Het Nederlandse Dool is een graag geziene gast op menig (internationaal) metalfestival. Met muzikanten van Turia, Elle Bandita, Gold, Herder en The Devil’s Blood is de Rotterdamse groep enorm veelzijdig en dat uit zich ook goed in de muziek. Vrijdag 10 april komt de langverwachte opvolger van de enorm succesvolle debuutplaat Here Now, There Then (2017) uit. Reden genoeg voor Zware Metalen om te bellen met de innemende bandleider Raven van Dorst.
Hi Raven, hoe gaat het met je?
Naar omstandigheden gaat het op zich goed. Ik denk dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben dan ik op dit moment, dus ik ga lekker niet klagen.
Gisteren (23 maart) is het nieuws naar buiten gekomen dat tot 1 juni alle concerten niet kunnen doorgaan. Dat betekent voor jullie geen voorjaarstour en geen Roadburn, waar jullie het album Summerland zouden presenteren.
Ja dat zat eraan te komen. Het is niet leuk, maar wat er in het vat zit, verzuurt niet. De plaat Summerland is tijdloos en oneindig, dus we gaan later wel de planken op.
Vind je het een idee om jullie album alvast via een livestream te presenteren?
Nee, het is niet zo dat wij gaan optreden voor een cameraatje. Het is leuk als bands dat kunnen doen en het wordt hun van harte gegund, maar ik word er zelf niet door aangetrokken om naar een schermpie te gaan staren naar één mijn favoriete bands. Ik zet in zo’n geval liever een plaat op. Dan gaan wij dat zelf ook niet doen.
Verder over Summerland, het album is opgenomen in België en Zweden. Hoe ging het proces van songwriting?
Het ging deze keer heel anders dan bij de vorige plaat. Toen hadden we nog helemaal niks en we hadden nog niet live gespeeld. We waren gewoon een vriendengroep die iets nieuws wilde beginnen. Ik was gestopt met Elle Bandita, The Devil’s Blood was uit elkaar, Nick was uit Gold gestapt… Iedereen had zoiets van: we willen iets doen en we willen iets nieuws. Vanuit die gedachte willen we gewoon lekker muziek maken en zijn we Dool begonnen. Ik had nog wat nummers liggen en een paar ‘skeletten’ van nummers. Die had ik mee naar de oefenruimte genomen. We wisten niet wat voor muziek we wilden maken, maar we dachten: we gaan het gewoon doen en we kijken wel. Daar is Here Now, There Then uit voortgekomen. Nadat die plaat was uitgekomen en wij heel veel zijn gaan optreden, hebben we gevonden waar we naar op zoek zijn. Die nummers zijn toen ook gaan evolueren, echt gaan leven.
Ja! En dat hoorde je al een klein beetje op die Love Like Blood-release die we vorig jaar hebben uitgebracht. Die is veel meer zelfverzekerd en lomper en logger. Veel meer lijf zit eraan. Lijvigheid zou ik het willen noemen! Op Summerland is dat nog verder geëvolueerd. Ik heb het gros van de nummers zelf geschreven en ik wist al in een vroeg stadium van “daar past wel een 12-snarig gitaartje”. Ik dacht verder dan gewoon het liedje. Ik kon nu ook de nummers meenemen naar de oefenruimte en zonder eigenlijk een woord te wisselen met elkaar, begreep iedereen waar het naartoe moest. Dat was heel interessant en een heel fijne manier van muziek maken.
Dat is erg bijzonder, want iedereen zit (of zat) ook in een andere band. Hoe zorg je voor het kenmerkende geluid van Dool?
Ik denk dat dat het resultaat is van héél veel samen spelen en weten wat je aan elkaar hebt. We hebben echt heel veel gespeeld de afgelopen drie jaar, sinds Here Now, There Then. We zijn in het diepe gesprongen en ik denk dat iedereen vol enthousiasme en met veel energie erin is gegaan en daar ook heel goed van heeft geleerd. Lekker onbevreesd de planken op met z’n allen! Het geluid van Dool is ondefinieerbaar. Mensen proberen het te zoeken: is het nou een metalband, een rockband, een gothicband? Wave of doom? Mensen proberen er een labeltje op te plakken, maar ik denk dat juist die ondefinieerbaarheid van Dool ons kenmerk is. Wij kunnen met z’n allen al zo snel in die ondefinieerbare bubbel stappen en dat werkt heel erg goed.
Dool wil naar eigen zeggen de rug toekeren naar massa-identiteit en het stedelijke individu. Wat is het centrale thema van Summerland?
De term Summerland heb ik uit een boek. Het is een heidens begrip voor het hiernamaals, voor het nirwana, voor het walhalla, voor de hemel of welke naam je er ook aan wilt geven. In Summerland gaat het niet om wat de kerk of een priester of een god of een boek vindt hoe het eruit moet zien, maar is het hiernamaals ingericht naar jouw wensen. Toen ik daarover las, werd ik daar heel erg door getriggerd. Ik vroeg me af hoe dat voor mij eruit zou zien. Toen ben ik daarover gaan nadenken. Ik moest me hierbij vasthouden aan mijn eigen aardse ervaringen. Ik ken alleen maar dit lichaam, dit leven en deze wereld. Dus ben ik daarmee gaan vergelijken. Toen kwam ik op een aantal punten waarbij ik dacht: hemel op aarde! Daar gaat de plaat over, over de momenten dat ik denk dat ik me dichtbij de hemel voel.
Tijdens seks dus?
Tijdens seks ja! Dat heb jij heel goed gezien, Marleen! Haha! Ja, seks, drugs en andere geestverruimende middelen. Misschien ook meditatie en dat soort dingen, maar dat zijn wel vrij aardse zaken. Die bezing ik.
Wat betreft het heidendom, beschouw jij jezelf als heiden?
Ik ben geen proactieve heiden. Daarvoor sta ik te ver van de natuur af. Ik woon in het centrum van Rotterdam. Ik voel wel ergens mijn binnenste trekken naar de wijsheid en de wildheid van de natuur, maar ik kom er maar weinig aan toe. Ik heb wel weinig met georganiseerde religies.
Het nummer Be Your Sins deed mij een beetje denken aan het satanisme van Anton LaVey.
Ja, zijn satanisme zou ik liever provocatief, reactionair satanisme willen noemen. Hij was meer een shockrocker. Waar dit nummer eigenlijk over gaat is: laat je niet aanpraten dat jij iets fout doet. Je zou denken, dat punt zijn we toch allang voorbij dat de kerk zegt wat we moeten doen? Dat is gewoon vreselijk en daardoor missen wij een hoop vrijheden en een hoop ruimte om te ontplooien. Ik denk dat we daarom nog steeds – nu wordt het een beetje een feministisch verhaal – loonverschillen hebben. Zoveel christelijke partijen vinden dat vrouwen thuis moeten zitten en kinderen moeten baren. Dat vertaalt zich heel sterk in politieke besluitvorming en dat vind ik vreselijk. Of nog recenter, dat er nu allemaal bij abortusklinieken weer gedemonstreerd wordt door van die pro-lifers. Rot op! Je wordt als vrouw heel erg gedemoniseerd en daar gaat dat nummer over.
Dat ontastbare, magische deeltje? Die link wilde ik inderdaad wel leggen, maar dit nummer gaat eigenlijk over een ervaring die ik had tijdens een trip waarbij ik de aanwezigheid voelde van iemand die er niet was. Ook al kun je je dat misschien niet voorstellen in die intensiteit in die situatie, maar ik denk dat iedereen in zijn leven wel eens de situatie heeft gehad waarbij je ’s nachts wakker schiet en aan iemand denkt en dat diegene jou dan net belt. Of dat je de volgende dag hoort dat er iets was met diegene op dat tijdstip. Een onverklaarbare, interlokale connectie.
Waarom zijn er oosterse invloeden in dit nummer verwerkt?
Onze bassist JB heeft een heel arsenaal aan uitheemse instrumenten thuis staan. Je hoort hier een Turkse saz. Hij had voor de grap een stukje uit een nummer met een saz gespeeld en naar me opgestuurd. En ik vond dit zo vet en hij kon dit zo goed! Ik dacht, dit moeten we echt op de plaat doen! Toen heeft hij dat intro geschreven voor God Particle. Dat is puur ook om mensen meteen in dat magische, onbestemd sfeertje te brengen. Je wordt gelijk een andere wereld in getrokken en dat is net wat zo’n trip met je doet. Je hoeft eigenlijk alleen je ogen te sluiten en je bent er al niet meer op het moment dat je zoiets hoort. Heel suggestief introotje dus!
Ja, ik denk dat in dat nummer de twee platen op het punt van het hiernamaals elkaar misschien raken. De titel van het album Here Now, There Then was oorspronkelijk bedoeld als een soort mantra. Iedereen in de band en ook de luisteraars hebben dat zich eigen kunnen maken op de een of andere manier, wat dat ook betekent voor diegene. Voor sommige mensen ging dat letterlijk om locatie, het hier en het daar. Voor sommige mensen ging het om dingen uit het verleden en de toekomst. Ik had ook mijn eigen interpretatie daarbij en die raakte in het nummer Ode to the Future, dus ik vond het wel leuk om dat daar even terug te laten komen.
Je bent natuurlijk ook bekend van TV. Hoe zou je idealiter je tijd willen verdelen tussen werk voor de camera en werk voor Dool?
Ik zou het allerliefst alleen maar op tour zijn met de jongens! Dat is toch wat ik het liefst doe. Live spelen vind ik belangrijk en is hetgeen waar ik voor leef. Ik kan dus niet wachten op het moment dat ik weer met die gasten op het podium sta. Werk voor de televisie is hartstikke leuk, maar op een heel ander niveau. Ik geniet daar echt van en ik mag in mijn handen knijpen dat ik dat werk mag doen. Dat geeft me heel veel ruimte om concessieloos te blijven in de muziek. Het is namelijk niet zo dat wij met Dool een hit hoeven te scoren, of op 3FM gedraaid moeten worden. Wij zullen nooit onze nummers op drieënhalve minuut afkappen zodat ze op de radio gedraaid kunnen worden. Dat hoeft allemaal niet. Dool blijft vanuit een oprechte, pure bron en dat gaat hartstikke goed. Het gaat heel eerlijk op die manier. Televisie is gewoon werk. Het is wel leuk werk, maar het is gewoon werk. Het zijn twee verschillende werelden en ik houd ze het liefst zoveel mogelijk gescheiden.
Tot slot: wil je nog iets anders kwijt aan onze lezers?
Houd even vol tot de clubs weer open gaan en dan komen wij met een nieuwe, verse, heftige lading muziek op het podium. We kunnen niet wachten! Het is jammer dat we het nu niet in levende lijve kunnen delen, maar ik hoop dat het album Summerland de tijd kan overbruggen totdat we elkaar weer kunnen zien.
Nieuwe showdata:
2020:
19-6: Graspop Metal Meeting te Dessel
9-7: Flammen te Torgau
18-7: Welcome to the Village te Leeuwarden
29-8: Charge Fest te Dordrecht
19-9: Headbangers Ball Fest te Izegem
11-12: Helling te Utrecht (met GGU:LL)
18-12: Vera te Groningen (met Witte Wieven)
2021:
8-1: Metropool te Hengelo (met Witte Wieven)
22-1: Patronaat te Haarlem (met Witte Wieven)
23-1: Doornroosje te Nijmegen (met GGU:LL)
16-4: Roadburn te Tilburg
Links: