Interview met State of East London
Deathcore is in. Ikzelf ben echter bevreesd voor alles wat “in” is en loop er meestal met een halve cirkel omheen. Toch kon ik deze niet negeren. Het Australische State of East London beukt als een beest en naar aanleiding van hun album Repugnance wou ik wel een interview doen met de tegenvoeters. Zanger Jason was het gewillige slachtoffer.
Hallo State of East London. Hartelijk dank voor dit gesprek.
Hallo Bart! Het is Jason hier, zanger van de band. Geen probleem hoor.
Hoewel ik in feite nog nooit had gehoord van jullie, en ik normaal luister naar black en death metal, was en ben ik nog steeds echt overtuigd door jullie album, ook al is het een vrij trendy genre, iets wat ik niet bepaald aanlokkelijk vind. Wat is het dat State of East London volgens jou interessant maakt?
Dank je! We hebben gewoon het beste gebracht wat we in ons hebben, en het is inderdaad erg moeilijk om je te onderscheiden in een bloeiend en overvol genre. Het is het belangrijkste voor ons als een band om niet alles over boord te gooien. Alles wat we doen moet recht door zee zijn en in je gezicht ontploffen. We zijn allemaal liefhebbers van death metal en black metal en ik denk dat het zich ook laat zien of horen in onze muziek.
State of East London, je kon me gerust voor de gek houden door me te vertellen dat jullie een Britse band zijn. Wat is er met ‘East London’?
(lacht) Ja goed, de naam was er al voordat ik in de band kwam en er zijn veel verhalen over, maar een uitleg houd je nog te goed van me. Ik kan er niet echt diep op in gaan. Maar we zijn dus wel Australisch, uit Melbourne.
Kunt je ons iets vertellen over je eigen achtergrond?
Ik begon met het helpen van een vriendenband With Wings From Above en ging ze als een duo zanger uit de nood helpen. Mijn goede vriend Jesse Koning en ik deden de vocals, in 2007. Ik was echt verschrikkelijk slecht, maar ik besefte dit wel en veranderde mijn stijl van schreeuwen. Ik denk dat dat maar goed was ook (lacht). Vervolgens heb ik nog bij een post-hardcore outfit genaamd Goodnight Artemis gezongen, dit duurde van eind 2008 tot begin 2009. Ik denk dat mensen het toen gewoon grappig vonden hoe ik zong.
Ik kwam daarna bij State of East London, alleen maar om in te vallen toen Marcel net de band verlaten had. We waren allemaal vrienden voorafgaand aan dit feit, dus het was makkelijk voor ons allemaal, we konden goed opschieten met elkaar. Dus ja, ik zei fuck it en hoorde er plots permanent bij.
Met wat voor soort muziek ben je opgegroeid?
The Bee Gees, Status Quo, Michael Jackson, vrijwel alles uit Motown werd gespeeld in mijn ouderlijk huis. Laten we gewoon zeggen dat ik het merendeel van de woorden van Achy Breaky Heart uit het hoofd ken (lacht).
Altijd handig wellicht voor als je de tekst vergeet van een State of East London-nummer.
Stiekem wel ja!
Ik denk dat het eerlijk is om te zeggen dat je deathcore speelt, ook al is dat vandaag de dag steeds meer een zeer uitgestrekte definitie. Kende je dit genre voordat het “boomde” of heb je een soort van openbaring gehad bij het luisteren naar een deathcore band, wat dan resulteert in het willen spelen van dezelfde soort muziek?
Ik herinner me de eerste keer dat ik deze jongens zag, rond 2006/2007 en toen was deathcore nog een relatief nieuw genre. Toch in de scene in Melbourne. Toen was het vooral hardcore dat de dienst uitmaakte. Wanneer State of East London aankwam, was het een grote schok voor alle mensen in het publiek. Ze speelden zwaardere breakdowns, de blastbeats waren sneller en de nummers zaten eigenlijk nog goed gestructureerd in elkaar. Daardoor viel deze band ook zo op tussen de rest.
Naast die typische ingrediënten zijn er nog enkele specifieke elementen, geluidsgewijs, waardoor de hele stijl van jullie zeer herkenbaar wordt. Het gitaargeluid is zeer afgebakend en hakkend, bijna cyber-achtig. De drums klinken alsof ze zijn opgenomen op blikken dozen. De gehele productie voelt eigenlijk erg klinisch aan. En toch, het werkt uitstekend! Hoe verklaar je dit?
Nou, de bekkens, toms en snaredrum zijn echt. Ze hebben duidelijk shifts ondergaan tijdens het mengproces maar er is geen vervanging van hits of zo. Onze drummer heeft ze gewoon ingespeeld tot het helemaal goed zat.
Wat betreft de gitaartoon: het is allemaal echt, geen digitale re-amping via Guitar Rig of enige andere software. Onze producer Troy werkte heel hard aan het overhouden van een toon die zuiver genoeg klinkt, ook al komt het uit een heel erg zware tuning. Dus, Troy leverde echt goed werk met het mixen van dit album, die stelling deel ik met je!
De meeste bands die jullie soort muziek brengen, richten zich 100% op de fysieke aspecten en het effect van de muziek. Natuurlijk is het geen ambient black metal of zo, maar is er ruimte voor een soort van atmosferische diepte in jullie sound?
We zijn trots op onze inmiddels gepolijste live shows, die brengen we met energie die afkomstig is van het album en vermenigvuldigen dat dan op het podium. We proberen elementen van de muziek op energetische manieren over te dragen, zoals de woede en de donkere kant van de nummers, door middel van onze prestaties. Uiteindelijk zijn we geen stelletje mooie jongens, we willen geen band zijn die op basis van zijn uiterlijk scoort, want dan zouden we niet ver komen (lacht).
Teksten zijn vaak niet veel meer dan een willekeurig instrument waarmee bands hun catharsis uitvoeren. Is dat ook het geval op Repugnance?
Ik schreef een groot deel van de teksten, maar ze zijn meer dan willekeurig. Het gaat steevast over een periode van tijd uit mijn leven die dan samengevat wordt als het ware. Dit album is geen concept album, dus ik vertel je een liefdesverhaal, ik vertel over dingen die me boos maken – zoals religie, corruptie en misleiding- over informatie die selectief gebruikt wordt om mensen hun visie te beïnvloeden of te bepalen, op hun visie op het leven an sich. Ze gaan vooral over opkomen voor jezelf en leren dat wat je ziet en hoort in je dagelijks leven, ver verwijderd is van de werkelijkheid. Het is aan jou en jou alleen om de beslissing te nemen over wat je zelf het juiste pad vindt.
Ik heb ook het lied Silent Stranglehold geschreven, voor een paar vrienden die overleden zijn tijdens de periode waarin ik dat nummer schreef, 2010 was echt een klotejaar.
The Iceman Cometh klinkt dan weer een stuk “geanimeerder”, gaat dat lied over de komst van de IJstijd, of over een kwaadaardige ijscoman die het leuk vindt om kleine kinderen te vergiftigen en oude dames te molesteren?
(lacht) Nee! De titel is eigenlijk een oneliner van Batman. Het nummer werd geschreven door Sam en mezelf en het gaat over religie.
Oh. Nou ja, zo zie je maar weer. Zeg gaan jullie ook touren, buiten Australië bijvoorbeeld?
We zijn momenteel nieuw materiaal aan te schrijven, op dit eigenste moment zelfs. Hiermee zouden we graag naar het buitenland trekken. We hebben veel fans op het vasteland en voor hen willen we graag spelen!
Met welke band wil je mee op tournee?
Elke band, we hebben de neiging om met iedereen goed overweg te kunnen. Misschien Decapitated, zelfs als we niet spelen en we gingen gewoon mee met hen als roadies, om naar ze te kijken, dan zouden we nog steeds behoorlijk gelukkig zijn.
Hartelijk dank voor dit interview. Nog een boodschap voor onze lezers?
Ondersteun onze muziek! Als je het album niet koopt, maak ons dan bekender. Geef ons ruchtbaarheid. Doe iets goeds voor de bands, ook al steel je van hen. En kopen kan natuurlijk ook!
Boodschap begrepen. Bedankt!
Links: