Collega Cor vond het allemaal prima, toen het album The Eighth Mountain uitkwam, zonder Fabio en Luca, die er na 2016 definitief mee ophielden en Rhapsody eervol begroeven. Eerder dit jaar besprak collega Dypfrys de EP I’ll Be Your Hero en die was een pak minder positief gestemd. Ik bleef er wijselijk af, want de herinnering aan het epische Symphony of Enchanted Lands uit 1998 is mij heilig. Of was mij heilig, want ik ben alsnog overstag gegaan om de langspeler Glory For Salvation te gaan beluisteren. Ik moest denken aan het nummer Eternal Glory wellicht, ik wou weten wat ik liet liggen. Sinds kort zit er een nieuwe drummer op de kruk, de Italiaan genaamd Paolo Marchesich.
Goed, we beginnen eraan. Het gaat niet makkelijk worden. Ik zit met een Rhapsody-erfenis zoals ik al zei en het werd me al snel duidelijk dat Rhapsody Of Fire niet eens een aftreksel is van Rhapsody. Het is een andere band. Geen idee waarom ze die Fire er bij gezet hebben, want Rhapsody bezat veel meer vuur dan dit kabbelende powermetalbergbeekje. De nummers op Glory For Salvation zijn toch allemaal een stuk gezapiger, makkelijker, toegankelijker, voorspelbaarder dan de Rhapsody-albums. Geen pathetisch Italiaans accent meer, weg edgy rococo en andere neoklassieke tierlantijntjes, hallo Duitse, puur symfonische festival-heavy metal met toeter en bel. Kuch – Edguy – kuch. Waar is de complexiteit en diepgang naartoe? Waar is het overactieve pathos naartoe? Waarom hebben ze de kitsch bij het grof huisvuil gezet? Waarom klinkt dit als Powerwolf met een (qua range dan) beperkte zanger die als een generieke versie van Fabio en Tobias Sammet niet uit de verf komt als hij geen achtergrondkoor heeft dat meezingt? Waarom??
Het spijt me vreselijk, maar op dit album is het echt zoeken geblazen naar hoogtepunten in de vlakke productie. De solo tijdens het titelnummer (grandioos). Ja dat is het ongeveer. Terial The Hawk klinkt haast als een parodie op Rhapsody, met armoedige orkestratie en haast simplistisch toetsenwerk. De tweede helft van het album zakt het geheel ook compleet in elkaar. Het samenspel is zo voor de hand liggend, hoe kan dit de naam Rhapsody dragen? Hier en daar wordt er songtechnisch wel degelijk geïnnoveerd (Abyss Of Pain II), maar de uitvoering en overal sound is zo matig dat je dit zo richting studio terug wil zenden.
Theater, tragiek, drama, glorie, pathos… Grinta? Waar is het naartoe? Zelfs naar catchy momenten of meezingwaardige refreinen is het zoeken geblazen. Op zich vind ik dat nog het meest tragisch. De instrumentale versie van dit album zou ik nog overwegen omwille van de solo’s en het fluitje op Abyss Of Pain II, nostalgie opwekkend van betere tijden, maar dat is het dan ook. Bijzonder matig, net als de nieuwe Orden Ogan. Gelukkig had AFM Records wél de powermetalplaat van het jaar in huis met Arion‘s Vultures Die Alone en brengen ze begin volgend jaar de nieuwe Dynazty uit.
Score:
71/100
Label:
AFM Records, 2021
Tracklisting:
1. Son of Vengeance
2. The Kingdom of Ice
3. Glory for Salvation
4. Eternal Snow
5. Terial the Hawk
6. Maid of the Secret Sand
7. Abyss of Pain – Part II
8. Infinitae Gloriae
9. Magic Signs
10. I’ll Be Your Hero
11. Chains of Destiny (Quingdar)
12. Un’ode per l’eroe
13. La esencia de un rey
Line-up:
- Alex Staropoli – Keyboards, piano, harp, zang
- Roberto De Micheli – Gitaar
- Alessandro Sala – Bas
- Giacomo Voli – Zang
- Paolo Marchesich – Drums
Links: