Interview met Gazpacho
In de eerste helft van maart verschijnt alweer het derde studio-album binnen een tijdsbestek van drie jaar van het Noorse Gazpacho. Een gesprek met zanger Jan-Henrik Bohme over de drang om muziek te schrijven en op te nemen, de vergelijking met Marillion, luistertips en de nieuwe platenmaatschappij.
Gefeliciteerd met March Of Ghosts, studio-album nummer drie in evenzoveel jaar. Deze hoge output is tegenwoordig niet gebruikelijk. Vertel eens hoe dat zit?
Nou, daar kunnen we eerlijk gezegd niet veel aan doen. Sinds Night uit 2007 denken wij na ieder nieuw album alweer aan de volgende plaat. Nieuw materiaal live spelen leidt er bij ons toe dat wij weer inspiratie krijgen voor een volgend album. Na iedere tour of optreden hebben wij dan ook voldoende materiaal om in de studio verder uit te werken. Tijdens de tour hebben wij over het algemeen al genoeg gepraat over de muzikale richting. In de studio kunnen wij direct aan de slag en hoeven niet oeverloos te vergaderen over muzikale richting of muzikale ideeën om te zetten in complete songs. Als wij niet touren, nemen wij over het algemeen een plaat op. Simpeler is het niet.
En wat vindt het thuisfront daarvan?
Ja, Gazpacho vergt niet alleen veel van ons, maar tegelijkertijd ook veel van onze gezinnen. Vakanties worden niet aan de Middellandse Zee, maar in de studio doorgebracht. De resterende tijd hebben we dan nodig om het weer goed te maken met onze partners en gezinsleden… Maar los daarvan, we maken gewoonweg te veel nummers. Het is zonde om daar niet iets mee te doen. Dat is de voornaamste reden van de door jouw aangehaalde hoge output.
De vorige albums hadden allemaal een centraal thema. Hoe zit dat met March Of Ghosts?
Op dat punt verschilt March Of Ghosts van zijn voorgangers. Deze keer hebben wij ervoor gekozen om een verzameling kleine verhaaltjes te vertellen die onderling geen verband met elkaar hebben. De titel slaat op geesten of herinneringen uit het verleden die worden opgerakeld om een verhaal vertellen. Het zijn eigenlijk allemaal kleine verhaaltjes op zich. Verfrissend om eens voor een andere benadering te kiezen, al is er muzikaal niet veel veranderd denk ik.
Ik heb het nieuwe album nog niet gehoord, maar waarin verschilt March Of Ghosts van zijn voorgangers?
Dat is moelijk te bepalen. Daarvoor sta ik te dicht op de muziek. Wat mij betreft moet de luisteraar dat maar bepalen. Muzikaal past het in de lijn die is ingezet met Night en Tick Tock. Het is onmiskenbaar Gazpacho. Van sommige luisteraars hoor ik dat March Of Ghosts vooral teruggrijpt op Night.
Het album Brave van Marillion ging begeleid van een luisteradvies (in het donker luisteren met de koptelefoon op). Heb jij ook tips onder welke omstandigheden een album van Gazpacho het best tot zijn recht komt?
In het donker met de koptelefoon op is een goed advies. Voor ieder album, dus niet alleen die van ons. Je wordt dan immers niet afgeleid door beelden om je heen die je hersenen moeten verwerken en dus afleiden van de muziek. Door enkel te focussen op wat je hoort vestigt je aandacht meer op de details die wij in de muziek stoppen. Een lekker glas binnen handbereik kan ook zeker geen kwaad. Het mooiste is wanneer de luisteraar het gevoel heeft één te worden met de muziek. Dat is ideaal.
Sinds 2010 worden jullie platen door het redelijk grote K-Scope-label uitgebracht. Wat voor effect heeft dat op de band gehad?
Bij K-Scope werken fantastische mensen. Aan alles merk je dat zij passie hebben voor muziek. Als dat ontbreekt kan je het als artiest wel schudden. De mensen van K-Scope hebben kennis van zaken en weten wat zij (en wij) doen. Hun distibutienetwerk werkt prima. Door hun goede werk krijgen wij veel meer aandacht in de media en vooral ook van de ‘grotere’ media. Het klinkt misschien wat ongebruikelijk om schouderklopjes aan je platenlabel uit te delen, het tegenovergestelde is immers vaker het geval, maar het is niet overdreven wanneer ik zeg dat K-Scope deuren voor ons opent die voorheen gesloten waren. Neem alleen al dat onze platen wereldwijd worden gedistribueerd, wat ons initiële doel was toen we bij hen tekenden. Daarnaast besteedt K-Scope veel aandacht aan de verpakking. March Of Ghosts is dan ook te verkrijgen in een luxe hardcover. In de tijd van teruglopende platenverkopen moet je toch iets aan de verpakking doen.
Voor mij onverwacht, maar niet minder welkom was de live-plaat London. Deze verscheen niet lang na het in 2009 uitgebrachte Live At Lorely. Wat was daarvan de reden?
Puur toeval. Meer niet. London is er gekomen doordat diegene die het geluid deed bij ons concert in Londen aanbood om een extra opnamedeck in te pluggen. Doordat onze eigen geluidsman toch niets te doen had is besloten om over meerdere sporen op te nemen. Het eindresultaat klonk erg oké. K-Scope was graag bereid dit album uit te brengen. Omdat het toch een andere tracklist had dan Lorely hopen wij dat de fans er een plezier mee is gedaan.
Gazpacho wordt nog wel eens vergeleken met Marillion. Persoonlijk vind ik dat daarvan sinds Night uit 2007 geen sprake meer van is. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Tot Night was het inderdaad wel legitiem en tegelijkertijd ook gemakkelijk om ons met Marillion te vergelijken. De bandnaam refereert aan een song van hen en wij zijn in die periode met die band op tournee geweest. Persoonlijk vind ik het niet zo erg om vergeleken te worden met ander bands, zo lang het maar goede bands zijn. Marillion behoort zonder twijfel in die categorie.
Jullie teksten zijn vaak nogal filosofisch, introspectief en zijn gerelateerd aan een groter idee. Is Gazpacho ook in staat om meer “to-the-point” te zijn of stuiten wij dan op de grenzen van het genre?
Nee, dat gaat niet gebeuren. Wij schrijven de teksten zoals we denken dat die bij onze muziek moet passen. De teksten stellen ons in staat om in muzikaal opzicht te doen wat we willen en tegelijkertijd ruimte aan de luisteraar te laten om hun eigen interpretatie aan onze teksten te geven. Op deze manier hopen wij de luisteraar mee te nemen “in” het album en in de verhalen die wij tekstueel en muzikaal vertellen. In die zin hoef je van ons geen simpele teksten te verwachten. Wij willen de luisteraar ook een beetje uitdagen.
Jullie label beschrijft jullie muziek als “post-progressive art rock”. Valt er onder dat juk te leven?
Haha, zeker wel. Zolang ons dat nieuwe en geïnteresseerde luisteraars oplevert vind ik alles best. Het is natuurlijk niet zo dat wij er eens voor gaan zitten om een aantal “post-progressive art rock”-nummers te schrijven. Ik kan mij zelfs niet eens een gesprek binnen de band herinneren waarin wij ons afvroegen binnen welk genre onze muziek valt te rubriceren.
Gazpacho komt uit Noorwegen. Veel lezers van Zware Metalen leggen in dat geval de link met black metal. Maar, kan je ook iets vertellen over de alternatieve muziekscene in Noorwegen?
Ik, en ook andere leden van Gazpacho houden van metal. Natuurlijk weten wij dat Noorwegen vooral bekend staat om zijn meer extreme vormen van metal. Daar zijn we best trots op. Aan de andere kant treden wij amper in ons thuisland op. Je kan ook niet echt spreken van een alternatieve scene in Noorwegen. Maar het kan best zijn dat dat langs ons heen gaan. Ons leven bestaat voornamelijk uit het opnemen van platen en touren in Midden-Europa en Engeland.
Waarom moet iedereen March Of Ghosts in zijn of haar bezit hebben?
Het is sfeervol. Het is leuk. Het is mooi. Het is donker. Het is een reis. Het zal je verbazen. Het is een plek waar je op bezoek gaat en net even langer blijft hangen dan je had gepland. En dat zijn de beste bezoekjes, toch?
Links: