Armnatt is een blackmetalband uit Portugal die zich al verscheidene jaren specialiseert in het maken van extreem rauwe, lo-fi black metal. Hoeveel jaren, precies? Dat weten ze zogezegd zelf niet meer. De band hult zich duidelijk in mysteriën. En de band, dat is het drietal Murmuhr, Tenebrous en Velnius, dat verder ook weinig referenties kan voorleggen. Hun albumhoezen zijn schoolvoorbeelden, karakteristiek voor het genre: monochromatisch, obscuur, met overmatig contrast en een totaal gebrek aan scherpte en detaillering. En zo klinkt ook de muziek. Oude Mayhem meets nog oudere Darkthrone, u weet wel hoe dat gaat. De ingrediënten zijn gekend, en Armnatt probeert er een fijne Portugese stamppot van te maken.
Na een eerste split in 2013 werden tot nog toe drie albums ingeblikt, waarvan ik het derde, Eternal Flame, op deze pagina eens duchtig zal trachten te fileren. Hun eerste volwaardige wapenfeit, Darkness Times (2014) had een dusdanig krakkemikkige productie en een dusdanig abominabel geluid, was technisch dusdanig amateuristisch ingespeeld en bestond uit dusdanig simplistische riffs dat het eigenlijk geen plezier was om aan te horen. Puur, rauw, prutserig, saai. Of Kult, dat kan ook. Hellhammer fungeerde hier duidelijk als inspiratiebron. Gelukkig was het daaropvolgende album, Dense Fog, dat pas vorig jaar uitkwam overigens, kwalitatief een stuk sterker. Het ritme zat een stuk beter en ook het samenspel klonk vlotter, natuurlijker. Maar vooral de diepgang en gelaagdheid in het gitaarspel had enkel ferme sprongen vooruit gemaakt. Bij momenten vormden de gitaren één indrukwekkende brij vol stampend riffgeweld, wat wel voor een indrukwekkend effect zorgde (én ook nog eens perfect paste bij de albumtitel!). Qua invloeden kon je dit samenvatten als “VON meets Mayhem en Darkthrone”. Kortom: het concept bleef gelijk, maar de uitvoering was stukken beter.
Eternal Flame kwam bijna dag op dag één jaar na Dense Fog uit en ligt qua productie dan ook redelijk in het verlengde van dat vorige album. De ruwe randjes zijn lichtjes bijgevijld, de ruis op de gitaren is een klein beetje weggepoetst, maar verder blijft Armnatt schuren en scheuren als vanouds. Na de redelijk minimalistische intro The Ancient Path (een halve minuut geritsel en één meeuw) zetten de heren aan met Darkness Embrace, een redelijk dertien-in-een-dozijn, lo fi en rauw nummer dat aan mid-tempo voorbijkomt en vooral veel smeerlapperij achterlaat, maar weinig gensters slaat. Het is allemaal wat te lauw en te machteloos om indruk te maken. De toms worden op afstompende wijze aan gort gemept, de kicks flapperen als subsonische zuignappen en de cimbalen worden slordig en rommelig aangetikt. Slordigheid is iets wat je ook gerust over de gitaren zou kunnen zeggen overigens, al zijn er wel rudimentaire riffs te ontwaren. Die riffs gaan vooral richting Mayhem, de vocalen en productie neigen dan weer meer naar Darkthrone. Op zich een interessante wisselwerking, maar er wordt te weinig mee gedaan. Een weinig overtuigende opener.
All in Ruins brengt meer van hetzelfde, en de riffs lijken naar mijn zin nét iets teveel op die van het voorgaande nummer. Het repetitieve karakter van de muziek begint je als luisteraar/recensent wel steeds meer weg te trekken uit de detailanalyse. Je wordt letterlijk de zich steeds maar herhalende brij ingezogen en in slaap gesust in dat onfrisse bedje van doffe knallen, scherpe tikken, lompe akkoorden en het schuurpapieren stemgeluid van de heer Velnius. Slechts heel af en toe schrik je eens kortstondig wakker omdat er een nieuwe riff wordt aangeslagen.
Ook Black Moon tapt uit hetzelfde vaatje en vooral het gebrek aan afwisseling of enige vorm van creativiteit begint stilaan zijn tol te eisen. Dit is geen album dat een gedetailleerde filering kan overleven. Mayhem deed het toch met meer finesse als je het mij vraagt. Ik beslis dan ook om de volgende nummers gewoon over me heen te laten komen. Misschien dat het totaalpakket wel bepaalde kwaliteiten heeft. Jammer genoeg mag het niet baten. De drums meppen elke vorm van subtiliteit uit deze release en de diepgang en gelaagdheid die ik op Dense Fog nog terugvond, lijkt volledig te zijn verdwenen. Dat de nummers absoluut niet van elkaar te onderscheiden zijn is zelfs in dit specifieke subgenre een behoorlijk manco. Zelfs de halve minuut geritsel van Majestic Shadows hadden we al eens gehoord.
Bij het bespreken van lo fi black metal is het altijd dansen op het slappe koord. Uiteraard is het hier niet de bedoeling om verfijnd te werk te gaan en evenmin is het de bedoeling om iets vernieuwends aan de man te brengen. Dit is bewust primitieve, ongepolijste, atavistische black metal die een soort vroeger-was-het-toch-beter boodschap wil overbrengen. Kijk, ik hou persoonlijk wel van die rauwe rammelkastblack, maar het moet mij als luisteraar ook meer te bieden hebben dan “Mijn naam is Armnatt en ik doe Mayhem na.”. Een terugkeer naar het verleden, allemaal nostalgisch en leuk en zo, maar er moet ergens toch een meerwaarde in zitten, want anders zie ik er gewoon het nut niet van in. Ja, Armnatt kan rauwe black metal maken en toont duidelijk dat het daar de technische capaciteiten voor heeft (en dan heb ik het ook over de vocalen) én dat het zijn klassiekers kent. Hulde daarvoor, maar als luisteraar blijf je toch wat in de kou staan. Dat Hordeland aan het einde toch nog wat interessants te bieden heeft in termen van ritme en riffs (eindelijk iets dat langer dan tien seconden blijft hangen!), is maar een doekje voor het bloeden.
Signal Rex verwoordt het als volgt: “Black metal heeft nooit de nood gehad om te zich te ontwikkelen, aangezien het al perfect was in het begin.” Ja, prima voor mij, maar ga alstublieft dan toch wat creatiever om met die perfecte erfenis. Dense Fog was dan toch een interessanter album. Eternal Flame is een stap terug en misschien vindt Armnatt dat een goede zaak. Ik alvast niet.
Score:
60/100
Label:
Signal Rex, 2021
Tracklisting:
- The Ancient Path
- Darkness Embrace
- All in Ruins
- Black Moon
- Majestic Shadows
- Dark Moon Rising
- Eternal Flame
- Immortal Might
- Hordeland
- What Once Was
Line-up:
- Murmuhr – Gitaar
- Tenebrous – Drums
- Velnius – Zang
Links: