Me Alone
  7. Alaska
  8. WinterSpring SummerFall
  9. Leave the Lights On
  10. Feedback GrindFire
  11. Star Spangled Banner

Line-up:

  • Ted Nugent – Vocalen, gitaar
  • Greg Smith – Bas
  • Jason Hartless – Drums

Links: