Het is ze weer gelukt, die Zweden van Year Of The Goat. Vier jaar na het uitstekende The Unspeakable – uitgebracht in het daadwerkelijke Jaar van de Geit volgens de Chinese kalender – keert de occulte rockformatie terug met het derde (volwaardige) rituele offer, getiteld Novis Orbis Terrarum Ordinis (Latijn voor: ‘’nieuwe wereldorder’’). Het beluisteren van deze nieuwe schijf vroeg erom om weer even zijn voorganger te beluisteren, want hoewel dat album mij destijds zeker kon bekoren en de band live ook een sterke indruk achterliet in Willemeen in 2017, verdween de band toch weer wat van de radar. Wat een genot om dan ook weer opnieuw tot de conclusie te kunnen komen dat we hier te maken hebben met een uitstekende band, bestaande uit fantastische musici en vooral ook geweldige songwriters.
Wanneer we vandaag de dag denken aan occulte rock uit Zweden, dan is Ghost de naam die bij de meeste mensen op zal komen. Maar waar Ghost op het debuut een tikkeltje harder klonk dan op het recente werk, durf ik te stellen dat die band gaandeweg meer in de richting van Year Of The Goat is opgegaan. Voor wie dan ook nog niet bekend is met dit gezelschap is de meest simplistische vergelijking die ik maken kan, dat Year Of The Goat klinkt als een cocktail van The Devil’s Blood, Ghost en proggy jaren ’70 invloeden. Een goedkope vergelijking, want daarmee lijk ik te suggereren dat deze band geen eigen geluid heeft, maar dat is alles behalve waar. Novis Orbis Terrarum Ordinis klinkt als een album dat een tijdje gerijpt heeft en één waar de band met zorg aan heeft gewerkt. Bovendien laat het wederom horen meer als een volwassen versie van Ghost te klinken, gericht op de niche en niet op de massa.
Kenmerkend is de tweestemmige zang, waarin toestenist Pope een extra laag toebrengt aan de leadvocalen van gitarist Thomas, maar ook het samenspel van de drie gitaristen levert een organisch geheel op. Novis Orbis Terrarum Ordinis zal dan ook het album moeten worden waarmee deze band zich gaat vestigen. Voor matigheid is namelijk geen plek hier, enkel de gaafste occulte rocknummers vol krachtig gitaarspel en sterk vertolkte vocalen. Zo zijn er het groovy uptempo Acedia en Superbia, het rockende Avarita en de persoonlijke favoriet, het meeslepende Ira, dat met haar tien minuten behoort tot één van de langste nummers van dit album. Maar waar The Unspeakable nog werd geopend met het langste nummer van de schijf, gaat die eer nu naar de formidabele afsluiter Subicio. Met deze nummers verder individueel ontleden zal ik het materiaal nooit het recht kunnen doen dat het verdient. Hier ga je gewoon uitgebreid de tijd voor nemen, zoals een ritueel benodigd. Steek dus lekker je zwarte kaasjes aan, plaats ze op je altaar, draai dit album, neem nog een slok rode wijn en kus de geit!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
Score: