Zware Metalen reist af naar Metropool, waar Glenn Hughes een belangrijk, specifiek deel uit zijn carrière aan de man gaat brengen. Redacteur Frank Geerligs is aanwezig in de grote zaal van het Hengelose poppodium om zijn ervaringen op papier te zetten. Ook aanwezig is Lonneke Prins, die met haar camera de oude rocklegende én de lelijke halskettingen van de avond weet vast te leggen.
Een man met een indrukwekkend curriculum vitae, dat is wat Glenn Hughes is. De bassist/zanger begon zijn carrière bij Trapeze en kwam uiteindelijk met David Coverdale terecht in de Mark III & IV line-up van Deep Purple. Vervolgens nam hij met veel andere grote namen albums op en stichtte met onder andere Joe Bonamassa de band Black Country Communion. Als we dan ook nog bedenken dat hij in de jaren 1985/1986 deel uitmaakte van een soort van line-up van Black Sabbath voor het album Seventh Star – door bemoeienis van het platenlabel dat een soloalbum van Tony Iommi liever als Black Sabbath wou verkopen -, dan kunnen we wel stellen dat Glenn Hughes toch wel een legendarische status heeft mogen bemachtigen. Het is slechts een kleine greep uit zijn carrière wat ik hier opsom, maar voor het grote publiek was zijn korte, doch krachtige bijdrage in Deep Purple wellicht zijn grote doorbraak. Maar liefst drie albums nam hij met de band op, als bassist en tweede stem achter David Coverdale. Burn & Stormbringer (beide uit 1974) – waar Ritchie Blackmore nog op wist te schitteren, voordat hij zijn nieuwe band Rainbow oprichtte -, zijn klassiekers in het oeuvre van de band. Maar ook het opvolgende Come Taste The Band (1975) wist met gitarist Tommy Bolin nog genoeg kwaliteit af te leveren. Dat deze periode bij Hughes nog diep in het hart zit blijkt wel uit de huidige tour: Classic Deep Purple Live performed by Glenn Hughes.
De tour van drie jaar, volledig gewijd aan zijn drie jaar durende periode bij Deep Purple, is inmiddels op de helft en zou al eerder Hengelo aandoen. Die avond ging uiteindelijk niet door, maar vandaag is de herkansing en die is in trek, met een zaal die tegen het uitverkochte aan zit. Een voorprogramma is er niet, dus laat het binnenstromende publiek zich rustig opwarmen met wat klassiekers van Jimi Hendrix, The Who, Cream en vele andere gouden oudjes.
Op het beoogde tijdstip van half negen betreedt de flamboyante muzikant met een grote glimlach het podium en start de band meteen goed door met Stormbringer te openen. Hughes is nog goed bij stem en neemt, zoals te verwachten was, nu het leeuwendeel van de vocalen voor zijn rekening, ondersteund door zijn bandleden. Might Just Take Your Life en Sail Away volgen en klinken simpelweg lekker. Uitstekende muzikanten staan er vanavond op het podium en dat wil Hughes ook duidelijk laten horen. Regelmatig wordt bovendien benadrukt hoeveel liefde er is voor het publiek en dat hij het niet zonder hen had kunnen doen. Zeker niet in de tijd dat hij er zelf niet bij was, aldus Hughes, refererend aan zijn excessieve cocaïneverslaving in de jaren zeventig. Maar de liefde is er ook voor zijn bandleden, want wanneer Hughes verklaart dat deze tour in het teken staat van het legendarische optreden in Californië in 1974, The California Jam, verlaat hij het podium met zijn gitarist en drummer en is de toetsenist de enige die achter blijft. Terwijl de studioversie van You Fool No One een kleine vijf minuten duurt, duurde de live variant in Californië destijds bijna vier keer zo lang en die informatie zal achteraf ook de voorbode zijn van wat zal komen. De toetsenist begint met een geweldige solo achter zijn hammondorgel, maar na verloop van tijd wordt het te lang uitgesponnen. De man kan spelen, weet te overtuigen, maar het duurt gewoon net even een paar minuten te lang.
Dan komt de rest van de band weer terug en wordt eindelijk begonnen met die genoemde klassieker, You Fool No One. Maar wanneer de gitarist mag beginnen met zijn gitaarsolo, krijgt ook hij de volle gelegenheid om eindeloos te soleren en zich eindelijk vooraan op het podium te presenteren, ten opzichte van de wat meer naar achter gedrukte positie die hij tot dan heeft ingenomen. Ik heb de tijd niet geklokt, maar de gitarist weet perfect zijn moment te benutten. Toch ontstaat er bij mij wel het gevoel dat in plaats hiervan toch wel een extra nummer had gekund. Een mening die achteraf breed gedragen blijkt te worden. Inmiddels is uw redacteur vergeten dat hij aanvankelijk naar You Fool No One zat te luisteren en is de verrassing eraf wanneer na vele minuten ineens weer hier op wordt ingehaakt. Maar de band heeft ook een drummer en natuurlijk kan ook een drumsolo niet uitblijven. Ja hoor, uitstekende drummer, maar anno 2018 zijn lange drumsolo’s tijdens optredens zeer overbodig. Vooral als we hier komen om Glenn Hughes Deep Purple te horen spelen!
Wanneer uiteindelijk de laatste passage van You Fool No One is gespeeld ben ik eigenlijk wel blij dat we naar het volgende nummer kunnen. En dat is ‘the centerpiece of the Burn-album’, aldus Hughes. Het is niet het titelnummer, maar Mistreated! Mijn favoriete versies van dit nummer zullen altijd de live-varianten zijn van Rainbow, met de vocalen van Ronnie James Dio, waardoor ik al de hele avond met smart uitkijk naar hoe deze vertolking gaat klinken. Het nummer blijft mooi, maar de versie die we te horen krijgen valt in het niet met welke bestaande uitvoering dan ook. Mede ook omdat vanavond opvalt dat Glenn Hughes, die weliswaar alle hoge noten nog met finesse weet te raken, geregeld smokkelt met de teksten, door de zinnen niet altijd af te maken.
Als we denken aan Deep Purple, dan is er altijd dat ene nummer wat het eerst in je gedachten opkomt: Smoke On The Water. Natuurlijk kan dit niet uitblijven en het zal vandaag het enige nummer zijn dat uit een eerdere tijd komt, toen Hughes nog geen deel uitmaakte van de band. Direct sluit hij hierop aan door a cappella het soulnummer Georgia On My Mind te vertolken, waarop vervolgens het publiek wordt bedankt en de band het podium verlaat. Wetende dat Burn nog niet gespeeld is terwijl het een verplichting behoort te zijn, keert de band terug om het favoriete nummer van uw redacteur uit de tijd van de desbetreffende line-up van Deep Purple nog aan de man te brengen. Daarna is het toch echt al afgelopen. En aangezien de band een uur en drie kwartier heeft gespeeld, zonder voorprogramma met toch wel een hele korte setlist, voelt het allemaal wel erg mager aan, zo onder aan de streep. Wanneer dagen later dezelfde meningen worden gedeeld is het duidelijk: Glenn Hughes en zijn mannen speelden goed, daar is weinig op aan te merken, maar er had meer ingezeten.
Setlist:
- Stormbringer
- Might Just Take Your Life
- Sail Away
- You Keep On Moving
- You Fool No One
- Mistreated
- Smoke On The Water
- Burn
Foto’s:
Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography)
Datum en locatie
14 november 2018, Metropool, Hengelo
Links