Een re-release van een album dat eenenveertig jaar geleden werd uitgebracht? Moet dat nu echt? Dit soort onnozelheden negeer ik doorgaans, maar voor echte meesterwerken maak ik met veel plezier een uitzondering. Witchfynde bracht namelijk zijn klassieke debuutplaat uit 1980 opnieuw uit. Ik zeg klassiek, maar dit is een mooi voorbeeld van een plaat die eigenlijk bijna nergens in lijstjes staat wanneer men de betere metalalbums van de jaren ‘80 opsomt. Een echte schande zeg ik u! Sta mij toe om jullie de komende minuten even uit te leggen waarom dit het grootste onrecht is sinds Oranje de WK-finale verloor in 1974! Waarschuwing, eens ik begin kan ik moeilijk stoppen. Ik hou echt van deze muziek.
Eerst een sterk versimpelde introductie: The New Wave of British Heavy Metal, of gewoon NWOBHM voor de vrienden, was een muziekstroming die begin jaren ’80 het vacuüm opvulde die de leeggelopen punkbeweging had achtergelaten. De wereld draaide in 1980 op disco en synthesizermuziek en zo van die ontplofte kapsels waren hip en in. Zelf was ik nog niet geboren maar ik heb de jeugdfoto’s van mijn moeder gevonden. Het achtervolgt me nog steeds en ik hoop dit ooit op de bank bij een psycholoog te kunnen verwerken. Je zou op het eerste gezicht dus denken dat dit tijdperk van wansmaak niets dan vreemde muziek zou voortbrengen, maar niets is minder waar. In Groot-Brittannië stonden namelijk verschillende bands klaar om de 70’s rockmuziek van Motörhead, Judas Priest en The Scorpions van een zware steroïdeninspuiting te voorzien. De NWOBHV werd één van de populairste metalstromingen van de jaren ‘80 en zou via bands als Venom zelfs van invloed zijn op latere genres als black metal. Met NWOBHM kwam muzikaliteit weer centraal te staan. De gitaarvirtuoos en een goede zanger werden weer fundamenteel, want dit was in heel de punkbeweging wat onderbelicht geraakt. Het sprak vele metalheads aan. Deze muziek voelde authentiek aan en stond dicht bij de leefwereld van de fans. De meest bekende van deze bands zijn uiteraard Saxon en vooral Iron Maiden. In de slipstroom van deze bands zagen echter ook allerlei kleinere NWOBHM-bands het levenslicht: Jaguar, Battleaxe, Tygers Of Pan Tang, het crimineel onderschatte Angel Witch of zelfs Diamond Head, een groep die op een gegeven moment het nieuwe Led Zeppelin leek te worden. In dit rijtje hoort Witchfynde dus thuis.
Het start al van bij de eerste track. Ready To Roll is metal en rock ‘ roll samen op het podium. Het heeft een zekere boogiewoogie, maar koppelt daar Montalo’s gitaargenialiteit aan. De outro van deze song is de man’s moment op te schijnen. Net wanneer je denkt dat zijn gitaarsolo een climax bereikt, duwt hij nog even vol de gaspedaal in. Die typische jaren ‘80 fade-out verbrodt het helaas wel een beetje. Gelukkig horen we Montalo’s eenmansshow gewoon weer verder gaan op de volgende nummers. The Divine Virgin bijvoorbeeld, over Jeanne d’Arc. Ja, ook de thematiek was in de jaren ‘80 nogal speciaal. Vanaf Getting Heavy komen we pas echt bij ‘the good stuff’. Naar hedendaagse normen bezwaarlijk metal te noemen, hooguit hardrock, maar desondanks een heerlijk nummer. De rode loper wordt met deze song uitgerold voor het echte prijsbeest van het album: Give ‘Em Hell. Dit is 80’s metal op zijn best. Ja, niet zo zwaar als bepaalde tijdgenoten – met twee gitaristen – toen al pleegden te gaan, maar het is wel degelijk pure rock hoor. Het ritme van deze song duwt zich van bij de eerste noten door en zanger Steve Bridges geeft de performance van zijn leven wanneer hij het refrein in gang schreeuwt. De noten die hij daar haalt zijn voor de gemiddelde man enkel haalbaar na een flinke trap in het klokkenspel. De huidige zanger van de band, Luther Beltz, slaagt er in ieder geval niet in en laat tijdens optredens vaak sluw het publiek het refrein meezingen. Is geen schande, Luther.
Goh, weet je? Dit album is gewoon af en moet je zeker eens beluisteren als dit voor jou onbekend terrein is. Ik ben een fanboy en kan niets verkeerd zeggen over deze schijf. Hey, het is wat het is. Ik ben dol op dit album en vond het dus leuk dat ik er kon over schrijven. Het zijn zulke platen die ervoor zorgden dat ik zo verliefd ben geworden op heavy metal. De jaren ‘80 kennen nog albums die meer aandacht verdienen dan ze krijgen, maar deze Give ‘Em Hell mocht gelukkig weer even in de schijnwerpers staan. Sommige platen verouderen goed. Ja, de tijdsgeest zit erin en een dergelijke plaat zou tegenwoordig vreemd overkomen. Daarvoor is de 80’s saus die eraf druipt veel te dik. Toch hoop ik dat deze de tand des tijds overleeft en toekomstige generaties hem ook kunnen leren kennen. Voor één keer is zo’n re-release dan ook niet zo’n slechte beslissing. Give ‘Em Hell… they sure did. Ik ga hem nog eens integraal opleggen.
Label:
High Roller Records, 1980
Tracklisting:
- Ready to Roll
- The Divine Victim
- Leaving Nadir
- Gettin’ Heavy
- Give ’em Hell
- Unto the Ages of the Ages
- Pay Now – Love Later
- The Devil’s Gallop
- Tetelestai
- Wake Up Screaming
Line-up:
- Steve Bridges – Zang
- Montalo – Gitaar
- Andro Coulton – Basgitaar
- Gra Scoresby – Drum
Links: