Sacrosanct – Necropolis

Voor wie het vergeten is, even een geschiedenislesje. Randy Meinhard speelde gitaar op het inmiddels legendarische Malleus Maleficarum van Pestilence. Na de opnamen van dat album ging hij echter zijn eigen weg en richtte het onderhavige Sacrosanct op. Met deze band bracht hij begin jaren ’90 een drietal goed tot heel goed ontvangen albums uit die vol complexe midtempo thrash stonden (en staan, maar daarover later meer).

Goed, nu we weer allemaal bij zijn kunt u deze informatie deels gelijk weer vergeten. Want van Pestilence is in de verste verte niets te bekennen en Necropolis klinkt ook wat anders dan de eerdere releases van Sacrosanct. Van thrash metal is niet tot nauwelijks nog sprake. In plaats daarvan zit de muziek ergens in het midden tussen heavy metal en thrash. Denk bijvoorbeeld aan de muziek die Metal Church en Laaz Rockit medio jaren ’80 maakten. Net als bij die bands ligt de nadruk eerder op midtempo (en soms zelfs doomy) riffs die veel ruimte laten voor lange instrumentale stukken.

Wel is het geluid veel moderner. En dat heeft niet alleen te maken met de prima productie, maar ook met de stem van zanger Richard F. Hesselink. Hij hanteert niet zozeer de sirene die midden jaren ’80 zo gangbaar was, maar heeft een wat lagere stem die Amerikaans aandoet. Qua klankkleur heeft hij bij vlagen wel wat weg van (let wel: dit is wat anders dan ‘klinkt hij hetzelfde als’) wat Jeff Scott Soto op het debuut van Sons of Apollo laat horen. Wanneer de zang her en der gedubbeld wordt gaan de gedachten zelfs even naar de betere zangers in het grunge-genre.

Een goede zanger dus, maar niet één die voortdurend alle aandacht wil (of mag?) opeisen. Dat doen bandleider Randy Meinhard en zijn collega-gitarist Christian Göwert wel. In de eerder genoemde lange instrumentale stukken strooien zij met prachtige, vaak lyrische gitaarsolo’s die niet hadden misstaan op een soloplaat van eender welke gitarist. Ook denk ik in de leads wat Iron Maiden-invloeden voorbij te horen komen. Voor liefhebbers van goede gitaargeoriënteerde metal  is deze plaat dan ook niet te versmaden.

Luistertips zijn Grim Sleeper en Only One God. In de eerstgenoemde track wordt het tempo wat opgevoerd met een riff die wel wat weg heeft van Burnt Offerings (Testament). Het vrij fantastische instrumentale tussenstuk met twinsolo’s tilt het nummer naar grote hoogten. Only One God is juist dan weer zo’n heavymetalballad zoals bijna elk tegen de thrash aanleunende heavymetalalbum uit de periode medio jaren ’80 tot begin jaren ’90 er wel één had. Zorgvuldig opbouwend van een rustig intro naar steviger riffs, maar nooit de melodie uit het oog verliezend en (weer) met uitgebreid gitaarwerk.

Eigenlijk is de plaat over de gehele linie behoorlijk foutloos, misschien met uitzondering van enkele wat potsierlijk gesproken stukken. Ook zullen er zeker mensen zijn die (met enig recht, de tracks duren gemiddeld zo’n zeven minuten) vinden dat sommige nummers wat korter gehouden hadden kunnen worden. Zelf vind ik Necropolis echter een verrassend sterk album dat de luisteraar terugneemt naar de hoogtijdagen van de hardere heavy metal en meer mainstream thrash, maar tegelijkertijd die dagen van weleer naar de huidige tijd trekt. Knap gedaan!

Laatste nummer The Pain Still Last lijkt me overigens een mooie verwijzing naar de openingstrack At Least Pain Lasts van de tot nu toe laatste full-length van de band, het in 1993 uitgebrachte Tragic Intense. Laat dit nu het album zijn dat over het hoofd is gezien bij de re-releases van Sacrosanct welke recent zijn uitgekomen. Eerste album Truth Is – What Is en tweede album Recesses For The Depraved zijn inmiddels weer verkrijgbaar. Tragic Intense volgt ergens in 2019.

Score:

81/100

Label:

ROAR! Rock Of Angels Records, 2018

Tracklisting:

  1. The New Age Of Fear
  2. My Last White Light
  3. The Grim Sleeper
  4. Only One God
  5. Melancholy
  6. Clouds Obscured The Sun
  7. NecroPolice
  8. The Pain Still Lasts

Line-up:

  • Richard F. Hesselink – Vocalen
  • Randy Meinhard – Gitaar, programmering drums
  • Christian Göwert – Gitaar
  • Kees Harrison – Bas
  • Max Morton – Programmering drums

Links: