Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.
Aflevering 5: de pareltjes van Bart Alfvoet
Nadat we in de eerste vier afleveringen van deze rubriek chronologisch hebben teruggeblikt op het Zware Metalen in de jaren 2000, 2001 en 2002, nu een tussensprong met oer-redactielid Bart Alfvoet. Van de twintig kaarsjes die Zware Metalen dit jaar uit mag blazen, was hij er bij zestien betrokken: de West-Vlaming sloot zich in 2004 bij de redactie aan en heeft sindsdien een ongekende hoeveelheid artikelen geschreven. Het huidige redactiesysteem gaat ‘slechts’ terug tot februari 2008 en daarin tellen we al 11.588 items van zijn hand. Met name albumreviews, want het is voor Alfvoet niet uitzonderlijk om er meerdere per nacht te maken. Alfvoet schreef lange tijd alles, Alfvoet luistert alles (er staat meer muziek op zijn harde schijven dan op die van Spotify) en Alfvoet leest alles. Hij pikte uit zijn geheugen spontaan zes pareltjes van platen die het verdienen nog een keer onder de aandacht te worden gebracht.
Redacteur Robert de Leeuw liet het debuutalbum van de Engelse progressieve blackmetalband maar rondjes draaien in zijn cd-speler in 2005. Of beter gezegd:
Overwegend slepende avantgardistische black, met 50% screams en 50% cleane zang. Deze cleane zang geeft wel zo’n enorme meerwaarde aan deze muziek, iets wat ik nog nooit eerder gehoord heb.
En:
De met een Engels accent opgesierde vocalen begeleiden de overwegend hypnotiserende muziek middels poëtische teksten waarbij elk cliché vermeden wordt. Daaroverheen wandelen dan ook nog prachtige baslijnen die het geheel helemaal afmaken.
Of wat dacht u van:
Dit is wel van zo’n pure klasse, dat ik het genre in één klap weer helemaal springlevend zou willen noemen! Of ga ik nu te ver? Het zal de opwinding wel zijn, want ik ben in tijden niet meer zó onder de indruk geweest van een black metal plaat. Deze muziek grijpt je vast en laat je gedurende 54 minuten niet meer los.
Met als conclusie:
Ja, dames en heren, dit is een nieuwe parel aan het black metal/avantgarde front (noem het post-black), die zich wat mij betreft al na één full-length release tussen de galerij der groten heeft genesteld. En nu maar hopen dat het geen eendagsvlieg is.
Vanwege technische redenen is het niet meer te achterhalen of en wat voor cijfer De Leeuw in 2005 aan deze plaat gaf maar indruk maakte het werkje wel.
Devourment – Obscene MajestyWe maken een enorme sprong naar 2019. Redacteur Kris Hardermann bespreekt op 27 september de zesde plaat van de Amerikaanse slam/brutaldeathmetalband. En met 87 punten was dat een werkje dat extra aandacht verdiend :
Wegens een grondverzettend zware geluidsafwerking, besef je nu nog niet wat voor rijtende weerhaken er aan de brutale uitbeenriffs zitten. Je bent immers de chirurgische precisiemoorden van al die brutal deathmetalgenregenoten gewoon. Tijdverlies, vindt Devourment, wij gooien de sloopkogel erin en smelten het overschot net zolang totdat het vloeibaar genoeg is om door de riolering te trekken.
Het resultaat na twee luisterbeurten is dan ook eenvoudig:
Stoelen aan de kant en dansen maar!
Blut Aus Nord – HallucinogenNog een behoorlijk recent pareltje en wel een waarvan de kans groot is dat hij nog regelmatig rondjes draait op uw afspeelapparaat van voorkeur. De dertiende van zwartgeblakerde Franse gezelschap Blut Aus Nord komt binnen bij Maarten Raes, die zich een expert binnen de redactie toont. Hij schrijft een review van maar liefst 1.734 woorden. Het kan bij Zware Metalen, waar de pagina’s van elastiek zijn. Raes is duidelijk onder de indruk en geeft 90 punten:
Een muzikale catharsis die zijn weerga niet kent, geloof me vrij. Ik ga hier heel eerlijk over zijn: ik ben enorm onder de indruk van dit album. Omdat het me op de één of andere manier geweldig aangrijpt, omdat elk nummer me verbijstert en verbluft, maar vooral omdat het zoveel prachtig intens melodieuze momenten kent.
Er volgt een review waarbij het album nummer voor nummer onder de loep wordt genomen en niet elke uitgave die de burelen van Zware Metalen bereikt is daar geschikt voor. Hallucinogen wel:
Met Hallucinogen heeft Blut Aus Nord voor de dertiende maal bewezen dat hij nooit of te nimmer zal vervallen in routine. Het is een zoveelste (r)evolutie van een band die zichzelf blijft uitvinden. Dit album is een totaalconcept van progressieve helderheid, catchy thema’s, vette riffs en vredige reflectie, maar waarbinnen elk nummer zijn eigen identiteit behoudt. Lichtvoetig op het eerste zicht, maar af en toe verraderlijk kwaadwillig. Anders gezegd: skip die nieuwe Tool: dit is boeiender!
De conclusie van Raes is even logisch als voorspelbaar:
Is dit dan het beste Blut Aus Nord-album ooit? Het zou zomaar kunnen.
Mongool – FloepDe meesterrecensent is ook zijn eigen werk niet vergeten. Bart Alfvoet heeft een voorliefde voor het obscure en dus is niet vreemd dat hij zijn eigen review van Floep nog herinnert: een democassette van het duo De Tapijtkwijler en Achterlijke Bart alias Mongool. En wat die voor muziek maken?
Als vanzelfsprekende gure & ongare black metal met een vunzigheid die zijn gelijke slechts haalt in het entertainende leven der ongedierte in de keuken van een op de bovenste verdieping van een in 1985 door socialistisch bewind gesponsord flatgebouw wonende weedhoer, die tot haar eigen grote spijt te weinig mentaal gezonde vaste klanten kan houden omwille van haar gebrek aan basishygiëne, en zich daarom niet eens kan kronen tot goedkope heroïnehoer.
Austere – To Lay Like Old Ashes
Verder voortdragend uit eigen werk, komt Alfvoet terecht bij To Lay Like Old Ashes: het tweede album van de Australische depressive blackmetalband Austere. Tevens het laatste album, maar dat was in 2009 nog niet duidelijk. Het plaatje gaat in ieder geval onder de huis zitten:
Austere treitert je. Sommige Katatonia-melodieën blijven je eeuwig bij. In momenten van wanhoop en desillusie. In momenten dat je denkt dat de muziek even je gehele bestaan definieert. Austere maakt op deze plaat ondankbaar gebruik van de Kafkaiaanse sfeer om je vol te gieten met desolate cleane refreinen, bijna Solefaldische en deontologisch traumatiserende, zelf na-neuriënde echozang. (Viva) Dreadfull Emptiness, Sell your Soul to Death.
En om Austere in een breder kader te plaatsen:
In paranoïde leefwerelden vol nagedachtenissen en asociaties aan de Pharmacon, de medische warmasters, is Austere de onweerstaanbare aanzet tot anti-depressiva, de zwarte pest die de geest van ieder ontvankelijk mens zou bewustmaken van de ziekelijke eindigheid en agonische pijnen die het eilandisch bestaan met zich meebrengt. Machteloos sta je tegenover dergelijk denkbeeld. Alleen de immuniteit door de inname ervan kan je redden tegen een extreme gelatenheid jegens je eigen existentie. If you can’t beat it, join it. Nog één keer, tot de riff zich blijft herhalen, alsook met de oren gesloten.
Op onze oude website is te zien dat Austere voor To Lay Like Old Ashes 96 punten kreeg en de band er dus met een knal uitging.
Scarification – Nocturnal Past
De laatste plaat die uit het zwarte gat van Bart naar boven borrelde, verscheen in 2009 en is een soloproject van een Amerikaan die zichzelf Rott heeft gedoopt. Zijn Nocturnal Past, onder de bandnaam Scarification, kwam in handen van Alfvoet maar die was snel klaar met het debuut:
Ik hoop dat je snel een zinvolle hobby vindt. Ik hoop het voor jou en voor mij en voor iedereen die te veel tijd heeft, ook al is het maar een beetje. Heel veel succes met je zoektocht en tot nooit meer. Dag.
Op onze oude website lezen we terug dat de eerste boreling van Scarification slechts 10 punten kreeg. Rott liet zich er overigens niet door uit het veld slaan en bracht vorig jaar nog een EP uit. Op Zware Metalen hebben we ‘m evenwel niet meer gezien.