Soms kan een band je verrassen met een nieuw album dat je totaal niet zag aankomen. Dit gebeurde met Distant Populations, de vierde plaat van Quicksand. Voortkomend uit Gorilla Biscuits en Youth of Today bracht de band in de jaren negentig twee genrebepalende platen uit – Slip en Manic Compression – die aan de basis lagen voor de stroming die later post-hardcore zou gaan heten. Na deze twee platen viel de band in 1995 uit elkaar. In de jaren die volgden werd er sporadisch nog weleens opgetreden. Maar een eerste teken van (studio)leven zag pas het licht in 2017, toen ze terugkeerden met Interiors. En nu, vier jaar later, ligt het allernieuwste werkstuk voor me, het actueel getitelde Distant Populations. Deze titel lijkt een verwijzing te zijn naar de anderhalve meter samenleving die ons de afgelopen tijd in zijn greep hield.
Distant Populations is een logisch vervolg op Interiors. Weer zijn stuwende ritmes en dromerige passages aanwezig, zonder dat de bandleden de typische 90’s sound uit het oog verliezen. Het geluid op deze plaat bevindt zich tussen Snapcase en Deftones, vooral tijdens nummers als Inversions en Emdr. Overigens niet verwonderlijk, bassist Sergio Vega heeft naast Quicksand ook Deftones als werkgever.
Wat er vooral uitspringt, is de groove die in de muziek geslopen is. Colossus wordt bijvoorbeeld gedragen door een enorm stuwende gitaarlijn, net als Rodan, waar een dreigende baslijn de spanning continu vasthoudt. Ook mijn persoonlijke favoriet The Philosopher is een bijzonder nummer dat er gelijk in knalt en waarbij goed gebruik wordt gemaakt van de dynamiek die zo kenmerkend is voor deze band. De bandleden wisselen soepel tussen uptempo stukken in de coupletten en de meer groovende passages in de refreinen, waarbij Walter met langgerekte zanglijnen de slepende riff aanvult. Het ritmische drumwerk is in dienst van het nummer en zorgt ervoor dat het geheel open blijft klinken. Het nodigt uit tot fanatiek meedeinen met de muziek. Het is overigens niet allemaal groove. De hardcoreroots van de band zijn met moeite nog te horen in Katakana, waarbij vooral het zangritme van Walter in de refreinen doet denken aan het eerdergenoemde Snapcase.
De grootste verrassingen zijn echter de dromerige, bijna triphopachtige invloeden die doorklinken in nummers als Brushed en het korte, experimentele uitstapje Compacted Reality. Dit wordt zeker versterkt door de drumpatronen en terruggetrokken klank van drummer Alen op deze nummers. Het is bijzonder te horen dat deze nummers niet zouden misstaan bij de No Devolucion periode van Thursday, een band die zelf enorm beïnvloed is door Quicksand.
Het is een volwassen werkstuk geworden waarbij er meer ruimte is voor sfeer en songwriting dan techniek. Bijna alle nummers zijn compact en logisch opgebouwd. Dit draagt bij aan het luisterplezier van dit werkstuk, dat je keer op keer achter elkaar weg kan draaien zonder dat het verveelt. Dit is ook mede te danken aan de open productie die het heeft meegekregen. Alle instrumenten zijn bijzonder goed te onderscheiden. Het geluid is helder en gedetailleerd zonder dat het al te modern klinkt. De zogenaamde 90’s sound blijft heel herkenbaar doorklinken in de muziek.
Ik ben benieuwd of dit album een vervolg krijgt in de carrière van Quicksand, want het gebodene is weer van hoge kwaliteit! Ik kijk er nu al naar uit om Quicksand dit materiaal live te zien spelen, helemaal omdat Stephen Brodsky (Cave In) als gitarist meegaat!
Score:
80/100
Label:
Epitaph , 2021
Tracklisting:
- Inversion
- Lightning Field
- Colossus
- Brushed
- Katakana
- Missile Command
- Phase 90
- The Philosopher
- Compacted Reality
- EMDR
- Rodan
Line-up:
- Walter Schreiffels – Gitaar, zang
- Sergio Vega – Basgitaar
- Alan Cage – Drums
Links: