Op de eerste dag van de tweede maand van het jaar strijken Slipknot en Behemoth neer in het Groothertogdom Luxemburg. Om de doortocht van deze twee metalreuzen te ervaren trekken ook talloze Belgen en Nederlanders naar Esch-sur-Alzette. Onder hen is onze redacteur Maud die verslag uitbrengt.
Ik zag Slipknot vorig jaar op Graspop Metal Meeting aan het werk en werd toen bijna weg geblazen door de energie, agressie en kracht die het negental uit Des Moines, Iowa over de festivalweide uitspuugde. De blauwe plekken waarop de moshpit me trakteerde nam ik er met genoegen bij. Het nieuwe album was toen nog niet uit, dus het verbaasde niet dat kort daarna een nieuwe tour werd aangekondigd. Reikhalzend was het uitkijken naar de concertdata. Figuurlijk wachten en bloeden want het deed pijn toen bleek dat de band België schaamteloos over zou slaan. Gelukkig worden de Lage Landen elders wel aangedaan. Op 28 januari landen Clown, Corey en hun vriendjes in Amsterdam en een paar dagen later trekt het hele circus door naar Luxemburg. Dat wordt een weekend goedkoop tanken en duur drinken. Luxemburg – het vergeten kleine broertje van Nederland en België – is even het middelpunt van de metalscene in de Lage Landen. Talloze Belgen en Nederlanders vullen de zaal, in zulke mate dat ik de hele avond geen enkele Luxemburger spreek.
Het heeft wel iets, die Rockhal in Esch-sur-Alzette, de tweede stad van Luxemburg met een indrukwekkende dertigduizend inwoners. In deze bruisende, nooit slapende metropool staat dus een concertzaal die plaats biedt aan 6.500 mensen, of liever, aan slechts 6.500 mensen. Dat is ruim tienduizend mensen minder dan er in de Ziggo Dome binnen kunnen. Je kunt dan ook bijna spreken van een intiem privé concert. Zelfs de mensen achteraan de zaal staan dichterbij de band dan ooit.
De band, dat is naast de hoofdact van de avond ook het sterke voorprogramma. Niemand minder dan het Poolse Behemoth heeft namelijk de eer om het publiek op te warmen. Dit is geen klein bandje dat zich voedt met de aandacht dat touren met Slipknot met zich meebrengt. Nee, dit zijn de meesters van de blackened death metal in eigen persoon. Het is te merken aan het publiek, want hoewel zalen gewoonlijk pas vollopen wanneer de hoofdact van start gaat is er bij dit optreden van het begin af aan een groot publiek.
Nergal en de zijnen bedanken de talrijk opgedaagde maggots door met het rauwe Wolves ov Siberia aan te vangen. Een vette black metalriff en vooral Inferno’s niet aflatende bombardement aan drumbeats golven door de zaal. Tegen de achtergrond branden omgekeerde kruisen en versieren pentagrammen het podium. Bedoeld om mee te choqueren en een sfeer van pure horror en satanverering te creëren, maar ik vind het wel gezellig zo. En ik ben duidelijk niet alleen want de Polen pakken vanaf de derde song de volledige zaal in. Wat een zalig nummer is Bartzabel toch! Nergal heeft ondertussen snel zijn mijter opgezet. Een beetje method acting kan nooit kwaad. Intussen loopt bassist Orion zo vaak de muziek het toelaat achter de coulissen om zijn mond met water te vullen. Als een gelukkige kleuter rent hij vervolgens weer het podium op om dan ostentatief alles de lucht in te spugen alsof hij het spuitgat van een kloeke potvis is. Onbedoeld grappig maar zeker niet storend. Daarvoor is deze set te strak.
Toch bekruipt mij ineens de gedachte dat dit podium wel heel klein is om straks negen energieke, gemaskerde Amerikanen te ontvangen. Hoe gaan ze dat aanpakken? Veel tijd om daarover na te peinzen krijg ik echter niet want mijn nieuwste favoriete Polen zetten ondertussen Blow Your Trumpets Gabriel in. Satanzijdank dat ik een paar nummers terug snel naar het toilet ben gerend – Luxemburgs bier slaat je maag over en loopt rechtstreeks naar de nieren – anders had ik dit schitterende nummer misschien gemist!
Naar het einde toe krijgen Nergal en Orion het zelfs zo warm in hun hoofd dat ze meermaals synchroon met hun rechterbeen een lus in de lucht schoppen. Wederom, onbedoeld grappig maar allesbehalve storend. Ben ik blij dat ik deze heren nog eens aan het werk zie! Ze mogen evenwel zo hard om Satan roepen als ze willen, serieus neem ik deze circusact niet. Hun muziek is echter zo strak als een Braziliaanse reetveter. Zelf als je het niet graag ziet kan je niet anders dan ernaar kijken. Respect voor Behemoth!
En dan, na een korte pauze, is het zover. Wanneer er plots snoeihard For Those About To Rock van AC/DC uit de boxen knalt weet het publiek hoe laat het is. Here comes the pain! Na de korte intro Insert Coin, waarmee ook de nieuwe plaat We Are Not Your Kind begint, schiet het negenkoppige monster dat Slipknot heet uit de startblokken met het baldadige Unsainted. Direct wordt ook duidelijk hoe ze negen man op dat podium krijgen. De helft van de band staat namelijk op een verhoging. Het kleine podium maakt echter niet dat iedereen statisch op zijn plekje blijft staan. Vooral Sid Wilson verlaat vaak zijn draaitafel om het publiek op de meest bizarre danspasjes te trakteren. Aan de overzijde toont het nieuwste lid Tortilla Man zich eveneens een echt Duracell-konijn. Die kerel blijft maar gaan waar anderen stil zouden vallen. Al schreeuwend de achtergrondzang voorzien of ritmisch samen met Shawn ‘Clown’ Crahan de ziel uit zijn lijf rammen. Toen vorig jaar Chris Fehn onverwacht de band diende te verlaten werd daar door veel fans treurig op gereageerd, maar deze tortilla toont zich echt een meer dan waardige vervanger.
Al kun je je soms wel de vraag stellen of het wel nodig is dat ze met negen man op dat podium staan. Craig Jones – de keyboardspeler en gepatenteerd SM-stekelvarken – staat anderhalf uur minzaam te headbangen. Ondertussen duwt hij waarschijnlijk een paar keer op ‘on’ en ‘off’. En dat Sid Wilson genoeg tijd heeft om het leeuwendeel van het optreden ver van zijn draaitafel te staan freestylen is ook veelzeggend. Zelfs Clown, de laatst overgebleven oprichter van de groep, heeft vaak niets anders te doen dan wat te staan headbangen. Hij doet dit trouwens n stuk minder overtuigend dan twintig jaar geleden toen ik Slipknot voor het eerst live aan het werk zag. Nu goed, twintig jaar headbangen doet wat met een mens. Mijn nek doet na een avondje in Luxemburg nog dagen pijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat je er pijn kon voelen. Laat mij dit geen twintig jaar doen. Alsjeblieft niet.
Ondertussen dendert de Slipknot-trein genadeloos verder. Links en rechts poogt men een pit te vormen, maar doordat ik niet de enige ben die dat Luxemburgs bier maar niets vindt wordt er nogal kwistig mee rond gesmeten. Het resultaat laat zich raden.. een te natte vloer maakt een leuke circlepit onmogelijk. Dus zoekt iedereen zijn heil in moshen en wordt er dapper gepoogd om een bescheiden wall of death uit te voeren.
Corey Taylor ziet dat het goed is. Wanneer de vaart er wat wordt uitgehaald door een vervelende pauze tussen twee nummers spreekt hij het publiek aan. Iedere veteraan onder de maggots weet vervolgens hoe laat het is.. of we krijgen te horen dat we allemaal deel uitmaken van de Slipknot-familie of we moeten massaal hurken en samen recht springen op de tonen van Spit It Out. Helaas voor Luxemburg kiest Corey voor de eerste optie. We krijgen vanavond geen Spit It Out te horen krijgen. Jammer! Ook persoonlijk favoriete nummers als Custer, Dead Memories of The Devil in I halen de setlist niet. Slipknot speelt op deze koude februariavond wel publieksfavorieten als Duality, Psychosocial, Before I Forget en de onvermijdelijke traktatie van het huis in de vorm van Wait And Bleed. Ook een aantal nieuwe nummers waarvan Nero Forte en Solway Firth de bekendste zijn wordt gespeeld. Het voorlaatste album wordt echter vakkundig genegeerd. Beu gespeeld de laatste jaren? Het is opvallend hoe de band veel naar de oudste albums terug grijpt. Met Surfacing (Slipknot) en People=Shit (Iowa) wordt zelfs als toegift een blik aan oude songs opengetrokken.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen grote fan ben van de muziek die Slipknot maakt. Naar mijn mening zijn er bands die betere muziek maken. Er zijn er echter weinig die zo’n geweldige show kunnen brengen als dit negental. Ik ben dan ook grote fan van de liveband Slipknot. Wat een energie deelt men weer! Onwezenlijk! Ik heb ze eerder beter aan het werk gezien, maar zelfs een Slipknot op vijftig procent van zijn kunnen is meer dan de moeite waard!
Wie had er twintig jaar geleden kunnen vermoeden dat deze jongens zo groot gingen worden? Nu-metal is zoals dat ene foute kapsel dat je lang geleden had. Iets waarvoor je jouw kapper tegenwoordig een proces zou aandoen. Een foute fase die gelukkig tot het verleden behoort. Slipknot overleefde het genre echter omdat ze simpelweg geen nu-metal spelen, wat haters ook mogen beweren. Slipknot, dat is alternatieve metal, of je zou het nu-metalcore kunnen noemen. Welke band verzint het om naast een drummer nog twee percussionisten te plaatsen? Ik zie het Papa Roach of Limp Bizkit niet doen. We are not your kind’ brult Corey Taylor. En dat hij gelijk heeft!
Datum en locatie:
1 februari 2020, Rockhal, Esch-sur-Alzette. Luxemburg
Link: