Het piepte en het kraakte, het ging met horten en stoten. We misten de start en haalden de finish niet, maar we waren er wel! Doc’s Blackfest II in Willemeen in Arnhem. Uw anonieme schrijverspaar Black Swan (BS) en Ghostwriter (G) was ziek, zwak en misselijk maar kwam toch tot een verslag.
Maar liefst vier bands passeerden de revue zonder aanwezigheid van Zware Metalen, waardoor het heavy-powermetalgezelschap Negacy op dag 1 van Doc’s Blackfest pas de eerste is die er met een verslag vanaf komt. De band begon vanaf Sardinië maar opereert tegenwoordig vanuit Londen. Negacy komt bovendien voort uit Red Warlock, dat in 2012 zijn naam wijzigde. Negacy dus – een samenvoeging van negation en legacy – dat inmiddels alweer drie complete langspelers op zijn naam heeft staan. Toch vormt dit enthousiaste bandje wel een beetje de vreemde eend in de bijt hier op Doc’s Blackfest tussen het overwegend zwartgeblakerde geweld. En deze zelfde constatering doet de band dan ook bij aanvang van hun optreden (‘but from the waist down we’re pretty black, though’). Het weerhoudt de heren er geenszins van om vol gas van start te gaan en ook het aanwezige publiek laat het zich prima smaken. De nadruk ligt vanavond op hun laatste wapenfeit Escape From Paradise (2018) met onder andere het gelijknamige nummer, Lies of Empathy, Last Will en Land of Oblivion. Opvallend melodieus en lekker uptempo vormen deze nummers van Negacy een prima afwisseling in het muzikale aanbod van deze avond. (BS)
Negacy
Het duurt niet lang voor de headliner van de vrijdag om de sfeer erin te krijgen. Sterker nog, dat lukt Ancient Rites al met het tweede nummer, North Sea. Het geluid in de zaal is prima, al staat de zang wat al te prominent in de mix. Ach, dan horen we tenminste hoe Gunther Theys heerlijk venijnig Total Misanthropia in de microfoon knauwt. De man mag dan inmiddels de vijftig zijn gepasseerd, op zijn inzet en betrokkenheid op het podium is niets aan te merken. En dan heeft hij ook nog eens het geluk terug te kunnen vallen op een gitarist als Erik Sprooten, die nog liever het bloed op zijn vingers speelt dan dat hij een noot moet missen.
Thermopylae, de eigenlijke soundtrack van de film 300 (‘This is Sparta!’) komt langs: de band speelt strak en snel. Met Land of Frost & Despair krijgen we een ware nekbreker en Von Gott Entfermt (Bij nacht en ontij) klinkt meeslepend als altijd. In een concertzaal gaan de subtiliteiten in de muziek van Ancient Rites grotendeels verloren, maar als we perfectie willen, zetten we de plaat wel op. Dit is live, moederneuker! We moeten zweet zien, er moet bloed vloeien en hoofden moeten tekeer gaan. Dat lukt prima met het heerlijke Victory or Valhalla (Last Man Standing) en anders wel met afsluiter Fatherland, waarbij Theys verzeild raakt in het publiek. Wat een zwaar onderschatte band is Ancient Rites toch en wat een fijne afsluiter van de eerste dag dit fijne festival.
Ancient Rites
De zaterdag van Doc’s Blackfest II begint met een ellendig gevoel, een zwaar hoofd, veel paracetamol en Dodenkrocht op het hoofdpodium. De blackmetalband uit Leiden heeft in de persoon van bandleider T (ex-Faal) een stoïcijns kijkende drummer en een van een fijne strot voorziende zanger in de persoon van J (ook al ex-Faal). Samen met gitaristen H en W en bassist S, maken de mannen fijne, traditionele black metal. Lekker afwisselend, zonder dat het overdreven wordt. Een band met hoorbare ervaring bovendien dat een beetje de makke heeft dat nummers als Barrow Ghost, Voices of the Unknown Dead en Exalted weliswaar goed gespeeld worden, maar niet direct blijven hangen. Devoid, afkomstig van het tweede album Misery Chords daarentegen, sleept zich heerlijk voort. Deze band weet wat beuken is en is een prima opener voor een langzaam drukker wordende Willemeen, maar het zijn juist de langzamere, meer dragende stukken die weten te overtuigen. (G)
Dodenkrocht
De zaterdagmiddag begint op de second stage eveneens met stevige black/death van Nederlandse bodem. Daemonos vindt zijn oorsprong in Grevenbicht, Limburg, en doet het sinds een regenachtige herfst in 2013 volledig zelfstandig zonder label. Dat resulteerde tot nog toe in twee EP’s, waarvan Asger The Collector door collega Clemens in 2017 positief werd ontvangen. Live is deze band ook een aangenaam en duister feestje om te aanschouwen. En dat is niet onopgemerkt gebleven, want eerder sierde het gezelschap al de voorprogramma’s van Carach Angren en Rotting Christ. De gespierde deathklanken, gecombineerd met de ijzingwekkende black (en nog een zeer ruime hoeveelheid wierook om het occulte sfeertje verder te verhogen) klinken bijzonder goed in de kelder van Willemeen.
Daemonos
‘Dames en heren, zijn jullie een beetje verliefd op Jezus?’, wil de met bloedsporen overgoten frontman Mike Vogels weten. Wanneer het antwoord ‘ja’ klinkt geeft hij te verstaan dat dit goed uitkomt, want het volgende nummer is voor de Zoon van God. Daemonos sluit af met een nummer van de opkomende plaat (‘wanneer zien we nog wel’)… Het is duidelijk: Daemonos is er klaar voor om zijn territorium fors uit te breiden en hel en verdoemenis uit te storten over deze wereld. We houden de heren in de gaten. (BS)
Tijd voor bezinning met de funeral doom/death van Faal. Bassist Vic van der Steen bespeelt zijn instrument aanvankelijk met een strijkstok en zijn collega achter de toetsen Cátia Uiterwijk Winkel-André Almeida lijkt wat vingeroefeningen te doen, als er plots een tempoversnelling wordt uitgegooid die nog de rillingen over de rug van een lijk weet te laten lopen. Als William dan zijn strot opent, maken we kennis met de klanken die uit de donkerste krochten van zijn ziel lijken te komen. Wat volgt is een kleine drie kwartier perfectie, waarbij Faal de argeloze toeschouwer bij de strot weer te grijpen door een zodanig ongekende hoeveelheid emotie en gevoel in de muziek te stoppen dat het een rotsblok nog tot huilen aanzet.
Faal
Faal is actief in een subgenre dat een veel te kleine groep liefhebbers kent, terwijl je mensen het liefst zou willen verplichten er dagelijks een uur naar te laten luisteren. Maar degenen die ervoor open staan krijgen een cadeau aangereikt waar ze onvoorstelbaar veel plezier aan beleven. Faal weet tergend langzaam de wortels uit de grond te spelen om dan plots een tempoversnelling in te zetten waarbij er direct een aardbeving ontstaat. Het sterkste wapen van de band: de stem van William. Hij draagt nummers als Evoking Emotions of The Clouds Are Burning en het zijn deze nummers van vrijwel niet te evenaren schoonheid die de perfecte soundtrack vormen voor documentaires over uitbarstende vulkanen. De set van Faal eindigt dan ook veel te snel. Met de aantekening dat drie uur in plaats van drie kwartier ook veel te snel voorbij zou zijn.
Wierook blijkt bijzonder slecht samen te gaan met (mannen?)griep en dus is het na drie bands noodzakelijk om buiten even op adem te komen (hetgeen nog verbaasde blikken bij passanten oplevert als zij de nog niet afgeschminkte Mike Vogels van Daemonos zien staan) en daarna goed te gaan eten (tip van Dr. Ghostwriter: eet geen gebakken vis al je je niet lekker voelt).
Hyperion
Waar Black Swan definitief afhaakt, probeert uw laatst overgebleven scribent de vis met koffie weg te spoelen en haakt hij aan bij wat klinkt als een trein die is ontspoort vanaf het nabij Willemeen gelegen station. Het blijkt echter Hyperion te zijn dat als een waanzinnige op speed tekeer gaat. De Zweden maken black/death van het melodieuze soort en komen daarbij ongenadig snel uit de hoek. Zanger Harry Lauraéus heeft een aparte schreeuwgrunt in huis en die past prima bij de nummers van zijn band. Met drie gitaristen begrijpt u dat het muzikaal ook wel snor zit. Tijdens Blood of the Ancients van het tot nu toe enige album Seraphical Euphony blijkt Lauraéus ook over cleane vocalen te beschikken, maar dat is gelukkig maar een tijdelijke vergissing. Gauw over naar Primal Cosmic Ascendancy, ook al zo’n nekbrekertje.
Zoals zoveel landgenoten kan ook Hyperion op een acceptabel niveau metalnummertjes in elkaar zetten en aangezien de band nog maar één album onderweg is, beloofd dat het nodige voor de toekomst. Wegens technische problemen loopt de set wat uit. Hyperion heeft het toch al niet makkelijk gehad. Er is ingebroken in de hotelkamer en omdat de trein vanuit Amsterdam niet reed, hebben de mannen een taxi naar Arnhem genomen. Daar ging de gage.
Mystagogue
Terwijl Hyperion boven nog een trein imiteert, staat Mystagogue beneden te wachten en gaat dan maar van start met het debuutoptreden. De band bestaat uit Wessel (W. Damiaen van Laster en Verval) op drums en gitarist Maurice (Mories van Gnaw Their Tongues), die ook zijn vocale meervoudige persoonlijkheden heeft meegenomen. En die komen allemaal langs tijdens dit debuutoptreden. Muzikaal gezien gaat Mystagogue meer in de richting van black metal dan Gnaw Their Tongues, omdat we het nu zonder de geluidseffecten moeten stellen. Het is meer rechttoe-rechtaan rammen op drums en gitaar, al is er binnen die beperkingen wel ruimte voor variatie. Subtiel wordt het nergens, maar het duo weet wel genoeg variatie in de nummers te stoppen, waardoor er een pakkend geheel met een lekkere flow ontstaat.
Hier en daar tikt Mystagogue Bölzer aan, maar Maurice weet het met zijn ijselijke gillen en grommen weer heel snel de obscuriteit in te trekken. Na een half uur doet Maurice zijn gitaar af en gooit Wessel zijn sticks achteloos weg en is de kop eraf bij Mystagogue. Geen idee wat het lot van deze band is, maar vooralsnog is dit een fijne toevoeging aan het metallandschap.
Soulburn
Twan van Geel, bassist/vocalist van Soulburn is letterlijk zijn wilde haren kwijt, maar niet de woeste blik in zijn ogen als hij de horrorteksten in de microfoon spuwt. Bijvoorbeeld in Withering Nights, of in As Cold as Heavens’ Slain. De ronkende deathmetal glijdt door de zaal als een Big Mac door de darmen van een obesitaspatiënt. Wát staat Soulburn hier toch een partij soepel te spelen! Het is van een niveau waarop je denkt ‘joh, hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn, in z’n bandje spelen? Dat lijkt me ook wel wat.’ Maar het is zó knap gedaan om het er zó simpel uit te laten zien.
Willemeen is een concertzaal met een… karakteristieke uitstraling. De toegang heeft veel weg van een drugspand, maar Soulburn maakt er de mooiste plek op aarde van. Agressie wordt afgewisseld met souplesse, meeslependheid met grootsheid. Abyssica wordt voor het eerst live gespeeld, de uitvoering van Where Splendid Corpses Are Towering Towards the Sun valt haast niet te beschrijven en dan komen In Suffocating Darkness en Feeding on Angels er nog eens overheen. Soulburn levert een ijzersterke set af.
The Shiva Hypothesis
The Shiva Hypothesis is ook niet gekomen om vriendelijk te doen. Binnen een mum van tijd is de kleine zaal gevuld met genoeg rook om in te verdwalen, terwijl er ijselijke black metal doorheen klinkt. Drummer BN leeft intens mee vanachter zijn trommels, zanger MvS kronkelt op en neer, heen en weer op de vierkante meter die hij tot zijn beschikking heeft, de tijd nemend om uit te blazen als hij even niet hoeft te zingen. Er zit de nodige agressie in deze jonge band, vooral dankzij de zang, maar tegelijkertijd is er ook aandacht voor melodie. The Shiva Hypothesis weet er nèt een ander tintje aan de blackened death metal mee te geven en dat is best knap aangezien gitarist JB het allemaal in zijn eentje moet doen.
Vergist u zich overigens niet, als het moet kan deze band het gaspedaal flink intrappen en snelheden bereiken waarop men in de Formule 1 jaloers zou worden. Dit bandje is er een om in de gaten te houden. Het zit helemaal goed wat songmateriaal en originaliteit betreft en MvS besluit vlak voor het einde van het optreden van het podiumpje af te stappen om er samen met het publiek op los te headbangen. Een leuke verrassing van dit festival en wederom een bewijs dat er in Nederland gewoon goede black metal wordt gemaakt. Volledig op eigen kracht, zonder welke steun van welke overheidsorganisatie of gangbare media dan ook.
Enthroned
Terwijl het Brusselse blackmetalmonster Enthroned het slot op het hoofdpodium verzorgt, realiseer ik me dat mijn gebrekkige gezondheid is af te schrijven op hooikoorts. Maar Enthroned heeft geen medelijden. Vanaf de eerste seconden zetten de mannen een geluid neer dat ze in Arnhem niet meer hebben gehoord sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Enthroned maakt geen grappen. Onder aanvoering van zanger Nornagest (die niet schroomt zichzelf te geselen met het microfoonsnoer) en de hevig meebrullende bassist Norgaath, komt er vuur vanaf het podium zonder dat er een vlam is te zien. Enthroned vindt vandaag de overtreffende trap van godverdomde bruut uit. Er staat hier één brok haat op de planken dat alle frustraties verdomd goed weet te kanaliseren via muziek.
Ik wist tot vanavond niet hoe kiezelstenen worden gemaakt, maar nu is het me duidelijk: brokken steen liggen in een loods te wachten totdat iemand een liveregistratie van Enthroned laat horen en vervolgens vervallen ze als vanzelf tot kiezels. Ademhalen is een niet-bestaand verschijnsel in de wereld van Enthroned. Er moet op volle kracht worden gespeeld, net zolang totdat iedere christenhond ter wereld persoonlijk is beledigd. Het is niet alleen kiezelhard en snel als een TGV spelen, Enthroned weet wel degelijk onderscheidende nummers te maken. Het is echter Nornagest die alle voorzichtige pogingen tot iets meer toegankelijkheid de nek omdraait alsof hij een konijn klaarmaakt voor het kerstdiner. De allesverwoestende metalmachine Enthroned laat geen slachtoffers achter, geen levende in elk geval. Na een uur komt er een einde aan een heerlijke muzikale martelgang.
Verkoudheid, (mannen)griep, hooikoorts, kanker of aids: na Enthroned zijn de batterijen leeg. Ook ik, de laatste strijder namens Zware Metalen, werp de handdoek en moet afsluiter Gnaw Their Tongues missen. Helaas. Maar wát een belevenis hebben de deelnemende bands aan Doc’s Blackfest II ervan gemaakt! (G)
Datum en locatie:
15 en 16 februari 2019, Willemeen, Arnhem
Links: