Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.
Aflevering 16: van optredens van deathmetalgrootheden Hate Eternal en Morbid Angel tot het einde van Sinister
De geschiedenis van popodium Vera in Groningen gaat iets verder terug dan die van Zware Metalen: 1899 om 2000. Dat maakt het voormalige Corpus Studiosorum Reformatum Groningae ‘Veri Et Recti Amici’ (‘Ware en oprechte vrienden’) 101 jaar ouder dan het leukste metal e-zine in Nederland en België. Op 8 februari 2004 kruisten de paden van de zaal en het zine elkaar voor een concertverslag. Hate Eternal en Dying Fetus kwamen langs, al was redacteur Jan Hendriksen kort van stof, met een kleine alinea per band:
De band van de avond was zonder meer Dying Fetus, zowel Prejudice als Deeds of Flesh waren niet echt van een goed geluid vergezeld gegaan, maar bij Dying Fetus was er blijkbaar iemand anders achter de knoppen komen staan, want de heren klonken stukken beter dan hun voorgangers. Dying Fetus had er duidelijk zin in, de energie spatte van de heren af, en dat werd goed door de zaal overgenomen, een goede pit en een flinke hoeveelheid headbangers.
En dan de headliner van vanavond, Hate Eternal, natuurlijk met de bijna legendarisch Eric Rutan (binnenkort interview met deze man hier op ZM!). De drukke, technische death metal van dit trio komt op cd erg goed over, maar live is het één grote bak ruis, vooral het gitaargeluid wordt door de hoge snelheid en de stortvloeden aan tonen een dikke brij. Erg jammer, want Hate Eternal had er zin in en zette verder een topoptreden neer.
Later die maand stond Metalfest 2004 (een even doeltreffende als eenvoudige naam) in het Tilburgse 013 op het programma, met als headliner Morbid Angel, al blijft in het midden of de band een goed of juist een tegenvallend optreden afleverde:
Trey Azagthoth maakte zijn reputatie waar on stage in Tilburg, en frontman Steve Tucker liet horen dat hij een geweldige stem heeft. In het begin van het optreden stonden beide gitaren veel te zacht, waardoor de bas enorm op de voorgrond trad. Na enkele nummers werd dit wat bijgesteld en waren Trey’s solo’s zelfs te horen, maar de band had het hele optreden lang geen subliem geluid helaas.
In het concertverslag wordt alvast een interview met Steve Tucker verklapt, maar dat is niet meer terug te vinden in de archieven. Wel sprak Zware Metalen met de Teutoonse Thrashers van Tankard. Van het gesprek in drie delen is het eerste deel verloren gegaan, maar in het overgeleverde deel twee en drie gaat bassist Frank Thorwarth rustig in op de vragen die altijd worden gesteld. Die over bier:
Op jullie website wordt er echt alles in gedaan om jullie neer te zetten als een stel bierdrinkende lolbroeken. In hoeverre is dat imago echt?
Dat is een goede vraag. Laat ik eerst zeggen dat we zeker van een biertje houden, maar we zijn absoluut geen alcoholisten. Zouden we dat wel zijn, dan hadden we nooit deze muziek kunnen maken. We zijn wel degelijk serieus bezig als het aankomt om het maken van een goede cd. We willen iedere keer het best mogelijke resultaat neerzetten.
Tankard loopt zo’n beetje op bier. Daarom kan je niet ontkomen aan een vraag over bier. Ik ben zelf nogal een liefhebber van Belgisch bier. Is dat ook aan jullie besteed?
Oh ja, zeker weten. Ik zal je een leuke anekdote vertellen wat er gebeurde tijdens onze laatste toer door Belgie. We moeten er trouwens nog steeds smakelijk om lachen in de oefenruimte. Op een gegeven moment zaten we in een restaurant een soort van Goulash te eten. We vonden de smaak nogal vreemd, dus vroegen we aan de ober wat er eigenlijk inzat. Het bleek dat de ghoulash voor 70 procent uit bier bestond, namelijk Orval. We willen graag van ieder land en iedere streek de speciale biertjes proeven. Zo kwamen we ook eens in Italië en daar kregen we ontzettend duur Amerikaans bier wat echt voor geen meter smaakte. We vroegen de ober waarom hij geen plaatselijk biertje schonk. De beste man stamelde dat het plaatselijke bier niet te drinken was. Daarom durfde hij het niet te schenken. Italie is eigenlijk ook geen een bierland.
Fris maar toch beukend is misschien wel de beste omschrijving van deze cd. Na het horen van deze cd kan ik alleen maar concluderen dat de Death Angel reünie een succes is. Een absolute aanrader, behalve als je originaliteit niet op prijs stelt. Naar mijn mening is dit de beste plaat die ze ooit gemaakt hebben.
Serenity In Fire trapt gelijk goed af met het nummer The Ambassador Of Pain. Even lijkt het of de nieuwe cd geen steek anders is dan voorganger Shadows & Dust. Maar al snel wordt duidelijk dat de band toch wat nieuws voor haar luisteraars in petto heeft. De nieuwe cd is iets minder druk dan de vorige. Al blijft het Kataklysm, het geblast staat niet meer zo centraal als op ouder werk. Niet dat er minder geblast wordt, sterker nog op sommige nummers is het drumwerk nu nog extremer dan voorheen. Ook staan er meer melodischere riffjes op de plaat, vooral als intro’s of tussenstukjes.