In Flames – I, The Mask

Geschreven door op 28-02-2019 om 18:55.

Het jaar is pas net begonnen, maar 2019 belooft nu al grootser dan ooit te worden als het aankomt op releases van grote namen. Denk aan Rammstein, Tool, Slipknot, Amon Amarth, AC/DC, Anthrax, Carcass, Deftones, Fear Factory en ga zo maar door. Wat worden wij metalheads toch verwend! Nou, voeg hier dan nog maar een onmiskenbare naam aan toe. Het Zweedse In Flames komt namelijk met zijn dertiende studio album: I, The Mask.

Tja, In Flames… Welke metalhead kent deze groep niet? Voor mij persoonlijk is dit één van de bands waardoor ik eind jaren negentig metal ben gaan luisteren en luister ik nog met regelmaat naar het oude werk. Hoewel de klank van de band is geëvolueerd in een meer eigentijdse sound en dat niet helemaal meer in mijn muzikale straatje past, word ik toch met elke release weer nieuwsgierig. Het vorige album, Battles, was op zichzelf staand een redelijk album. Voor de fans van het eerste uur week het echter enorm af van eerder werk en was de klank van de band haast onherkenbaar. Vastberaden om mij daar niet door te laten beïnvloeden, ga ik hier dan ook met een volledig open geest in.

Wat krijgen we dan op I, The Mask gepresenteerd? Allereerst een vers getrainde Anders Fridén, die speciaal voor dit album, en de voorbereiding ervan, zanglessen heeft genomen om zijn vocale arsenaal uit te breiden. Een citaat van de beste man vertelt ons:

“I wanted to do something new and take things to another level when it came to the vocals. I know what I’m capable of and I feel more confident today taking higher notes and being able to push my voice in a higher register, so that’s something I really wanted to explore as well.”

In de opener van het album komt dit niet meteen overduidelijk naar voren. Wat wel duidelijk naar voren komt, is het onmiskenbare geluid van de band. Dikke riffs, een fijne groove, symfonische elementen en Anders die nog even rauw en grauw kan screamen als altijd. Bij het refrein blik ik terug op de klank van A Sense of Purpose, maar dan in een nieuw jasje. Pakkend is het wel en daarmee begint het album zeker niet verkeerd. De opvolger en tevens titeltrack is bij verre mijn favoriet. De track I, The Mask kent dat lekkere hoge tempo en licht harmoniserende gitaarlijnen, ondersteund door een destructieve drumpartij. Even waan ik mij weer in het tijdperk van de vroegere jaren en ga ik helemaal op in het geluid.

De goede flow van de heren zet zich voort in de derde track, waar opnieuw een lekker tempo in zit en ook het excellente gitaarwerk prominent naar voren komt. Het is in deze track waar (mogelijk) opvalt dat Anders vocaal gezien niet stil heeft gezeten. De uithalen in de refreinen zijn erg hoog, zonder dat dit geknepen klinkt. Vanaf dit punt neemt het album een lichte wending naar de moderne klank van de heren. De track I Am Above begint fijn met een flink potje groove metal en een heel gave riff, maar neemt een wending naar alternatieve rock in het refrein. Dit haalt in één slag de kracht van de voorgaande riff onderuit. Jammer. Nog een klein complimentje dan… En die is voor de solo weggelegd. Deze is melodisch, vol van klank en vertelt een mooi verhaal.

Net voor de helft van het album vinden we de (eerste) powerballad. Een kalm nummer, geconcentreerd op melodie en emotie. Helaas mist het wel de kracht en overtuiging om de luisteraar mee te slepen in het verhaal. Vanaf dit punt verliest het album ook een beetje mijn aandacht en weten de volgende drie nummers dit niet te herstellen. Een licht herstel doet zich voor in het nummer Burn, dat weer meer up-tempo is en een paar gave riffs bevat. Ook de begeleidende solo in dit nummer klinkt tof in de oren. Pakken ze dan nu door? Nou ja, half. Ineens horen we een licht Oosters tintje in Deep Inside, iets wat ik nog niet eerder ben tegengekomen bij een band uit Zweden. Het werkt wel en is erg pakkend. Het refrein is echter weer een beetje te zoetsappig en past voor mij niet helemaal in het plaatje van dit nummer.

Dan nog een laatste wending en ditmaal de goede kant op. De afsluiter, Stay With Me, is een zeer krachtige, maar dan wel op een heel ander vlak. Het is een prachtig akoestisch nummer (merendeels dan) met één van de meest indrukwekkende melodieën die ik in lange tijd heb gehoord. Dit wordt ondersteund door een mooie orkestratie en harmoniserende achtergrondzang van de heren. Dit bouwt dan verder uit naar een gedeelte met distortion en een gedenkwaardig einde.

Ik sluit deze recensie af met gemixte gevoelens. Het waren aparte vijftig minuten, waar In Flames zeer krachtig begon met de eerste drie nummers, maar vervolgens wat afzwakte. Pas in het laatste deel van het album herpakken de heren zich weer een beetje. Vergeleken met de vorige plaat is I, The Mask wel degelijk een grote stap vooruit en zal een het breder spectrum van fans kunnen bekoren. Maar helemaal teruggewonnen hebben zij mij niet. Toch krijgen deze melodeathpionieren van mij een spreekwoordelijke “A for effort” en een ruime voldoende.

Score:

76/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2019

Tracklisting:

  1. Voices
  2. I, The Mask
  3. Call My Name
  4. I Am Above
  5. Follow Me
  6. (This Is Our) House
  7. We Will Remember
  8. In This Life
  9. Burn
  10. Deep Inside
  11. All The Pain
  12. Stay With Me

Line-up:

  • Anders Fridén – Zang
  • Björn Gelotte – Gitaar
  • Niclas Engelin – Gitaar
  • Bryce Paul Newman – Basgitaar
  • Joe Rickard / Tanner Wayne – Drums

Links: