Interview met Augury
Wonderlijk toch, zit je ineens met de andere kant van de wereld te communiceren. Ik mag wat vragen stellen aan Pat (Patrik) Loisel, zanger/gitarist bij de Canadese band Augury. Ik had heel wat te vragen en Pat nam alle tijd om te antwoorden.
Gefeliciteerd met het uitbrengen van Fragmentary Evidence. Het is een mooi album geworden en een van mijn persoonlijk favoriete releases van dit jaar tot nu toe. Hoe reageren fans, vrienden en pers op deze plaat?
Nou, officieel moet het album nog uitkomen, maar heel wat mensen blijken er al naar geluisterd te hebben en we krijgen al heel wat schouderklopjes. Zoveel, dat ik haast niet kan wachten op de reacties die gaan komen als het album echt is uitgekomen.
Jullie vorige album, Concealed, wordt alom genoemd als een (semi) klassieker in de extreme metal. Was het moeilijk om met een passende opvolger te komen, wat was jullie benadering?
Ach weet je, we speelden wat we gewoon waren te spelen, alleen zijn er wat elementen die we ten opzichte van het vorige album verder en dieper hebben uitgewerkt. Wel is het zo dat het album langer van speelduur is en complexer in opbouw. Mede daarom was het schrijven en opnemen erg veel werk, maar de benadering was het zelfde, een natuurlijke, logische benadering.
Voordat jullie begonnen met schrijven en componeren, hadden jullie toen al een idee hoe de plaat moest gaan klinken in de zin van intensiteit, techniek, dynamiek, gevoel en groove?
We hadden absoluut geen plannen om te proberen om de songs harder of meer technischer te maken. We hebben songs geschreven waarvan we dachten dat ze goed te spelen waren tot de anderen begonnen te roepen:”Oh Boy, this one is hard to nail!!!”. Wel, het zij zo. Als ik inspiratie krijg, dan hoor ik de songs ergens in mijn hoofd en ze krijgen langzaam maar zeker meer en meer vorm. Als ik uiteindelijk zeker ben van mijn zaak pak ik een instrument en speel ik het voor aan de jongens. Het begint als een vaag idee, de uitwerking van een emotie, maar langzaamaan wordt het al spelend helderder. Mat en Forest hebben hun eigen unieke manier om een grote muzikale bijdrage aan het geheel te leveren. Zo werken we op een heel natuurlijke, logische manier samen tot we tevreden zijn over het eindproduct.
De titel van jullie nieuwe album impliceert dat er een diepere gedachte achter zit. Is dat zo? Is er iets van een concept, zoals dat bij Concealed het geval was?
Mat kwam met deze titel en het was een passende titel omdat veel van de teksten geinspireerd zijn door het occulte en samenzweringstheorieën. Veel indirect bewijs dat sommige onderdelen mogelijk waar zijn, zonder dat er ergens sluitend bewijs wordt geleverd, slechts stukjes van verloren gegane wetenschap. Het concept is gecentreerd rond het feit dat de huidige gemiddelde samenleving er slechts één is van de velen die in het verleden hebben bestaan en soms nog wel bestaan in afgelegen, geïsoleerde gebieden. De huidige samenleving is gecreëerd als het werkvolk of misschien wel als de veestapel voor hogere machten, bestuurd door een geselecteerde elite. Periodiek zorgen globale gebeurtenissen en bewegingen ervoor dat de boel zo eenvouig mogelijk controleerbaar blijft, refererend aan wereldreligies en polaire verschuivingen.
Kan je nog wat meer vertellen over de inspiratiebron en de onderwerpen van de songteksten?
Al die boeken die ik van kinds af aan ben blijven lezen van schrijvers zoals Charroux, Bergier, Blavatski, Chatelain, Icke en Nexus. Vreemde onderwerpen zoals een dictatoriaal regime dat ruimtevaartuigen gebruikt om militaire overmacht te krijgen en mensen ontvoert om hen te trainen om het doel te bereiken, een samenleving die leeft in ‘a secret temperate micro climate in Antarctica’… en zo kan ik nog wel even doorgaan!
Hoe gaat het actuele creatieve proces en met name het schrijven bij Augury in zijn werk en dan in het bijzonder hoe ging dat met Fragmentary Evidence?
We komen allemaal met onze eigen songs en samen arrangeren we die. Zo hebben we het altijd gedaan en dat was nu dus niet anders. We hebben onze eigen gedetailleerde inbreng in de songs die door anderen worden ingebracht en zo worden alle songs van ons allemaal. Daar moet ik wel bij zeggen dat bij Concealed Mat en ik de meeste basissongs aanleverden, terwijl dat bij Fragmentary niet meer het geval was, daarvoor schreven we drie basissongs de man. We hebben allemaal interesse in het schrijven van teksten, steeds meer eigenlijk. Het is niet Pat, Mat en de oninteressante back-up band. We delen veel meer met elkaar dan het bespelen van instrumenten. Bijvoorbeeld interesses en we lezen allemaal graag en veel.
De band gebruikte het grootste deel van 2008 om de nieuwste plaat op te nemen. Hoe kijk je daarop terug en vinden jullie de muziek nog even fris en opwindend als bij het begin van de opnames?
Ik vind het opnemen van platen prettig en ik raak de songs nooit zat. Zodra de muziek start, krijg ik weer het gevoel dat ik kreeg toen ik ‘t voor de eerste keer hoorde. We hebben ons de nieuwe songs snel eigen gemaakt. Uiteindelijk waren we zeer verbaasd over het feit dat we maar zo weinig hoefden te repeteren om de nummers ook live behoorlijk neer te zetten. Omdat het geheel best complex is dachten we heel veel tijd in de oefenruimte te moeten doorbrengen voordat we dit materiaal live konden spelen, maar niets bleek minder waar!!!
Het hele proces van opnemen van jullie plaat was nogal gecompliceerd, naar ik heb gehoord. Waarom is voor deze werkmethode gekozen?
We hebben gekozen voor een groep van excellente geluidsmensen. Omdat de meeste mensen die meewerkten zelf touren en het daarnaast ook nog druk hebben met veel andere zaken, moet je steeds werken met de mensen die op dat moment beschikbaar zijn. Ieder van hen had qua capaciteiten van begin tot einde aan het project mee kunnen werken, maar steeds weer een fris begin maken met de mensen die op dat moment beschikbaar zijn leek ons een betere strategie. Yannick St-Amant nam drums en keyboards op, Hugues Deslauriers deed de rest, J-F Dagenais (Kataklysm) was verantwoordelijk voor de mix en James Murphy deed de mastering. Ze hebben al veel vaker samengewerkt en bij veel andere projecten hun talenten laten zien. Samen besloten we om meer uitgebreid van diverse technieken gebruik te maken, ook op het gebied van de vocalen.
Op Fragmentary Evidence zijn ook veel gastmuzikanten te horen, die een bijdrage leveren, onder anderen: leden van Unexpect, Sven de Caluwe van Aborted en Youri Raymond. Hoe kregen jullie dat voor elkaar en wie doet wat op welk nummer?
De meesten zijn al langere tijd persoonlijke vrienden van ons, dus hen overhalen was niet zo moeilijk. Op Aetheral zingt Sven in het midden van de song en het laatste stuk doet Éric Fiset van Obscene Crisis/ Nervus Impulse dat. Mijn oude zangleraar Sébastien Croteau zong in het eerste deel van Orphans of Living, Youri zingt net voor de solo’s in Faith… en zorgt voor de “growls and laughs” aan het einde van het album. Leîlindel en Syriak van Unexpect zongen aan het eind van Brimstone Landscape en verzorgden het grootste deel van de extreme vocalen aan het eind van Sovereign Unknown. Tenslotte dan nog onze vriend Phil Ivanovic die wat growls doet in Oversee the Rebirth.
Ik hou erg van alle lagen, van de diepte in jullie teksten. Hoe krijg je het voor elkaar om zoveel verschillende lagen in de muziek aan te brengen?
Dat heb ik voor een deel al eerder uitgelegd. We schrijven allemaal ons eigen deel in de songs en verder hebben we allemaal een eigen muzikale bijdrage daarin. Belangrijk daarbij is wel dat alles in harmonie is met elkaar, maar verder gaan we als band, als team, gewoon absoluut lekker los!
Een ander opvallend element op de nieuwe plaat zijn de scherpe en afwijkende baslijnen van Dominic Lapointe. De bas is als instrument veel nadrukkelijker aanwezig dan bij andere bands het geval is. Is dat een bewuste keuze en als dat zo is waar vonden jullie de inspiratie om het zo te doen?
Dominic was al veel langer bekend in Quebec en omgeving vanwege zijn manier van spelen. We hebben hem de ruimte gegeven om op zijn eigen manier de baspartijen in te vullen en die ruimte heeft hij benut. Er zaten wel grenzen aan natuurlijk, want als het alleen aan hem lag stopte hij ieder nummer vol met bas-solo’s. Hij is een groot fan van Primus’ Les Claypool, Pastorius en andere bas-helden. En nogmaals, binnen Augury krijgt iedereen de ruimte om zijn ding te doen, om te doen waar hij van nature goed in is. Tja, dat hij een virtuoos op de bas is, daar kan ‘ie verder ook niks aan doen. (lacht)
Bij het uitbrengen van een nieuwe plaat is het vaak moeilijk om een balans te vinden tussen het plezieren van de fans met materiaal dat niet te ver ligt van het materiaal dat ze kennen en waarderen van vorige releases en het realiseren van je eigen muzikale idealen. Hoe zit dat bij jullie?
Nou, eerst moet ik zeggen dat we nogal kieskeurig zijn als het op muziek aankomt, we zijn niet snel tevreden. Toch is onze ervaring dat als we het zelf goed vinden, dat anderen het ook weten te waarderen. We veranderen niet om het veranderen. We willen niet altijd alles anders doen. We proberen het alleen steeds allemaal beter te doen!
Nuclear Blast vergelijkt jullie met Necrophagist, Opeth en Dream Theater, allemaal grote bands op hun eigen gebied. Zelf vind ik het beter om jullie muziek te vergelijken met Death uit de latere periode, Morbid Angel, Cynic, Emperor en King Crimson. Wat vinden jullie daar van?
Natuurlijk is het zo dat iedereen die van deze soort muziek houdt elementen van zijn eigen muzikale favorieten er in terug hoort. Zelf ben ik een Emperor– en Morbid Angel-fan, dus jouw lijst komt dichter bij die van mij dan de lijst van Nuclear Blast. Ook kan ik Borknagar en andere black metal-bands met prog-invloeden aan de lijst toevoegen, maar andere mensen zullen wel weer heel andere bands noemen. Een andere interviewer vond ons absoluut in de death metal-scene thuishoren. Ik vind het prima allemaal. Ik ga me pas echt zorgen maken als ze ons maar met één of twee bands vergelijken!
Als we het toch over Nuclear Blast hebben, een tijdje geleden sprak ik met Suffocation en ze vertelden me dat dit label hen in staat stelde om naar een geheel nieuw niveau te stijgen, vooral op het gebied van touren en publiciteit, maar ook financieel gezien. Is dat voor Augury ook het geval?
Het brengt ons inderdaad op een hoger level op het gebied van exposure, maar we zijn nog betrekkelijke nieuwkomers, vooral op de buitenlandse markt en we blijven dan ook realistisch en we wachten dan ook nog even met het bestellen van de limo!
Canada en meer specifiek het gebied rond Montreal blijkt een bakermat voor veel grote en talentvolle bands zoals Cryptopsy, Martyr, Neuraxis, Unexpect, Quo Vadis en natuurlijk Augury. Heb jij er een verklaring voor waarom dat zo is?
Als eerste wil ik het feit benoemen dat er steeds een markt is blijven bestaan voor progressieve muziek, zelfs toen het in de rest van de wereld uit de mode was. Daarnaast is er een muzikale traditie, voortgekomen uit folkbands zoals Beau Dommage en Harmonium, bands die volop experimenteerden met allerlei instrumenten. Daaruit is dus een traditie van innovatie ontstaan, die uiteindelijk leidde tot het ontstaan van een levendige metal- en extreme muziekcultuur. We doen het liever complex dan simpel naar het schijnt en we gaan graag met z’n allen over de top, muzikaal gezien dan.
Heeft dat dan ook te maken met de relatieve isolatie en grote afstanden, zeg maar vergelijkbaar met onder andere de Scandinavische landen?
Ik heb zelf meer het gevoel dat het ook met klimatologische omstandigheden te maken heeft en wat dat betreft vallen er veel vergelijkingen te trekken tussen Canada en Scandinavië. Vooral de winters, koud en donker. Dat maakt afstand en isolatie nog groter en daarmee ontstaat in ieder gebied een individuele culturele identiteit. Maar… bij ons is er niks afgebrand!
Je bent ook nog leraar. Is dat te combineren met spelen in een metalband? Weten je leerlingen trouwens dat je in een metalband speelt en zoja, wat vinden ze daarvan?
Mijn studenten, collega’s en de ouders weten er van. Er is nooit gedoe over omdat ik er altijd zo verantwoordelijk en professioneel mogelijk mee omgegaan ben. Er is ook niets in de teksten te vinden wat kan doen vermoeden dat ik een slechte invloed heb op de studenten of dat wil bereiken. Sterker nog, heel wat ouders en ook studenten zijn fans van Augury! Wel is het zo dat mijn inkomen er flink op achteruit gaat als we aan het touren zijn omdat er dan minder tijd is om les te geven. Daarom moet er voor een tour wel gespaard en bezuinigd worden om de rekeningen te kunnen betalen. Daarom heb ik ook nog een bedrijfje dat gitaren en onderdelen daarvan bouwt en er is tijdens een tour, achterin de bus genoeg tijd om me daarmee bezig te houden. Ik ben nu 39 jaar, dus ik moet mijn kansen pakken en er nu voor gaan, de tijd vliegt voorbij!
Voorzover ik weet is Augury nog nooit in Europa geweest, hoe komt dat?
“Crossing the Atlantic” is behoorlijk kostbaar en kost ook behoorlijk veel tijd. We zijn dus geen full-time muzikanten en hebben in zo’n geval dus veel medewerking en een hele goede organisatie nodig om het te doen slagen. Ook is het zo dat het een club mensen moet zijn die alles goed weet te organiseren zonder dat we allerlei risico’s lopen, er vreemde zaken gebeuren of de boel failliet gaat. Nu met Nuclear Blast en hun geweldige promotionele netwerk worden de kansen wel groter, dat het ooit gaat gebeuren!
Is het geen idee om een package te maken met Martyr, Unexpect, Quo Vadis en Cryptopy en dan hier in de omstreken te touren? Dat zou de Montreal metal scene hier definitief op de kaart kunnen zetten!
Als ik de mogelijkheden had, dan zou ik dat zeker willen proberen, dat lijkt me een enorme kick!
Als laatste vraag, wat is jouw favoriete muziek, welke bands en artiesten zou je aan onze lezers willen aanraden?
Boy! Dat wordt een lange lijst! Ik blijf vaak lang bij de zelfde muziek hangen, wat ik eenmaal mooi vind, gaat me nooit vervelen. De lijst wordt alleen maar langer, er gaat maar zelden iets van af en er komt regelmatig weer wat bij. Ik zou zeggen: Akercocke, Hollethon, Mayhem en Emperor forever! “I still dig a lot of old metal!”
Dank voor de tijd en de uitgebreide antwoorden. De laatste woorden zijn voor jou!
Het was een plezier met je te spreken!
Tekst: Raymond Westland
Vertaling: Remi Peterse
Links: